Η Βέροια εόρτασε τον πολιούχο Όσιο Αντώνιο τον Νέο

Με την ευκαιρία της θερινής πανηγύρεως του Οσίου Αντωνίου του Νέου Πολιούχου Βεροίας, την Κυριακή 1 Αυγούστου το πρωί, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του Οσίου Αντωνίου στη Βέροια.

Ακολούθησε ο καθιερωμένος αγιασμός με την ευκαιρία της προόδου του Τιμίου Σταυρού, ενώ εχθές το απόγευμα ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως και Καθηγούμενος του Ιερού Προσκυνήματος Παναγίας Σουμελά Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας μετέφερε τον Τίμιο Σταυρό από το Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά, που όπως κάθε χρόνο συμπανηγυρίζει με τον πολιούχο της Βεροίας.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων χειροθέτησε Πνευματικό τον εφημέριο του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας Αρχιμ. Γρηγόριο Μάζα.

 

 

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;»

Ἕναν παράλυτο μετέφεραν σήμε­ρα ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ. Τόν μετέ­φεραν, γιατί πίστευαν ὅτι ὁ Χρι­στός μπορεῖ νά τόν θεραπεύσει καί νά τόν κάνει νά σηκωθεῖ ἀπό τό κρεβάτι τοῦ πόνου ὅπου ἔκειτο γιά χρόνια. Καί ἦταν τόσο μεγάλη ἡ πίστη τους, ὥστε ὁ Χριστός δέν θεράπευσε μόνο σωματικά τόν παραλυτικό, ἀλλά τοῦ χάρισε καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του.

Πρίν ὅμως νά σηκωθεῖ ὁ παράλυ­τος θεραπευμένος καί νά ἐπιστρέ­ψει ὑγιής στό σπίτι του, ὁ Χριστός ἐπιχείρησε νά θεραπεύσει καί τήν ἀπιστία τῶν γραμματέων, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦ­σαν τή θεότητά του καί γι᾽ αὐτό σκανδαλι­ζόταν ἀπό τή συγχώρηση πού ἔδωσε στόν παρά­λυτο.

Ὁ καρδιογνώστης ὅμως Κύριος διέ­­κρινε τήν ἀντίδραση τῶν γραμ­μα­τέων, οἱ ὁποῖοι τόν κατέκριναν ἐνδόμυχα, θεωρώντας ὅτι σφετερί­ζε­ται τό ἀποκλειστικό δικαίωμα τοῦ Θεοῦ νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες καί γι᾽ αὐτό τούς ἀπηύθυνε τό ἐρώτη­μα. «Ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυ­μεῖσθε πονη­ρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Γιατί κάνετε πο­νη­ρές σκέψεις μέσα στήν καρδιά σας;

Οἱ γραμματεῖς δέν μποροῦσαν νά φαντασθοῦν ὅτι ὁ Χριστός θά διά­βαζε τίς σκέψεις τους, καί γι᾽ αὐτό ὄχι μόνο τόν ἀκοῦν ἔκπληκτοι νά τούς ἐλέγχει, ἀλλά καί τόν βλέ­πουν νά ἀποδεικνύει τή θεία δύνα­μή του, λέγοντας στόν παράλυτο νά σηκω­θεῖ, νά πάρει τό κρεβάτι του καί νά ἐπιστρέψει στό σπίτι του.

Ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς γραμματεῖς σχετικά μέ τούς ἐφάμαρτους λογισμούς τους δέν ἀφορᾶ ὅμως μόνο αὐτούς. Ἀφορᾶ καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, γιατί, ἀντίθετα μέ ὅσα πίστευαν καί ὑπο­στήριζαν οἱ γραμματεῖς, ἡ ἀρετή καί ἡ εὐσέβεια τοῦ ἀνθρώπου δέν σχετίζεται μόνο μέ τήν ἐξωτερική συμπεριφορά καί στάση του ἀλλά καί μέ τίς σκέψεις καί τούς λογι­σμούς του. Γιά τόν Χριστό ὁ ἄνθρω­πος δέν ἀρκεῖ νά τηρεῖ ἐξωτερικά μόνο τόν θεῖο νό­μο, ὅπως ἔκαναν οἱ γραμματεῖς, γιατί αὐτό ἀποτελεῖ ὑποκρισία καί τυπολατρεία, ἐφό­σον δέν συνοδεύ­εται ἀπό τόν ἀγώ­να τοῦ ἀνθρώπου νά μήν ἁμαρτά­νει καί μέ τίς σκέ­ψεις του καί τίς ἐπιθυμίες του.

