Με μεγάλη συμμετοχή τα «Καβασίλεια 2024»

Το εσπέρας της Τετάρτης, 19 Ιουνίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Καβασίλων για την εορτή του Αγίου Νικολάου του Καβάσιλα.

Μετά το πέρας του Πανηγυρικού Εσπερινού, στον αύλειο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Καβασίλων πραγματοποιήθηκαν οι καθιερωμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις υπό τον τίτλο «Καβασίλεια 2024», οι οποίες εντάσσονται στο πλαίσιο των «Λ΄ Παυλείων».

Ο Ποιμενάρχης κ. Παντελεήμων κατά την έναρξη της εκδήλωσης προσέφερε τα αναμνηστικά των «Λ´ Παυλείων» στους συμμετέχοντες, εκφράζοντας παράλληλα τις ευχαριστίες του για τη συμμετοχή τους, ενώ κηρύτοντας τον θείο λόγο κατά τον Πανηγυρικό Εσπερινό ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τῆς θύραθεν σοφίας, κάτοχος γε­νόμενος, τῆς ἄνωθεν γνώσεως θη­σαυρός ἐδείχθης, τῇ καθαρᾷ σου ζωῇ, θεόφρον Νικόλαε».

Μέ αὐτούς τούς λόγους ἐγκωμιά­ζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τόν ἑορτα­ζόμενο καί ἰδιαιτέρως τιμώμενο ἀπό τήν ἐνορία σας ἅγιο Νικόλαο τόν Καβάσιλα.

Ἔγινες, ψάλαμε καί ἐμεῖς πρό ὀλίγου, κάτοχος τῆς σοφίας τοῦ κόσμου, τῆς σοφίας τῶν ἀνθρώ­πων, ἀποδείχθηκες ὅμως θησαυρός τῆς θείας γνώσεως μέ τήν καθαρά σου ζωή.

Καί πράγματι ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος σπούδασε κοντά στούς πιό σοφούς διδασκάλους τῆς ἐποχῆς του, στή Θεσσαλονίκη καί στήν Κων­σταντινούπολη, ὅλους τούς κλά­δους τῆς ἀνθρωπίνης σοφίας. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος πού διακρί­θη­κε γιά τίς γνώσεις του καί τίς ἱκανότητές του στή ρητορική, στή φιλοσοφία, στήν ποίηση καί στήν ἀστρονομία, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τά ἔργα του, πού σώζονται μέχρι σήμερα καί προκαλοῦν τόν θαυμασμό τῶν μελετητῶν.

Δέν ἀρκέσθηκε ὅμως ὁ ἅγιος Νι­κό­λαος μόνο στήν ἀνθρώπινη σο­φία, τήν ὁποία κατέκτησε, οὔτε καί διακρίθηκε μόνο σέ αὐτήν. Ἀγωνί­σθη­κε νά ἀποκτήσει καί τήν ἄνω­θεν σοφία, τή σοφία τοῦ Θεοῦ.

Καί ἄν κατόρθωσε νά γίνει κάτο­χος τῆς ἀνθρωπίνης σοφίας, κα­τόρ­θωσε νά ἀποκτήσει ἀκόμη πε­ρισσότερη θεία σοφία, ὥστε ὁ ἱερός ὑμνογράφος νά τόν ἐγκωμιάζει ὡς «θησαυρόν τῆς ἄνωθεν γνώσεως».

Καί πῶς συνέβη αὐτό; Συνέβη, διότι ἐνῶ ἡ ἀνθρώπινη γνώση καί σοφία εἶναι πεπερασμένη, ὅπως πεπερασμένος εἶναι καί ὁ ἀνθρώ­πι­νος νοῦς, ἡ «ἄνωθεν σοφία», ἡ σοφία τήν ὁποία προσφέρει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, δέν ἔχει ὅρια. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἄνθρωπος ὅσο εὐφυής καί ἄν εἶναι, ὅση μνήμη καί ἄν δια­θέτει, ὅσα χαρίσματα καί ἄν ἔχει, ὅση προσπάθεια καί ἄν καταβάλ­λει, ὅσο καί ἄν μελετᾶ νυχθημερόν καί σέ ὅλη του τή ζωή, δέν μπορεῖ νά ὑπερβεῖ καί νά ξεπεράσει κά­ποια ὅρια πού ὑπάρχουν καί περιο­ρί­ζουν τίς γνώσεις του.

Τό διαπιστώνουμε αὐτό καί στίς ἡμέρες μας, καθώς, παρότι ἡ ἐπι­στή­μη ἔχει προχωρήσει πολύ πε­ρισ­σότερο ἀπό ὅ,τι τόν 14ο αἰώνα, στήν ἐποχή δηλαδή πού ζοῦσε ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, παρό­τι ἡ τεχνολογία μᾶς προσφέ­ρει ἄπειρες δυνατότητες νά ἐρευ­νή­σουμε καί νά διευρύνουμε τίς γνώσεις μας σέ πολλούς τομεῖς τῆς ἐπιστήμης, ἀπέχουμε ἀκόμη πολύ ἀπό τό νά γνωρίζουμε τά πάντα. Γι᾽ αὐτό καί οἱ μεγαλύτεροι ἐπιστή­μο­νες παραδέχονται ὅτι δέν μποροῦν νά ἀπαντήσουν σέ ὅλα τά ἐρωτή­ματα πού θέτει ὁ ἄνθρωπος καί ὁ κόσμος γύρω μας, καί τά ὁποῖα ἐρευ­νοῦν καί προσπαθοῦν καθημε­ρι­νά γιά νά τά ἐξηγήσουν.

