Ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε σήμερα και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Αγκαθιάς επί τη εορτή του Αγίου Νικάνορος.
«Ο Χριστός και η Εκκλησία μας δεν θεωρούν τα υλικά αγαθά κατακριτέα και απορριπτέα, άλλωστε και αυτά ο Θεός μας τα δίδει, μας διδάσκουν όμως ότι δεν θα πρέπει να μπαίνουν ποτέ πάνω από την ψυχή μας και τις ανάγκες της, δεν θα πρέπει να προηγούνται ποτέ του Θεού και της αγάπης μας προς αυτόν, γιατί τότε μας οδηγούν στην καταστροφή. Και δεν υπάρχει τραγικότερη κατάληξη της ζωής μας από αυτή την καταστροφη, διότι, όπως είπε και ο Χριστός, “τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;”», είπε μεταξ άλλων ο Σεβασμιώτατος.
«Ας προσέξουμε, λοιπόν, και ας μιμηθούμε το παράδειγμα του εορταζόμενου και τιμωμένου σήμερα οσίου Νικάνορος, ώστε διά των πρεσβείων του να αξιωθούμε και εμείς της σωτηρίας και της βασιλείας των ουρανών, την οποία απολαμβάνει ο όσιος κοντά στον μεταμορφωθέντα Κύριό μας», τόνισε.
Η ομιλία του Μητροπολίτη Βεροίας
Ο Σεβασμιώτατος κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε:
«Ὡς ἔνσαρκος ἄγγελος πολιτευθείς ἐπί γῆς τῆς νίκης τόν στέφανον ἐν οὐρανοῖς ἐκ Θεοῦ παρέλαβες, Ὅσιε».
Στή χορεία τῶν μεγάλων ἀσκητῶν, τῶν ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων πού ἔζησαν καί ἁγίασαν στήν περιοχή μας ἀνήκει καί ὁ ἑορταζόμενος σήμερα ἅγιος προστάτης τῆς ἐνορίας, ὁ ἅγιος Νικάνωρ ὁ ἱδρυτής τῆς Μονῆς τοῦ ὄρους Καλλιστράτου.
Τά πλούτη καί τά ἀγαθά τοῦ κόσμου δέν εἵλκυσαν ποτέ τήν ψυχή του, ἡ ὁποία ἀπό τή νεανική του ἡλικία ἦταν στραμμένη πρός τόν Χριστό, τόν ὁποῖο ἀγαποῦσε καί στόν ὁποῖον ἐπιθυμοῦσε νά ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά. Γι᾽ αὐτό καί δέν δυσκολεύθηκε, ὅπως ὁ νεανίσκος τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελίου, ὅταν αἰσθάνθηκε μέσα του τήν κλήση τοῦ Θεοῦ, νά διανείμει ὁλόκληρη τήν περιουσία τῶν γονέων του στούς φτωχούς καί νά ἀποσυρθεῖ ἀρχικά σέ ἕνα μοναστήρι τῆς Θεσσαλονίκης γιά νά ζήσει ἐκεῖ μέ αὐστηρή ἄσκηση, διαρκῆ νηστεία καί προσευχή.
Σύντομα ἡ ἄσκησή του ἀπέδωσε καρπούς πνευματικούς, ὅμως ὁ ὅσιος Νικάνωρ ποθοῦσε ἀκόμη περισσότερο τόν Χριστό, ποθοῦσε νά βρίσκεται μόνος μόνῳ Θεῷ καί γι᾽ αὐτό δέν συγκινήθηκε οὔτε παρασύρθηκε ἀπό τήν ἀγάπη καί τόν θαυμασμό τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητά του, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νά τόν ἐκλέξουν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.
Ἔτσι ἀποφάσισε νά ἐγκαταλείψει γιά δεύτερη φορά τά πάντα καί νά ἀναζητήσει τήν ἡσυχία, ἡ ὁποία εἶναι προϋπόθεση τῆς ἀπολύτου ἀφοσιώσεως στόν Θεό καί τῆς ἑνώσεως μαζί του.
