Ιερατική Σύναξη ενόψει της εορτής του Πάσχα στη Βέροια

Το πρωί της Πέμπτης, 25 Απριλίου, στο Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο στη Βέροια πραγματοποιήθηκε η Ιερατική Σύναξη της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας ενόψει της εορτής του Πάσχα.

Στην αρχή της συνάξεως ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας ενημέρωσε τους Ιερείς για θέματα υπηρεσιακής φύσεως, έδωσε οδηγίες για διοικητικά και οργανωτικά θέματα και κάλεσε τους Ιερείς να καλύψουν με προθυμία τα εφημεριακά κενά σε απομακρυσμένες ενορίες κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, τελώντας διπλές ακολουθίες.

Ακολούθως ο Ποιμενάρχης, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ενημέρωσε τους Ιερείς για τον εορτασμό των επετειακών «Λ΄ Παυλείων» που θα διεξαχθούν κατά τον μήνα Ιούνιο και ζήτησε τη στήριξη και τη συμπαράστασή τους.

Τέλος, ο Ποιμενάρχης ευχήθηκε να εορτάσουμε με κατάνυξη την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας λέγοντας μεταξύ πολλών άλλων: Σέ λίγες ἡμέρες θά περάσουν χιλιάδες ἀνθρώπων μπροστά ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου. Θά περάσουν χιλιάδες ἀν­θρώπων καί θά προσκυνήσουν τόν Σταυ­­ρό καί τόν Ἐπιτάφιο. Καί μπορεῖ πολλοί νά συγκινηθοῦν καί μπορεῖ πολ­λοί νά δακρύσουν. Ἀλλά δυστυχῶς τά δάκρυα στεγνώνουν γρήγορα καί ἡ συγκίνηση ἐξατμίζεται ἐξίσου γρήγορα μέ τά δάκρυα.

Καί εἶναι φυσικό νά ἐξατμίζεται, γιατί ἡ συγκίνηση δέν ἔχει σχέση μέ τή μετά­νοια. ῾Η συγκίνηση εἶναι ἕνα συναί­σθημα πού ἀγγίζει τήν ἐπιφάνεια τῆς ψυχῆς μας, ἀλλά δέν μεταβάλλει τό ἐσω­τερικό της. Γι᾽ αὐτό καί ἐνῶ οἱ ἱεροί μας ναοί γεμίζουν τίς ἡμέρες τῆς Με­γά­λης Ἑβδομάδος, ἐνῶ τά πλήθη συρ­ρέ­ουν γιά νά προσκυνήσουν τόν Ἐ­σταυ­ρωμένο, οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς δυσκολευόμαστε νά δεχθοῦμε τόν Σταυ­ρό στή ζωή μας. Τόν Χριστό Ἐσ­ταυ­ρωμένο τόν προσκυνοῦμε, ἀλλά τόν ἑαυτό μας δέν θέλουμε νά τόν δοῦμε ποτέ ἐσταυρωμένο.

Μέ αὐτό τόν τρόπο ἐξαπατοῦμε ὅμως τόν ἑαυτό μας. Ἄν δέν δεχό­μαστε τόν σταυρό ὡς τρόπο ζωῆς, δέν μπο­ροῦ­με νά εἴμαστε καί νά λεγόμαστε μα­θητές τοῦ Χριστοῦ. Ἐάν ἀληθινά θέ­λου­με νά εἴμαστε μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ, τότε δέν μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε τόν Σταυρό, εἶναι ἀδύνατο. Γιατί δέν ὑπάρ­χει χριστιανός χωρίς σταυρό. Ὅλοι ἔχουν ἕναν σταυρό, ἀλλά ἐξαρ­τᾶται ἀπό τόν καθένα πῶς ἀντιμε­τωπίζει τόν σταυρό του, ἐάν θά τόν κά­νει σταυρό ζωηφόρο ἤ σταυρό ὄργανο καταδίκης.

Τή διαφορά τήν βλέπουμε στά παρα­δείγματα τῶν δύο ληστῶν πού συσταυ­ρώθηκαν μέ τόν Χριστό. Ὁ ἕνας μετα­νό­ησε καί ζήτησε ἀπό τόν Χριστό νά τόν θυμηθεῖ στή βασιλεία του καί μετέ­τρεψε τόν σταυρό μέ τή μετάνοιά του σέ σταυρό ζωηφόρο.

Ὁ ἄλλος ὄχι μόνο δέν θέλησε νά κα­τα­νοήσει τήν ἀπόσταση πού χώριζε τή δική του εὐτέλεια καί ἁμαρτωλ­ότη­τα ἀπό τήν ἁγιότητα τοῦ συσταυρου­μένου μαζί του Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τόν ἐνέπαιζε, ἔτσι ὥστε γι᾽ αὐτόν ὁ σταυρός παρέμεινε ὄργανο καταδίκης.

Ἄν, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἐνῶ προσκυ­νοῦ­με τόν Σταυρό, ἀδυνατοῦμε καί ἀρ­νούμεθα νά τόν δεχθοῦμε, σημαίνει ὅτι δέν ἔχουμε κατανοήσει τό νόημα τοῦ Εὐαγγελίου.