Δέν ἰσχύει τό ἴδιο ὅμως μέ τήν «ἄνωθεν σοφία», μέ τή σοφία τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ὁποία δέν ὑπάρχουν ὅρια. Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄπειρη καί ὁ Κύριός μας, ὁ Χριστός, εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, «ἐν ᾧ εἰσί πάντες οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως ἀπόκρυφοι», ὅπως γράφει ὁ ἱδρυτής τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ὁ ἀπόστολος Παῦλος.

Καί ὁ Θεός προσφέρει αὐτή τή σοφία καί σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, ἀρκεῖ νά συντρέχουν κάποιες προ­ϋ­πο­θέσεις.

Ἡ πρώτη προϋπόθεση εἶναι νά πιστεύουμε στόν Θεό καί νά τοῦ ζητοῦμε τή σοφία του. Ὁ Θεός δέν τήν δίδει ὑποχρεωτικά σέ ὅσους δέν τήν θέλουν, γιατί αὐτοί δέν μποροῦν καί νά τήν ἀξιοποιήσουν.

Ἡ δεύτερη προϋπόθεση εἶναι ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας. Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά κατοικήσει στόν νοῦ καί στήν ψυχή τοῦ ἀν­θρώ­που, ὅταν ὁ νοῦς εἶναι ἀπασχο­λημένος μέ πονηρούς λογισμούς καί ἁμαρτωλές σκέψεις. Δέν μπο­ρεῖ νά ἐνοικήσει στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν αὐτή εἶναι πλήρης ἀπό ἐπιθυμίες κακές, ἀπό κακίες καί πάθη. Δέν μπορεῖ νά ἐνοικήσει στήν ψυχή πού φθονεῖ, πού μισεῖ, πού εἶναι προσκολλημένη στά ὑλι­κά πράγματα, πού ἐπιθυμεῖ καί ἐπι­διώκει μόνο τά γήινα καί τά σαρκι­κά. Διότι, ἀκόμη καί ἐάν δώσει ὁ Θεός τή σοφία του σέ ἕναν ἄνθρω­πο πού ἔχει ἕναν τέτοιο νοῦ καί μία τέτοια ψυχή, ἡ σοφία του δέν θά τόν ὠφελήσει, γιατί ὅλα ὅσα ὑπάρ­χουν μέσα στό νοῦ καί τή ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, δέν θά τῆς ἐπιτρέψουν νά κατοικήσει.

Γι᾽ αὐτό καί χρειάζεται καθαρή καρ­διά. Χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νά ἀγωνίζεται νά ἀποδιώκει ἀπό τήν ψυχή καί τόν νοῦ του τήν κακία καί τήν ἁμαρτία, ἀλλά καί νά τήν καθαρίζει μέ τά μυστήρια τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας, καί ἰδίως μέ τό μυ­στήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, τῆς καθαρᾶς ἐξομολογήσεως, ὥστε νά μπορεῖ νά ἐνοικήσει ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτή τήν καθαρή καρδιά καί τόν καθαρό νοῦ διέθετε καί ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, ὁ ὁποῖος ἀγωνιζόταν μέσα στόν κόσμο πού ζοῦσε καί μέσα στά προβλήματα τῆς ἐποχῆς του καί τῆς καθημερι­νό­τητος νά διατηρεῖ τήν ψυχή του καθαρή ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν κακία τοῦ κόσμου καί τοῦ πονη­ροῦ καί δέν ἔπαυε νά ζητᾶ ἀπό τόν Θεό νά τοῦ δώσει τή σοφία του.

Ἔτσι ἀξιώθηκε νά τήν λάβει καί νά ἀναδειχθεῖ «τῆς ἄνωθεν γνώ­σεως θησαυρός», ὥστε νά τιμᾶται καί ἀπό τούς συγχρόνους του ἀλλά καί ἀπό ἐμᾶς σήμερα.

Δέν εἶχε ὅμως μόνο ὁ ἅγιος Νικό­λαος ὁ Καβάσιλας τή δυνατότητα νά ἀποκτήσει τή θεία σοφία. Τήν ἔχουμε ὅλοι, γιατί ὁ Θεός δέν τήν στερεῖ ἀπό κανέναν. Ἀρκεῖ, ὅπως εἴπαμε, νά πληροῦμε τίς προϋπο­θέσεις. Νά προσφέρουμε στόν Θεό καθαρή καρδιά καί νά τοῦ ζητοῦμε νά μᾶς χαρίσει τή σοφία του, αὐτή τήν ὁποία ἔδωσε καί στόν ἅγιο Νι­κόλαο πού ἦταν πανεπιστήμων, ἀλλά καί στούς μαθητές του, πού ἦταν ταπεινοί ψαράδες, καί μέ τήν ὁποία τούς ἀνέδειξε «πανσόφους», ὥστε νά κηρύξουν τόν Εὐαγγέλιό του σέ ὅλο τόν κόσμο.

Χρειάζεται πάνω ἀπό ὅλα καθαρά καρδία, «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός», γιά νά μπορέσουμε σ᾽ αὐτή τήν καθαρή καρδιά, μακριά ἀπό τά πάθη, μακριά ἀπό τίς ἁμαρτίες, μακριά ἀπό τίς κακίες νά διατηροῦμε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, τή θεία σοφία, πού μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Νικολάου τήν εὔχομαι σέ ὅλους μας.