Η εορτή της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας στην Τριλοφιά

Την Τρίτη 29 Οκτωβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε τη θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Τριλοφιάς επί τη εορτή της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ:

Ἑορτάζει καί τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας καί ἰδι­αιτέρως ἡ ἐνο­ρία σας τή μνήμη τῆς ἁγίας Ἀνα­στασίας τῆς Ρω­μαί­ας, τῆς θαυμα­τουρ­γοῦ. Τι­μᾶ τή μνήμη μιᾶς ὁ­σίας καί μάρτυρος, ἡ ὁποία ἔλαβε, ὅπως λέγει ὁ Συμεών ὁ Μετα­φρα­στής στό ἐγκώμιό της, τριπλό τόν στέ­φανο τῆς δικαιοσύ­νης ἀπό τόν ἀθλοθέτη καί ἀγωνοθέτη Θεό, γιά τήν παρθενία της, γιά τήν ἄσκησή της καί γιά τό μαρτύριο καί τή θυσία της χά­­ριν τῆς πί­στεως καί τῆς ἀγάπης στόν Χριστό.

Κόρη εὐγενοῦς καί ἀρι­­­­στοκρα­τικῆς οἰκο­γε­νείας ἡ ἁγία Ἀναστα­σία δέν ἔκανε τίποτε ἀπό ὅσα ἔκα­ναν καί κάνουν οἱ νεαροί βλαστοί τῶν πλουσίων οἰκογενειῶν. Δέν ἔκανε οὔτε ὅσα κά­νουν ἐκεῖ­νοι πού θέ­λουν νά δια­κριθοῦν καί νά ξεχωρί­σουν στή ζωή τους. Ἀν­τί­θετα ἔκανε ὅ,τι ἦταν δυνατό γιά νά μείνει ἀνεπηρέαστη ἀπό τά ὑλι­­κά ἀγαθά καί τή δό­ξα τοῦ κό­σμου, καί γι᾽ αὐτό ἐγκατέ­λει­ψε τά πάν­τα καί ἀφιε­ρώθηκε σέ νεαρή ἡλι­κία στήν ἄσκηση καί στήν προ­σευχή.

Ζῶντας ὅμως σέ μία ἐποχή δύ­σκολη γιά τήν Ἐκκλησία, σέ μία ἐποχή διωγμῶν, δέν ἦταν δυ­να­τό νά μείνει ἀνεπη­ρέ­­αστη ἀπό τίς ἐξω­τε­ρι­κές συνθῆκες. Ἡ νεα­ρή παρ­θένος κατηγορή­θη­κε στόν αὐ­το­κράτορα ὡς χριστιανή καί τῆς ζητήθηκε νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ἐάν ἤθελε νά μήν ὁδηγηθεῖ στό μαρτύριο.

Γιά τήν ἁγία Ἀναστα­σία δέν ὑπῆρ­χε καμία πε­ρίπτωση νά ἀρνη­θεῖ τήν πίστη της. Εἶχε ἤδη ἀρνη­θεῖ τόν κόσμο καί τά ἀγαθά του χάριν τοῦ Χριστοῦ. Εἶχε ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό της χάριν τῆς ἀγάπης του. Εἶχε ἤδη βιώ­σει μέσα ἀπό τήν ἄ­σκηση τά παθήματά του. Τῆς ἔμε­νε μόνο νά δεχθεῖ καί στό σῶμα της τά στίγ­ματα τοῦ Ἰη­σοῦ, ὅπως λέει καί ὁ ἀπό­στολος Παῦλος, γιά νά ἀνα­δειχθεῖ ὄντως τέ­κνο τῆς Ἀνα­στάσεως τοῦ Χρι­στοῦ, πράγμα τό ὁποῖο συνέβη μέ τό μαρ­τύριό της.

Αὐτή ἦταν ἡ ζωή τῆς ἁγίας Ἀνα­στα­σίας, μία ζωή ἀντίθετη πρός τή ζωή τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς μας καί πρός τή δική μας ζωή. Γιατί πολλές φορές καί ἐμεῖς ἀνα­ζητοῦμε τή διάκριση καί τήν προ­βολή στή συσ­σώ­ρευση ἀγαθῶν, στή συγκέντρωση προσόν­των καί τίτλων, στή διεύ­ρυνση τῶν κοινω­νι­­­κῶν ἐπαφῶν καί γνωριμιῶν. Καί γιά νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό αὐτό ἀγωνιζόμασθε καί ἀγω­νιοῦ­με, κοπιάζουμε καί μοχθοῦμε, δα­πα­νοῦμε χρόνο καί χρήματα καί δα­πα­νώμεθα πολλές φορές ψυ­­χι­κά καί πνευματικά, καί στό τέλος δέν ἐπι­τυγχάνουμε τόν σκοπό μας, γιατί ὅλα ὅσα κά­νουμε εἶναι ἐπι­διώ­ξεις κο­σμικές καί γήινες πού ἔχουν ἕνα τέλος καί πού σβύνουν μέ μία ρο­πή τοῦ ἀνέμου, ὅπως λέγει ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος.