Ὁ ἀγώνας γιά τήν κάθαρση τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς καί τή ἐναρ­μό­νισή τους μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά εἶναι καί ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώ­που σύμφωνη μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί νά ἔχει τή χάρη του. Καί τοῦτο διότι ἁμαρτία δέν εἶναι μόνο ἡ πρά­ξη καί ἡ ἐνέργεια πού κάνουμε καί εἶναι ἀντίθετη πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ αἰτία πού τήν προκαλεῖ καί ἡ ὁποία εὑρίσκεται στόν ἔσω ἄνθρωπο, στήν καρδιά καί τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐκεῖ προσβάλλει ὁ πονηρός τόν ἄνθρωπο, βάζοντας του λογισμούς καί ἐπιθυμίες ἁμαρτωλές, πού ἄν τούς δεχθεῖ καί ἄν τούς καλλιερ­γή­σει, θά τόν ὁδηγήσουν στήν πράξη τῆς ἁμαρτίας καί στήν παρακοή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό προσπάθησε νά κάνει ὁ πο­νη­ρός καί μέ τόν τιμώμενο σήμερα πολιοῦχο μας ὅσιο Ἀντώνιο τόν νέο, τόν Βεροιέα, τόν ὁποῖο ἐπανει­λημμένα προσπάθησε νά νικήσει, ἄλλοτε προσβάλλοντάς τον μέ λο­γισμούς ὑπερηφανείας, ἄλλοτε ἀπο­­γοητεύσεως καί ἀπογνώσεως, ἄλλοτε κρίσεως καί συγκρίσεώς του μέ ἄλλους ἀσκητές.

Δέν κατόρθωσε ὅμως νά τόν ἐξα­πατήσει καί νά τόν παρασύρει, για­τί ὁ ὅσιος Ἀντώνιος, δέν ἄφηνε τίς πονηρές ἐνθυμήσεις, στίς ὁποῖ­ες ἀναφέρθηκε σήμερα ὁ Χριστός, νά τόν ἐπηρεάσουν καί νά τόν κάμ­ψουν. Καί νίκησε. Καί ἁγιάσθηκε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀπο­λαμβάνει σήμερα τή χαρά τῆς βασι­λείας τῶν οὐρανῶν.

Ἀλλά καί οἱ Μακκαβαῖοι, τούς ὁποίους ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκ­­κλη­σία μας μαζί μέ τή εὐσεβῆ μητέρα τους, τήν ἁγία Σολομονή, καί τόν διδάσκαλό τους, τόν ἅγιο Ἐλεάζα­ρο, δέν θά αἰσθάνθηκαν τόν ἴδιο πόλεμο τῶν πονηρῶν ἐν­θυ­μήσεων μέσα στήν ψυχή τους, προκειμένου νά λυπηθοῦν τή ζωή τους καί νά ὑπακούσουν στόν ἐπί­γειο βασιλέα παρακούοντας τόν θεῖο νόμο;

Ἀπέκρουσαν ὅμως αὐτούς τούς λογισμούς καί στάθηκαν πιστοί στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, πιστοί στή θεία ἐντολή τῆς νηστείας καί σέ ὅσα εἶχαν διδαχθεῖ ἀπό τή μητέρα τους καί τόν ἅγιο Ἐλεάζαρο, καί ὑπέμειναν μέ καρτερία τά βασα­νι­στήρια καί τόν θάνατο, γιά νά λά­βουν καί αὐτοί τήν αἰώνια ἀντα­μοιβή τοῦ Θεοῦ στόν οὐρανό.

