“Η αμαρτία είναι αυτή που νεκρώνει την ψυχή μας”

“Διότι η αμαρ­τία είναι αυτή που νεκρώνει την ψυχή μας και δεν την αφήνει να ζήσει μαζί με τον Θεό. Είναι αυτή που προοδευτικά μας απομα­κρυ­νει από τον Θεό, κάνοντάς μας να αδιαφορούμε γι᾽ αυτόν και υπο­δου­­λώνοντάς μας στον διάβολο. Έτσι μας στερεί όχι μόνο τη δυ­νατότητα να ζούμε σε αυτή τη ζωή κοντά στον Χριστό, αλλά μας στε­ρεί και την αιώνια ζωή καθιστώ­ντας τον θάνατο αιώνιο” ανέφερε στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Παλαιοχωρίου, όπου λειτούργησε σήμερα, Σάββατο 4 Ιουλίου το πρωί.

Στο τέλος τελέστηκε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού πατρός Διονυσίου Πιτσικοπούλου.

Ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμα του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Οὕτω καί ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυ­τούς νεκρούς μέν εἶναι τῇ ἁμαρ­τίᾳ, ζῶντας δέ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν».

Πολλές φορές ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρεται στή νέκρωση τῆς ἁμαρτίας καί κα­λεῖ τούς πιστούς, καλεῖ ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε στόν Χριστό καί εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, νά νεκρώσουμε μέσα μας τήν ἁμαρτία, νά νεκρώσουμε τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, νά νεκρώ­σουμε τά μέλη μας τά ἐπί τῆς γῆς, νά νεκρώσουμε τόν παλαιό ἄν­θρω­­πο.

Γιατί ὅμως ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος ἀνα­φέρεται τόσο συχνά στή νέ­κρωση, σέ κάτι δηλαδή πού εἶναι ἀντίθετο πρός τή σταθερή ἐπι­θυμία τῶν ἀνθρώπων νά ζή­σουν;

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ἀνα­φέ­ρεται βέβαια στή φυσική νέκρωση. Δέν μᾶς ζητᾶ νά πεθάνουμε ἤ νά νε­κρώσουμε τά μέλη τοῦ σώματός μας κυριολεκτικά, ἀλλά νά τά νε­κρώσουμε σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἁμαρ­τία, νά παύσουμε δηλαδή νά ἐνερ­γοῦμε καί νά ἐπιθυμοῦμε τήν ἁμαρτία, νά παύσουμε νά ἐξαρτώ­μεθα ἀπό τίς ἐπιθυμίες καί τίς ἀδυ­ναμίες μας καί νά πράττουμε σύμφωνα μέ αὐτές.

Αὐτή εἶναι ἡ νέκρωση πρός τήν ὁποία μᾶς παροτρύνει ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος, διότι γνωρίζει πώς ἄν δέν νεκρώσουμε ὅλα αὐτά τά στοι­χεῖα πού προανέφερα καί τά ὁποῖα συνι­στοῦν ἐκεῖνο πού ὀνομάζει ὁ ἴδιος «παλαιόν ἄνθρωπον», τότε δέν θά μπορέσουμε νά ζήσουμε τήν ἐν Χρι­­στῷ ζωή, τότε δέν θά μπορέ­σουμε νά ἀνακαινίσουμε τόν ἐσω­τε­ρικό μας ἄνθρωπο, νά ἀνακαινί­σουμε τήν ψυχή μας μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουμε ὡς τέκνα Θεοῦ. Διότι ἡ ἁμαρ­τία εἶναι αὐτή πού νεκρώνει τήν ψυχή μας καί δέν τήν ἀφήνει νά ζήσει μαζί μέ τόν Θεό. Εἶναι αὐτή πού προοδευτικά μᾶς ἀπομα­κρύ­νει ἀπό τόν Θεό, κάνοντάς μας νά ἀδιαφοροῦμε γι᾽ αὐτόν καί ὑπο­δου­­λώνοντάς μας στόν διάβολο. Ἔτσι μᾶς στερεῖ ὄχι μόνο τή δυ­νατότητα νά ζοῦμε σέ αὐτή τή ζωή κοντά στόν Χριστό, ἀλλά μᾶς στε­ρεῖ καί τήν αἰώνια ζωή καθιστώ­ντας τόν θάνατο αἰώνιο.

Ἀντίθετα, ἐάν ἀγω­νισθοῦμε νά ἀπαλλαγοῦμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπό ὅσα ἀποτελοῦν ἐμπόδια στό νά ζήσουμε τήν ἀνα­καί­νιση τῆς ψυ­χῆς πού μᾶς προσ­φέρει ὁ Χρι­στός, τότε θά μπορέ­σουμε νά ζή­σουμε τή ἐν Χριστῷ ζωή, νά ζή­σουμε μαζί μέ τόν Χριστό καί σέ αὐτή τή ζωή ἀλλά καί μετά τό τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς, αἰώνια στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ὅπου ζοῦν καί εὐφραί­νονται οἱ δίκαιοι καί οἱ ἅγιοι.