Τήν πραγματικότητα αὐτή τή δια­πιστώ­νουμε στίς χι­λιά­δες ἱστο­­ρικά παρα­δείγ­ματα ἀνθρώπων σπουδαίων καί ἰσχυρῶν κατά κό­σμο πού ξεχά­στη­καν καί ἡ μνήμη τους ἔσβυ­σε, ἐνῶ ἀντί­θετα πα­ρα­μένει ἀνεξά­λη­πτη ἡ μνήμη ἀν­θρώ­­πων πού δέν ἐπιδίωξαν οὔτε τή φήμη οὔτε τή δόξα οὔτε τή διά­κριση καί προ­σπά­θησαν μέ κά­­θε τρό­πο νά ζήσουν ἀφοσιω­μένοι στήν πί­στη καί τήν ἀγάπη στόν Χρι­στό.

Εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού βλέπου­με καί στήν πε­ρί­πτωση τῆς ἑορτα­ζο­­μέ­νης σήμερα ἁγίας Ἀνα­στα­σί­ας, πού ὄχι μό­­νο δέν ἐπιδίωξε κα­μία κοσμική τιμή καί διά­­κριση, ἀλλά ἀρνή­θη­­κε καί ὅσα εἶχε.

Τά ἀρνήθηκε ὄχι βε­βαί­ως γιατί τά ὑποτι­μοῦ­­σε, ἀλ­λά γιατί πί­στευε ἀ­κρά­δαντα στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ «τί γάρ ὠφε­­λήσει ἄνθρω­πον ἐάν κερ­δίσῃ τόν κό­­­σμον ὅλον καί ζη­μι­­ω­θῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» Τά ἀρ­νή­θηκε γιατί γνώ­­ριζε ὅτι ἡ ἄρ­νη­ση τοῦ Χριστοῦ ἰσοδυ­να­μοῦ­­σε μέ τήν ἄρνηση τοῦ πιό πολύτιμου θη­σαυροῦ πού μπορεῖ νά ἔχει στήν κατοχή του ὁ ἄνθρωπος. Γι᾽ αὐτό καί ἐπέλεξε τό μαρτύριο· για­τί θά τῆς στεροῦσε ὅσα εἶχε οὕτως ἤ ἄλλως στερηθεῖ αὐτο­βούλως, ἀλ­λά θά τῆς δια­σφάλιζε τόν πολύ­τι­μο μαργα­ρί­τη, θά τῆς διασφάλιζε τόν θησαυ­ρό τῆς πίστε­ως καί τῆς ἀγάπης στόν Χριστό. Καί μαζί μέ αὐ­τόν θά τῆς δια­σφάλιζε καί τή δόξα πού χαρίζει ὁ Θεός σέ ὅσους τόν ὁμολογοῦν.

Τιμῶν­τας σήμερα καί πανηγυ­ρί­­ζοντας τή μνήμη τῆς ἁγίας Ἀνα­στα­σίας τῆς Ρωμαίας, ἄς ἀκολου­θή­­σου­με τήν προτροπή τοῦ ἀπο­στόλου Παύλου καί ἄς ἀναθεωρή­σουμε τήν «ἔκβασιν τῆς ἀνα­στρο­φῆς» της, ἀναθεω­ρῶν­τας συγχρό­νως καί τή δική μας ζωή. Ἄς ἐξε­­τάσουμε ποιές εἶναι οἱ δικές μας προτεραιό­τητες καί ποιές οἱ δικές μας ἐπιδιώξεις. Ἄς ἐξε­τά­σουμε ποιά εἶναι ἡ θέ­­ση πού κατέχει ὁ Θε­ός καί ἡ ἀγάπη του στή ζωή μας. Ἄς ἐξε­τά­σου­με ἄν αὐτά πού μᾶς δη­μιουργοῦν ἄγχος καί ἀγωνία εἶναι ἡ ἐπι­δίω­ξη τῶν ὑλικῶν ἀγα­θῶν ἤ τῆς κοσμικῆς δόξης, καί ἄς προσπαθήσουμε νά ἐπαναπροσ­διο­ρίσου­με τή ζωή μας ζητῶ­ν­τας τή χάρη καί τίς πρε­σβεῖες τῆς ἁγίας Ἀνα­στα­σίας, ὥστε νά ἀξιω­θοῦμε καί ἐμεῖς τῆς βα­σιλείας τοῦ Θεοῦ στήν ὁποία χαίρει καί εὐ­φραί­νεται καί ἡ ἴδια αἰωνίως.