Η εορτή του Αγίου Λαζάρου στο Διαβατό Ημαθίας

Το Σάββατο του Λαζάρου 20 Απριλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Αγίου Ελευθερίου Διαβατού. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στον εορτάζοντα εφημέριο της Ενορίας π. Λάζαρο Μουρατίδη.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐάν πιστεύῃς ὄψῃ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ;»

Ἐνώπιον τοῦ τάφου τοῦ τετραη­μέ­­ρου νεκροῦ φίλου του βρίσκεται σήμερα ὁ Χριστός. Καί μαζί του οἱ ἀδελφές τοῦ Λαζάρου καί τό πλῆ­θος κόσμου, πού ἀκολούθησε τόν Χρι­στό γιά νά δεῖ τί θά κάνει.

Ὅλοι πίστευαν καί περίμε­ναν ὅτι ὁ Χριστός θά ἐρχόταν, πρίν ἀπό τέσσερις ἡμέρες, ὅταν τόν εἶχαν εἰ­δοποιήσει ὅτι ὁ Λάζα­ρος ἦταν ἄρρωστος. Πίστευαν ὅτι θά προλά­βαι­νε νά τόν θεραπεύσει, ὥστε νά μήν πεθάνει.

Ὅμως ὁ προγραμματισμός τῶν ἀν­θρώπων δέν ἔχει σχέση μέ τό σχέ­διο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός φθά­νει ἀργά, ὄχι ἀπό ἀδιαφορία γιά τόν φίλο του, ὄχι ἀπό σκληρότητα πρός τίς ἀδελφές του, πού δοκι­μά­σθηκαν ἀπό τήν ἀπώλεια τοῦ Λαζάρου, ἀλλά γιατί κρίνει πώς μέ τόν τρόπο αὐτό θά δώσει μία μο­να­δική ἐλπίδα καί προο­πτι­κή στούς ἀνθρώπους. Γιατί ἡ ἀνά­στα­ση τοῦ Λαζάρου, λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τή δική του ἀνάσταση, θά δεί­ξει στούς ἀνθρώπους, ὅτι ὁ Χρι­στός δέν νικᾶ τόν θάνατο μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά τόν νικᾶ γιά κάθε ἄνθρωπο. Γιατί κάθε ἄν­θρω­πος πού πιστεύει στόν Θεό ἔχει τή δυνατότητα νά ζήσει τήν ἀνάστα­ση πού ὁ Χριστός χαρίζει σήμερα στόν Λάζαρο.

Καί αὐτό ἀκριβῶς τονίζει μέ τήν ἀπάντησή του στήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, τή Μάρθα, ἡ ὁποία ἀντι­δρᾶ στήν προσταγή τοῦ Χριστοῦ νά ἀνοίξουν τόν τάφο τοῦ ἀδελ­φοῦ της, λέγοντας. «Κύριε, ἔχει τέσ­σερις ἡμέρες πού εἶναι ἤδη νε­κρός, πῶς θά ἀνοίξουμε τόν τά­φο;»

«Οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐάν πιστεύῃς ὄψῃ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ;». Δέν σοῦ εἶπα, τῆς λέγει ὁ Χριστός, ὅτι, ἐάν πι­στεύ­εις, θά δεῖς τή δόξα τοῦ Θεοῦ;

Ὅπως πρίν ἀπό ὅλα τά ἄλλα θαύ­ματα, ἔτσι καί τώρα ὁ Χριστός ζη­τᾶ τήν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστε­ως. Καί ἐπειδή δέν ἀπευθύνεται σέ ἕνα τυχαῖο πρόσωπο, πού τόν πλη­σία­σε μόνο γιά νά ζητήσει τή βοήθειά του, ἀλλά στή Μάρθα, τήν ἀδελφή τοῦ φίλου του Λαζάρου, πού τόν γνώ­ρι­ζε καλά, πού τόν εἶχε φιλο­ξε­νήσει ἐπανειλημμένα στό σπίτι τους καί τόν εἶχε ἀκούσει πολλές φορές νά ὁμιλεῖ καί νά διδάσκει, γι᾽ αὐτό καί ἡ ἀπάντησή του εἶναι πιό ἐπιτακτική. «Δέν σοῦ εἶπα ὅτι, ἐάν πιστεύεις, θά δεῖς τή δόξα τοῦ Θεοῦ;»

Δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ τετραημέρου Λαζάρου, γιατί ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ὅτι ὁ Θεός εἶ­ναι ὁ κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θα­νάτου. Εἶναι ὁ δημιουργός καί κύ­ριος τοῦ ἀνθρώπου, καί στά χέ­ρια του βρίσκεται ἡ ζωή του, πού μπο­ρεῖ νά τήν δίδει ἀκόμη καί ἐάν τήν ἔχει πάρει.

Δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀνάσταση, ἀλλά μποροῦν νά τήν δοῦν μόνο ὅσοι διαθέτουν πίστη, γιατί οἱ ὑπό­­­­λοιποι ἀδυνατοῦν καί προφα­σί­ζονται δικαιολογίες καί ποικίλες ἑρμηνεῖες γιά τό θαῦμα, χωρίς νά μποροῦν νά πεισθοῦν καί νά πεί­σουν. Ὅσοι δέν διαθέτουν πίστη, δέν μπο­ροῦν νά κατανοήσουν τή δύ­­να­­μη τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι χάνουν τήν εὐκαιρία νά δοῦν καί κοινω­νή­­σουν τῆς δόξης του.

Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἀπευθύνεται σήμερα μόνο στή Μάρθα. Ἀπευθύ­νε­ται καί σέ ὅλους ἐμᾶς, πού δέν εἴμαστε ξένοι καί ἄγνωστοι μέ τόν Χριστό.  Σέ ὅλους ἐμᾶς πού εἴμα­στε μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, μέλη τοῦ σώματός του. Σέ ὅλους ἐμᾶς πού ἔχουμε βαπτισθεῖ στό ὄνομά του, πού ἔχουμε διδαχθεῖ τόν λόγο του, πού μετέχουμε στά ἱερά μυ­στή­ρια τῆς Ἐκκλησίας του, καί ὅμως συνεχίζουμε νά ἀμφι­βάλ­λου­­με. Συνεχίζουμε νά ἔχουμε τή δική μας ἄποψη ἔναντι τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου, καί στή συνέχεια δια­μαρτυ­ρό­μαστε, γιατί δέν μποροῦ­με νά δοῦμε θαύματα στή ζωή μας.

Ἄν ὅμως ἐξετάσει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς τή ζωή του καί τήν καθημε­ρι­­νό­τη­τά του, θά διαπιστώσει ὅτι δέν εἶ­ναι λίγες οἱ φορές πού ἐνῶ ξέ­­ρουμε τί ζητᾶ ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς, ἐμεῖς ἔχουμε τίς ἀμφιβολίες μας καί τίς ἀντιρρήσεις μας. Ἔχουμε ἄλλη ἄποψη, διαφορετική ἀπό τόν λόγο του καί τίς ἐντολές του, καί θέ­λουμε πολλές φορές νά τήν ἐπιβάλλουμε. Ἔτσι κάνουμε τό δικό μας θέλημα, ἀντί νά κάνουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί ὕστερα ἀποροῦμε γιατί δέν βλέπουμε, λέμε, θαύματα, γιατί δέν ἀλλάζει ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος, γιατί δέν ἀλλάζει ὁ κόσμος γύρω μας.

Ἄς μήν ψάχνουμε ὅμως νά βροῦμε ἀλλοῦ τήν αἰ­τία. Ἄς τήν ἀναζητήσουμε στήν ἔλλειψη τῆς πίστεώς μας. Ἄς ἀκού­σουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού ἀπευθύνεται καί σέ μᾶς σήμε­ρα καί μᾶς λέγει: «οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐάν πιστεύσῃς ὄψῃ τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ;» Δέν σοῦ εἶπα ὅτι πι­στεύ­σεις, θά δεῖς τή δόξα τοῦ Θεοῦ; Καί ἄς ἀνταπο­κριθοῦ­με σέ αὐτό τό κάλεσμα τῆς πίστεως, χωρίς νά παρα­μέ­νουμε στά λόγια, ἀλλά ἐπιβεβαιώ­νοντας τήν πίστη μας μέ τίς πράξεις μας, ἐπι­βεβαι­ώ­νοντάς την μέ τήν ὑπακοή μας στόν λόγο καί στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς νά δοῦμε τή δόξα τοῦ Θεοῦ πού ἀπο­καλύπτεται μέσα ἀπό τά θαύματά του καί κυρίως μέσα ἀπό τήν προ­σωπική μας σωτηρία καί τήν προ­σω­πική μας ἀνάσταση.