Τιμώντας τους, λοιπόν, καί ἐμεῖς σήμερα, ἄς ἀκολουθήσουμε τό πα­ρά­­δειγμά τους. Ἄς ἀγωνιζόμεθα νά διατηροῦμε τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας καθαρά ἀπό ἐφάμαρ­τους καί πονηρούς λογισμούς, γιά νά μήν πα­ρασυρόμεθα ἀπό τήν ἁμαρ­τία, στήν ὁποία αὐτοί μᾶς ὁδη­­­γοῦν. Ἄς ἀγωνισθοῦμε ἰδιαιτέ­ρως τήν περί­ο­δο αὐτή τοῦ Δεκα­πε­νταυγούστου, ἀντλώντας δύναμη καί ἀπό τόν τίμιο Σταυρό τοῦ Κυ­ρίου μας, τήν «πρόοδο», τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε σήμερα, ἔχο­ντας μά­λι­στα ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν καί τόν τίμιο Σταυρό πού μεταφέραμε χθές ἀπό τό Ἱερό Προ­σκύνημα τῆς Πα­να­γίας Σουμελᾶ, ἀλλά καί μέ τή χά­ρη τῆς Ὑπερα­γίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἦταν καθα­ρή καί ἀμόλυντη καί στό σῶμα καί στόν νοῦ καί στή ψυχή, γιά νά ἀξιω­θοῦμε νά ἑορτά­σουμε τή μεγά­λη ἑορτή τῆς ἐνδό­ξου Κοιμή­σεώς της καί γιά νά ἔχου­με τή χάρη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας.

Ἀδελφοί καί πατέρες, τό θέμα τοῦ νά τηρήσει κανείς τόν νοῦ του καθαρό εἶναι ἀπό τά πιό δύσκολα πράγματα τά ὁποῖα καλεῖται νά κάνει ὁ ἄνθρωπος.

Κάποτε κάποιοι κληρικοί βρέθηκαν σέ μία σκήτη μοναχῶν τελείως ἀφιερωμένων στόν Θεό. Καί τούς ρώτησαν «τί κάνετε ἐσεῖς ἐδῶ;» Καί τί ἀπήντησαν; «Τηροῦμεν νοῦν», προσπαθοῦσαν νά τηρήσουν τό μυαλό τους, τόν νοῦ τους καθαρό ἀπό πονηρούς λογισμούς. Εἶναι ἕνας ἀγώνας διά βίου. Εἶναι ἕνα δύσκολο ἔργο, γιατί ἀνά πᾶσα ὥρα καί στιγμή μᾶς πειράζει ὁ πονηρός. Καί ξέρετε ποῦ ἰδιαιτέρως μᾶς πειράζει ὁ πονηρός καί μᾶς ἐνοχλεῖ καί μᾶς φέρνει ἀκάθαρτους λογισμούς; Ἰδιαιτέρως τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, ἰδιαιτέρως ὅταν εὑρισκόμεθα μέσα στόν ναό, ἡ σκέψη μας τρέχει ἀπό ἐδῶ καί ἀπό ἐκεῖ καί ἰδιαιτέρως σέ πονηρούς λογισμούς, γιατί ὁ διάβολος θέλει νά ἀμαυρώσει τόν νοῦ μας μέ ὅλες αὐτές τίς σκέψεις.

Γι᾽ αὐτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Ὁ Κύριος εἶχε τή δυνατότητα νά διαπιστώσει τήν ἀκαθαρσία τήν ὁποία εἶχαν στό μυαλό τους οἱ γραμματεῖς καί οἱ φαρισαῖοι. Ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά τό διαγνώσουμε αὐτό. Οὔτε ἐγώ ἔχω τή δυνατότητα νά δῶ τί σκέφτεται τώρα ὁ καθένας σας τήν ὥρα μάλιστα τῆς προσευχῆς. Ἐσεῖς μπορεῖ νά κρίνετε ἐμένα ἤ καί κάποιους ἄλλους. Τό μυαλό τρέχει καί θέλει τήρηση νοός.

Αὐτό ἄς ἀγωνισθοῦμε καί πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε νά κάνουμε σέ ὅλη μας τή ζωή γιά νά μπορέσουμε νά εἴμεθα καθαροί στόν νοῦ, στήν ψυχή καί γενικά στό εἶναι μας.

Εὔχομαι μέ τή χάρη τῶν ἁγίων, τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, τῆς ἁγίας Σολομονῆς καί τῶν τέκνων της καί τοῦ ἁγίου Ἐλεαζάρου, ἀλλά ἰδιαιτέρως μέ τή χάρη τοῦ Σταυροῦ, νά τό ἐπιτύχουμε. Γι᾽ αὐτό πρέπει νά κάνουμε συχνά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, γιά νά καθαρίζουμε καί τόν νοῦ μας καί τή σκέψη μας καί τά μάτια μας ἀπό κάθε τι πονηρό. Καί αὐτό θά τό πετύχουμε ὄντως κάνοντας τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ.