Μητρ. Βεροίας: “Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μιμεῖσθε”

Την Μεγάλη Τετάρτη 24 Απριλίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νιπτήρος στον Ιερό Ναό Αγίου Σάββα-Κυριωτίσσης Βεροίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:
«Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μιμεῖσθε».

Γύρω ἀπό τό τραπέζι τοῦ τε­λευ­­ταίου ἐπί γῆς δείπνου μέ τούς μαθητές του καί ὁ Ἰησοῦς δίνει τίς τελευ­ταῖες του ὁδηγίες πρός ἐκεί­νους οἱ ὁποῖοι ἐπρό­κει­το νά συ­νεχί­σουν τό ἔργο του. Λίγο πρίν τούς εἶχε ἐξηγήσει γιά ποιόν λόγο τούς ὀνόμαζε φίλους καί ὄχι δού­λους του.

Τούς ὀνομάζει φίλους του, για­­τί ἐκεῖνοι γνωρίζουν ποῦ πη­γαί­νει καί τί κάνει, ἐνῶ οἱ δοῦ­λοι δέν γνωρίζουν οὔτε ποῦ πη­γαί­νει οὔτε τί κάνει ὁ κύριός τους.

Ὁ Χριστός, λοιπόν, τιμᾶ τούς μα­θητές του μέ τήν ἰδιότητα τοῦ φίλου. Ὁ Θεός προσφέρει στό πλά­σμα του αὐτή τή μοναδική καί ἀσύγκριτη τιμή νά εἶναι καί νά θεωρεῖται φίλος του, καί τοῦ τήν προσφέρει χωρίς νά ζητᾶ ἀνταλ­λάγματα, χωρίς νά ζητᾶ ἀνταμοι­βή γι᾽ αὐτή του τήν προσ­φορά.

Ἕνα πράγμα τοῦ ζητᾶ μόνο. Μία προϋπόθεση θέ­τει στόν ἄν­θρωπο, μέ τήν ὁποία θά ἀπο­δεί­ξει ὅτι ἀπο­δέχεται τήν προσφο­ρά του. Καί αὐτή δέν εἶ­ναι ἄλλη ἀπό αὐτήν πού μᾶς ὑπενθυμίζει σήμερα ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος: «εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μι­μεῖσθε».

Νά, ποιά εἶναι, ἀδελφοί μου, οἱ προϋπόθεση γιά νά εἴμαστε φί­λοι τοῦ Ἰησοῦ, γιά νά εἴμαστε, δη­λα­δή, οἰκεῖοι καί ἀγαπητοί στόν Χρι­στό, για­τί αὐτό σημαί­νει ἡ λέξη φί­λος: νά τόν μιμού­με­θα. Ἄν εἶστε φίλοι μου, λέγει ὁ Χριστός, νά μέ μιμεῖσθε.

Οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦμε πάν­το­­τε πρότυπα στή ζωή μας, ἀνα­ζη­τοῦ­με ὑποδείγματα συμπερι­φο­ρᾶς. Καί αὐτό δέν ἰσχύει μόνο γιά τά παι­διά ἤ τούς νέους ἀλλά γιά ὅλους μας, καί γιά τούς μι­κρούς καί γιά τούς μεγαλύτε­ρους στήν ἡλικία, καί γι᾽ αὐτούς πού τό παραδέχονται καί γι᾽ αὐ­τούς πού δέν τό παραδέχονται. Ἡ μίμηση τῆς συμ­περιφορᾶς ἤ συγκεκριμένων πράξεων ἤ τρό­πων ἤ ἐνεργειῶν εἶναι σύμφυτη μέ τόν ἄνθρωπο, εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζεῖ μέσα στόν κό­σμο, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζεῖ μέσα στήν οἰκογένεια, τήν κοι­νω­νία, τό περι­βάλ­λον του.

Ἡ μί­μηση ἀποτελεῖ τρό­­­πο προ­σαρ­­μο­γῆς καί ἐντά­ξεως τοῦ ἀν­θρώπου στό σύνολο καί εἶναι ὡς τάση ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄν­θρω­πο, τό ὁποῖο ὅμως, ὅπως καί ὅλα τά ἄλλα, καλεῖται νά τό ἀξιοποιήσει μέ τόν σωστό τρόπο.

