Στην διάρκεια της σημερινής Θείας Λειτουργίας ( 12 Σεπτεμβρίου) στον Ιερό Ναό του Οσίου Δαβίδ και της Αγίας Άννης στα Ριζώματα Πιερίων τέθηκε σε προσκύνηση η τιμία κάρα του Οσίου Δαβίδ από την Εύβοια, την οποία μετέφερε όπως κάθε χρόνο ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ Αρχιμ. Γαβριήλ. Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο:
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος, καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος». Σάββατο προ της Υψώσεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, της εορτής κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία θα προβάλει και πάλι τον επί του Σταυρού κρεμασθέντα και θανόντα από υπερβάλλουσα αγάπη για εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους Κύριό μας, και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε τον Χριστό να μας δίδει το μέτρο της αγάπης που αναμένει ο Θεός από τους ανθρώπους για να τους θεωρήσει αξίους του.
Η εντολή της αγάπης προς τον Θεό και τους ανθρώπους αποτελεί τη διπλή εντολή, από την οποία, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, «όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται», ενώ συγχρόνως μας διαβεβαιώνει ότι η αγάπη προς τους ελαχίστους αδελφούς του, προς τον κάθε δηλαδή άνθρωπο, θα αποτελέσει το κριτήριο της αγάπης μας για τον ίδιο τον Θεό.
Παρότι όμως ο Χριστός δίδει τόση αξία στην αγάπη που δείχνει ο κάθε άνθρωπος προς τον συνάνθρωπό του, μία αγάπη που ήταν άγνωστη στην προ Χριστού εποχή, δεν παραλείπει σήμερα να μας τονίζει τη σημασία αλλά και την αναγκαιότητα της αγάπης προς τον Θεό, συγκρίνοντάς την όχι με οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη αγάπη αλλά με την αγάπη των γονέων προς τα παιδιά τους και την αγάπη των παιδιών προς τους γονείς τους.
«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος, και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος».
Ο Θεός αναμένει από εμάς τη μεγίστη αγάπη που μπορεί να προσφέρει ο άνθρωπος, μία αγάπη που δεν βάζει τίποτε επάνω από Εκείνον, μία αγάπη που δεν υπολογιζει τίποτε περισσότερο από Εκείνον, μία αγάπη που δεν θέλει τίποτε περισσότερο από το να ζει για Εκείνον και να ακολουθεί το θέλημά του.
Και ζητά αυτή την απόλυτη αγάπη ο Θεός από τους ανθρώπους, γιατί και Εκείνος μας την δίδει, γιατί και Εκείνος μας την προσέφερε, προσφέροντας τον Υιό του θυσία για τη δική μας σωτηρία, για τη δική μας αγάπη.
Ο Θεός μας ζητά την απόλυτη αγάπη, γιατί διαφορετικά είναι αδύνατον να προσεγγίσουμε Εκείνον ο οποίος είναι αγάπη. Μας την ζητά όμως και γιατί η απόλυτη αγάπη μας προς τον Θεό, δεν μας εμποδίζει να αγαπούμε τους αδελφούς μας, τους γονείς μας, τα τέκνα μας, αλλά αντίθετα μας οδηγεί προς αυτήν. Διότι για να αγαπήσουμε τον Θεό, όπως μας το ζητά, «εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της διανοίας» μας, θα πρέπει να έχουμε απαλλαγεί προηγουμένως από τον εγωισμό μας, προϋπόθεση που είναι απαραίτητη για να αγαπήσουμε και τους αδελφούς μας.
Και προκειμένου να μας βοηθήσει ο Θεός να κατανοήσουμε το μέγεθος της αγάπης που μας ζητά, την συγκρίνει με την πιο μεγάλη αγάπη που γνωρίζει ο άνθρωπος, την αγάπη των παιδιών προς τους γονείς και των γονέων προς τα παιδιά τους, λέγοντας ότι «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος, και ο φιλών υιόν ή θυγατερα υπέρ εμέ ουκ έστιν μου άξιος». Αυτός που αγαπά δηλαδή τον πατέρα ή τη μητέρα του περισσότερο από μένα δεν είναι άξιός μου, και αυτός που αγαπά τον υιό ή τη θυγατέρα του περισσότερο από εμένα και αυτός δεν είναι άξιός μου.
Αυτή την αγάπη, την οποία ζητά ο Θεός από τον καθένα μας, διέθετε σε ύψιστο βαθμό ο όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία, στον οποίο αφιερώσαμε μαζί με την αγία Άννα, αυτόν τον ιερό ναό στον οποίο λειτουργούμε σήμερα, εγκαινιάζοντας τον πριν από δεκαπέντε χρόνια, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2005, τιμώντας έτσι έναν μεγάλο όσιο της Εκκλησίας, ο οποίος κάθε χρόνο ευλογεί τον ναό του και τους ευσεβείς προσκυνητές του με την παρουσία της τιμίας και χαριτοβρυτου κάρας του, την οποία με πολλή αγάπη μεταφέρει εδώ στα Ριζώματα ο Άγιος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του οσίου Δαβίδ, πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Γαβριήλ, προς τον οποίο είμεθα ιδιαίτερα ευγνώμονες γι᾽ αυτή τη χαρά και την ευλογία που κομίζει στην Ιερά Μητρόπολή μας.
Και την αγάπη του αυτή προς τον Θεό την απέδειξε ο όσιος Δαβίδ εγκαταλείποντας τα πάντα, την οικογένεια, τους οικείους και τους φίλους του, και τον κόσμο σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών, για να αφιερωθεί στον Χριστό και να ενδυθεί το μοναχικό ράσο.
Η αφιέρωση αυτή είναι βεβαίως ο απόλυτος τρόπος για να δείξει κανείς αυτήν την αγάπη που ζητά ο Θεός, αλλά δεν είναι ο μόνος, γιατί δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να αφιερωθούν στον Χριστό.
Ὑπάρχουν ὅμως τρόποι γιά νά δείξουμε καί ἐμεῖς, ὅσοι ζοῦμε μέσα στόν κόσμο, τήν ἀγάπη μας στόν Θεό, νά τοῦ δείξουμε ὅτι εἶναι ἡ πρώτη προτεραιότητα τῆς ζωῆς μας.
Καί μποροῦμε νά τό κάνουμε, ἐάν δέν βάζουμε σέ δεύτερη ἤ σέ τρίτη μοίρα τά καθήκοντά μας πρός τόν Θεό, τήν προσευχή, τόν ἐκκλησιασμό, τή μυστηριακή ζωή, τή μελέτη τοῦ λόγου, καί προτάσσουμε ἄλλες ἀνάγκες ἤ ἀδυναμίες μας, τά παιδιά μας πολλές φορές, τά ὁποῖα ὁπωσδήποτε πρέπει νά ἀγαποῦμε, καί ἡ ἀγάπη μας ἡ πραγματική εἶναι ἐκείνη, πού, ὅταν ἀγαποῦμε τόν Θεό, δέν μποροῦμε νά μήν ἀγαπήσουμε τά παιδιά μας γιά τό πνευματικό τους συμφέρον.
Μποροῦμε νά τό κάνουμε, θυσιάζοντας τήν ἀνάπαυσή μας ἤ τήν εὐχαρίστησή μας προκειμένου νά διακονήσουμε σέ ἕνα καλό ἔργο, σέ ἕνα ἔργο ἀγάπης. Μποροῦμε νά τό κάνουμε καί μέ ἄλλους τρόπους, πού ὁ καθένας μας θά βρεῖ, ἀνάλογα μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του καί τίς ὑποχρεώσεις του, ὥστε νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τοῦ ὁσίου Δαβίδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, ἀλλά καί νά κάνουμε πράξη στή ζωή μας αὐτό πού μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός. Ἔτσι δέν θά βρεθοῦμε ἀνάξιοί του ἀλλά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς κατά τή Δευτέρα του Παρουσία τό «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν».
Ἀπολαμβάνοντας σήμερα τήν εὐλογία τῆς παρουσίας τῆς θαυματουργοῦ κάρας τοῦ ὁσίου Δαβίδ, ἄς μήν παραλείψουμε νά τόν ἱκετεύσουμε νά πρεσβεύει μαζί καί μέ τήν ἁγία θεοπρομήτορα Ἄννα, γιά νά φυλάσσει ὁ Θεός ἀπό τόν κίνδυνο τοῦ κορωνοϊοῦ ἀλλά καί τῶν ἐχθρικῶν ἀπειλῶν τήν πατρίδα μας καί τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς καί νά ἀπαλλαγοῦμε σύντομα καί ἀπό τούς δύο πειρασμούς.
Σήμερα τελέσαμε καί τό μνημόσυνο τῆς ἀειμνήστου Εὐστρατίας, μητρός τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου, ὁ ὁποῖος τήν ἀγαποῦσε πολύ, ἀλλά πιό πολύ ἀγάπησε τόν Θεό, γι᾽ αὐτό καί ἐγκατέλειψε τούς γονεῖς του καί πῆγε νά μονάσει ἐκεῖ πού ἦταν ὁ ὅσιος Δαβίδ. Ἡ ἀγάπη του ὅμως ἦταν, ὅπως εἶπα, τόσο μεγάλη γιά τή μητέρα του, πού τά τελευταῖα χρόνια της τά πέρασε κοντά του, δείχνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό ὅτι δέν ἐγκαταλείπουμε τούς γονεῖς μας, τούς ἀγαποῦμε, ἀλλά, ὅταν ἀγαπᾶς τόν Θεό, δέν μπορεῖς νά μήν ἀγαπᾶς τούς γονεῖς σου, τά παιδιά σου, τά ἀδέλφια σου, τόν κόσμο ὅλο.
Ἔτσι, λοιπόν, σήμερα ἀναπαύθηκε, θά ἔλεγα, ἰδιαίτερα ἡ ἀείμνηστος μητέρα τοῦ Ἁγίου Καθηγουμένου, ἡ ἀείμνηστος Εὐστρατία, διότι ζοῦσε καί ἐκείνη αὐτές τίς ἡμέρες ἐδῶ κοντά μας μέ τήν παρουσία τοῦ ὁσίου Δαβίδ, μέ τή χάρη καί τήν εὐλογία του. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ ὅσιος Δαβίδ καί ἡ ἁγία Ἄννα νά πρεσβεύουν γιά ὅλα τά ὀνόματα αὐτά πού μνημονεύσαμε, ἀλλά καί γιά ὅλους αὐτούς τούς ὁποίους ἔχουμε στή μνήμη μας, νά τούς χαρίσει τά οὐράνια ἀγαθά ὁ Κύριος, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν καί οὖς οὐκ ἤκουσεν καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός» γι᾽ αὐτούς πού τόν ἀγάπησαν. Ἀμήν».