Ἀναζητώντας ἕναν ἥσυχο τόπο ἔφθασε ὁ ἅγιος Νικάνορας καί στίς ὄχθες τοῦ Ἀλιάκμονα, ὅπου ἐγκαταβίωσε γιά ἕνα διάστημα στή Σκήτη τῆς Βεροίας, καί στή συνέχεια ποθώντας ἀκόμη περισσότερη μόνωση καί ἡσυχία, προχώρησε πρός τό Καλλίστρατο ὄρος, ὅπου τελικά ἐγκαταστάθηκε καί ἀνήγειρε τή Μονή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ στό σημεῖο πού βρῆκε τήν εἰκόνα της καθ᾽ ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖ ἔζησε μέχρι τήν κοίμησή του, ἀγωνιζόμενος νά μεταμορφώσει μέ τήν ἄσκηση, τή νηστεία καί τήν προσευχή τόν ἑαυτό του, καί ἀξιώθηκε νά ζήσει ὄντως τή δική του προσωπική μεταμόρφωση, ὥστε δικαίως ὁ ἱερός ὑμνογράφος νά τόν ἀποκαλεῖ ἔνσαρκο ἄγγελο, ὅπως ἀποκαλεῖ καί τόν προφήτη Ἠλία, ἕναν ἀπό τούς δύο παρόντες κατά τή Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας προφῆτες.
Αὐτόν τόν ἔνσαρκο ἄγγελο τιμοῦμε καί ἐμεῖς σήμερα ἐδῶ στήν ἐνορία σας, καί αὐτόν προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ὡς πρότυπο καί παράδειγμα ζωῆς γιά ὅλους μας. Αὐτό βεβαίως δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά βαδίσουμε ὅλοι τόν δρόμο πού βάδισε ὁ ὅσιος Νικάνωρ, τόν δρόμο τῆς ἀποκλειστικῆς ἀφιερώσεως στόν Θεό, γιά νά φθάσουμε στή σωτηρία, διότι γιά νά τόν βαδίσουμε πρέπει νά ἔχουμε τήν κλήση καί τίς πνευματικές δυνατότητες πού εἶχε ἐκεῖνος, καθώς «οὐ πάντες χωροῦσι». Ἄν ὅμως δέν μποροῦμε νά φθάσουμε στά ὕψη τῆς ἁγιότητος στά ὁποῖα ἀνέβη ὁ ὅσιος Νικάνωρ, μποροῦμε νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τή ζωή του καί νά μιμηθοῦμε στό μέτρο τῶν δικῶν μας δυνατοτήτων τίς δικές του προσπάθειες καί τούς δικούς του ἀγῶνες.
Μποροῦμε καί πρέπει νά προσπαθήσουμε νά ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά. Ὁ Θεός δέν μᾶς ζητᾶ νά τά ἀρνηθοῦμε ἤ νά τά ἐγκαταλείψουμε, ἐφόσον ζοῦμε στόν κόσμο, ἀλλά μᾶς ζητᾶ νά μήν εἶναι αὐτά πρώτιστη προτεραιότητά μας, νά μήν εἶναι ἡ ἀπόκτησή τους ὁ μόνος σκοπός τῆς ζωῆς μας, νά μήν εἶναι ἡ μόνη μας μέριμνα ἡ αὔξησή τους. Γιατί βλέπουμε ποῦ ὁδηγεῖ ἡ προσκόλληση στά ὑλικά ἀγαθά. Τό βλέπουμε μέσα στό εὐαγγέλιο, στό παράδειγμα τοῦ ἐναρέτου κατά τά λοιπά νεανίου, πού προανέφερα, ὁ ὁποῖος ἔχασε τήν εὐκαιρία νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, γιατί δέν μποροῦσε νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν πλοῦτο του. Τό βλέπουμε καί στό παράδειγμα τοῦ ἄφρονος πλουσίου τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς.
Ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία μας δέν θεωροῦν τά ὑλικά ἀγαθά κατακριτέα καί ἀπορριπτέα, ἄλλωστε καί αὐτά ὁ Θεός μᾶς τά δίδει, μᾶς διδάσκουν ὅμως ὅτι δέν θά πρέπει νά μπαίνουν ποτέ πάνω ἀπό τήν ψυχή μας καί τίς ἀνάγκες της, δέν θά πρέπει νά προηγοῦνται ποτέ τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης μας πρός αὐτόν, γιατί τότε μᾶς ὁδηγοῦν στήν καταστροφή. Καί δέν ὑπάρχει τραγικότερη κατάληξη τῆς ζωῆς μας ἀπό αὐτή τήν καταστροφή, διότι, ὅπως εἶπε καί ὁ Χριστός, «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;»
Ἄς προσέξουμε, λοιπόν, καί ἄς μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τοῦ ἑορταζομένου καί τιμωμένου σήμερα ὁσίου Νικάνορος, ὥστε διά τῶν πρεσβειῶν του νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς τῆς σωτηρίας καί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, τήν ὁποία ἀπολαμβάνει ὁ ὅσιος κοντά στόν μεταμορφωθέντα Κύριό μας.