Καί μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά μι­μη­θεῖ κάποια ἀπό τά κακά πα­ρα­δ­είγματα πού δυστυχῶς ὑπάρ­χουν γύ­ρω μας, μπορεῖ ὅμως νά μιμηθεῖ καί τό παρά­δειγμα τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου, τοῦ προ­τύπου τῆς ἀγ­άπης, τῆς ταπεινώ­σεως, τῆς φι­λαν­θρωπίας, τῆς ἀγα­­­θότητος, τῆς πραότητος. Μπο­ρεῖ νά μιμηθεῖ τό παράδειγ­μα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ πού «ἐκένωσεν ἑαυτόν μορφήν δού­λου λαβών», καί ἦλθε στή γῆ, καί διῆλθε τή ζωή του «εὐερ­γε­τῶν καί ἰώμενος», καί ἔνιψε τά πόδια τῶν μαθητῶν του, ἀκόμη καί τοῦ Ἰούδα πού ἤξερε ὅτι θά τόν προ­δώσει, καί ἀνέ­βηκε στόν Σταυρό γιά νά μᾶς χαρίσει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρ­τιῶν μας καί τή σωτηρία.

Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός δέν μᾶς ἀναγκάζει νά τόν μιμηθοῦ­με, μᾶς προτρέπει καί μᾶς παρα­κα­λεῖ, γιατί γνωρίζει ὅτι μόνο ἄν ἀκολου­θήσουμε τόν δικό του δρόμο θά μπορέσουμε νά ἀπο­λαύ­σουμε τή σχέση φιλίας μαζί του πού μᾶς χαρίζει. Γιατί γνω­ρίζει πώς μόνο ἄν ἀκολου­θή­σου­με τό δικό του πα­ράδειγμα ζω­ῆς ὄχι μόνο θά ἐπιτύχουμε τή σωτηρία μας ἀλλά καί θά γευθοῦμε τή μακαριότητα πού Ἐκεῖνος μᾶς χα­­ρίζει καί ἀπό αὐτή τή ζωή.

Γι᾽ αὐτό καί ζητᾶ ἀπό τούς μα­θη­τές του, ὄχι μόνο τούς δώδε­κα ἀλλά καί τούς μαθητές του ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ἀπό ὅλους ἐμᾶς, νά τόν μιμηθοῦμε.

Μᾶς ζητᾶ νά μιμηθοῦμε τήν ἀγά­πη του, πού φθάνει μέχρι τή θυσία ἀκόμη καί γι᾽ αὐτόν πού μᾶς πί­κρα­νε, πού μᾶς ἀδίκησε, πού μᾶς πρό­δωσε. Μᾶς ζητᾶ νά μιμηθοῦμε τήν ταπείνωσή του, πού φθάνει μέ­χρι τήν ἑκούσια στέρηση τῶν ἀγα­θῶν καί τῆς τι­μῆς καί τῆς δό­ξης γιά τή σω­τη­ρία τοῦ ἄλλου. Μᾶς ζητᾶ νά μι­μη­θοῦμε τήν συγχωρητι­κό­τη­τα, τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τήν ὑπομονή στίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες πού συνα­ντοῦ­με στή ζωή μας.

«Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμέ μιμεῖσθε».

Καθώς, ἀδελφοί μου, ἀκοῦμε τόν Χριστό σήμερα νά τό ζητᾶ ἀπό τούς μαθητές του, καθώς τόν βλέ­πουμε νά βαδίζει γιά χά­ρη μας τόν δρόμο πρός τόν Γολ­γοθᾶ, ἄς ἀπο­φασίσουμε καί ἐ­μεῖς νά βαδίσουμε αὐτόν τόν δρόμο πού μᾶς ζητᾶ, τόν δρόμο τῆς μιμήσεως τῆς ἁγίας ζωῆς του, γιά νά ἀξιωθοῦμε νά ζή­σουμε ὡς φίλοι του καί τό πάθος καί τήν Ἀνάστασή του.