Αὐτή τήν προτροπή τοῦ ἀποστό­λου Παύλου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς τοπι­κῆς μας Ἐκκλησίας, ἀκολούθησε καί ὁ μακαριστός π. Διονύσιος, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό τεσσα­ρα­­κον­θήμερο μνημόσυνο. Ἀγωνί­σθη­κε σέ ὅλη τή ζωή του καί ἰδι­αι­τέρως στή μακρά ἱερατική του δια­κο­νία γιά νά κάνει πρά­ξη τή νέκρω­ση τοῦ παλαιοῦ ἀν­θρώ­που, ὥστε νά γίνεται πρότυ­πο καί γιά τίς ψυχές τῶν ἀνθρώ­πων πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἐκ­κλη­­σία νά ποι­μάνει. Καί τίς ποί­μανε καί τίς δια­κόνησε μέ ἀγάπη καί ἀφοσίωση, μέ τήν ἁπλότητα καί τήν εὐσέβειά του, τίς διακόνησε μέσα ἀπό τή λειτουργική καί μυστη­ρια­κή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, τίς διακόνησε μέ τό παράδειγμά του ὡς ἑνός ἀγαθοῦ λευΐτου καί ἑνός στοργι­κοῦ ποιμένος, κατά τό πρό­τυπο τοῦ καλοῦ ποιμένος τοῦ Εὐ­αγ­γε­λίου, ὁ ὁποῖος καί γνώριζε καί με­ριμνοῦσε στό μέτρο τῶν δυ­νά­με­ών του γιά τό λογικό του ποί­μνιο, καί ἦταν αὐτός ὁ ὁποῖος ἄρχισε τό ἔργο τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ ναοῦ πρός τιμήν τῶν ἁγίων νεοφανῶν μαρτύρων Ραφαήλ, Νι­κο­λάου καί Εἰρήνης, καί τό ὁποῖο ταπεινῶς εὔχομαι καί ἐλπίζω νά ὁλοκληρωθεῖ σύντο­μα πρός δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τῶν θαυματουργῶν ἁγίων του.

Ἔχοντας ὁλοκληρώσει τή δια­κο­νία του, ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά του γιά νά τόν ἀναπαύσει ἀπό τούς κόπους τῆς προσκαίρου ζωῆς, καί πιστεύουμε καί ἐλπίζουμε καί προσευχόμεθα, καί γιά νά τοῦ ἀπο­­δώ­σει τόν μισθό τῶν πιστῶν οἰκονό­μων τῶν μυστηρίων του, ὥστε νά εὐφραίνεται στόν οὐρανό καί νά παρίσταται ὡς συλ­λειτουρ­γός στό ἐπου­ράνιο θυσιαστήριο.

Τό πιστεύουμε, τό ἐλπίζουμε καί τό εὐχόμεθα, γιατί, ὅπως ἀκού­σα­με καί τόν ἀπόστολο Παῦλο νά μᾶς λέγει, ὅποιος αἰσθάνεται τόν ἑαυτό του νεκρό γιά τήν ἁμαρτία, αὐτός ζεῖ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καί ζεῖ αἰωνίως, διότι ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ δέν τελειώνει ποτέ. Διότι ὁ Χρι­στός μέ τόν θάνατο καί τήν ἀνά­στασή του, νίκησε τόν θάνατο γιά ὅλους ὅσους τόν πιστεύουν καί θέλουν νά ζήσουν μαζί του, καί μᾶς χάρισε τήν αἰώνια ζωή, γιά τήν ὁποία ἀρχικά μᾶς εἶχε πλάσει ὁ Θεός καί τήν ὁποία μᾶς στέρησε ἡ ἁμαρτία.

Αὐτή τή ζωή εὐχόμεθα καί προ­σευ­χόμεθα νά ἀπολαμβάνει καί ὁ ἀείμνηστος καί μακαριστός π. Διονύσιος στόν οὐ­ρα­νό, γιά νά εὔχεται καί γιά τούς οἰκείους του καί γιά τά πνευμα­τι­κά του τέκνα καί γιά ὅλους ὅσους τόν ἀγάπησαν καί αἰσθάνονται τήν ἀπουσία του, ὥστε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ νά τούς στηρίζει καί νά τούς καθοδηγεῖ στήν ἐν Χριστῷ ζωή, στήν ὁποία καί ὁ ἴδιος ἀγωνίσθηκε νά ζήσει καί νά τούς ὁδηγήσει, ἐκεῖ πού εἶναι ἡ πραγματική ζωή.