Μητρ. Βεροίας: Η ταπείνωση θεμέλιο κάθε αρετής

“Τήν ταπείνωση συστήνει καί σέ μᾶς ἡ Παναγία μας, γιατί εἶ­ναι ἡ βάση καί τό θεμέλιο κάθε ἀρε­τῆς πού ἐπιδιώκουμε καί θέ­λου­­με. Διότι, ἐάν δέν ἔχουμε τα­πείνωση, ἀκόμη καί ἐάν ἀποκτή­σουμε ἀρετές, δέν θά μπορέσουμε νά τίς διατηρήσουμε, γιατί ἡ ὑπε­ρη­φάνεια τίς ὑποσκάπτει” ανέφερε, μεταξύ άλλων, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας σε ναό της Νάουσας ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων. Πιο συγκεκριμένα την Παρασκευή 12 Απριλίου το βράδυ στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά Ναούσης τελέστηκε η καθιερωμένη Ιερά Αγρυπνία του Ακαθίστου Ύμνου. Tης Ιεράς Αγρυπνίας προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε το θείο λόγο και τέλεσε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής της μακαριστής πρεσβυτέρας Θωμαής, συζύγου του εφημερίου του Ιερού Ναού π. Αθανασίου Νίκου.

Αναλυτικά, η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπεί­νω­­σιν τῆς δούλης αὐτοῦ».

Σάββατο τοῦ Ἀκαθίστου, καί ἐμεῖς ἀγρυπνήσαμε ἀπόψε ἐδῶ, στόν ναό τοῦ ἁγίου Μηνᾶ, σέ μία ἀγρυπνία εὐχαριστίας καί εὐγνω­μο­σύνης πρός τήν Παναγία μας, πρός τήν Ὑπε­ραγία Θεοτόκο, τήν Ὑπέρ­μα­χο Στρατηγό τοῦ Γένους μας, κα­θώς ἡ ἡμέρα αὐτή, ἡ ἑορτή αὐτή συνδέεται μέ ἕνα ἱστορικό γε­γο­νός, πού μᾶς μεταφέρει αἰῶ­νες πί­σω. Μᾶς μεταφέρει στήν ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ πα­τέρες μας μέ δάκρυα χαρᾶς καί εὐ­γνω­μοσύνης εὐχαριστοῦσαν ὁλό­κλη­ρη τή νύχτα, ὄρθιοι, ἀκά­θι­στοι, σέ ἔνδειξη τιμῆς καί σεβα­σμοῦ, τήν προστάτιδα τῆς Πόλεως, τήν Πα­ναγία, πού τούς εἶχε σώσει ἀπό τή βέβαιη καταστροφή.

Ὅμως ὁ ὕμνος αὐτός, πού ἐψάλη ἐκεῖνο τό βράδυ πρός τήν Πανα­γία μας, μᾶς μεταφέρει μερικούς αἰῶ­νες ἀκό­μη πιό πίσω. Μᾶς μετα­φέ­ρει στήν ἐπίσκεψη τοῦ πρωτο­στά­του ἀγγέλου, τοῦ ἀρχαγγέλου Γα­βριήλ, στήν ταπεινή Κόρη τῆς Να­ζαρέτ, ἀλλά καί στή δική της ἐπί­σκεψη στήν Ἐλισάβετ, γιά νά τῆς ἀνακοινώσει τό θαῦμα πού εἶχε ἀρ­χίσει νά ζεῖ, τήν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου κυοφορία τοῦ Υἱοῦ καί Λό­γου τοῦ Θεοῦ καί τή συμμετοχή της στό σχέδιο τῆς θείας οἰκονο­μί­ας γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώ­πων.

Συγχρόνως ὅμως μᾶς θυμίζει καί τόν δικό της ὕμνο πρός τόν Θεό, «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπεί­νω­σιν τῆς δούλης αὐτοῦ», ὅπως ἀκού­­­σαμε πρό ὀλίγου στό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα.

Ἡ ταπείνωση τῆς Παναγίας Παρ­θένου ἦταν ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἐπέβλεψε ἐπ᾽ αὐτήν. Ἦταν ὁ λόγος γιά τόν ὁ­ποῖο τήν ἐπέλεξε ἀπό ὅλες τίς γυ­ναῖκες τοῦ κόσμου γιά νά τήν πε­ρι­βάλλει μέ τή μεγα­λύ­τερη τιμή πού ἔλαβε ποτέ ἄν­θρωπος στή γῆ, νά γίνει δηλαδή ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του, νά γί­νει αὐτή πού θά δάνειζε τήν ἀν­θρώπινη σάρκα στόν ἄυλο Θεό, αὐ­τή πού θά ἀντι­προσέφερε στόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ σάρκα γιά νά λάβει πνεῦμα, ὥστε ὁ ἄνθρω­πος νά μπορέσει νά γίνει καί πάλι κατά χάριν Θεός.

Καί αὐτή τήν ταπείνωση ὑποδει­κνύει ἡ Παναγία μας καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού τήν τιμοῦμε ἀπόψε. Τήν ὑποδεικνύει σέ ὅλους ἐμᾶς πού ἀναζητοῦμε τό ἔλεος καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν παρακαλοῦμε νά μεσιτεύσει γιά χάρη μας στόν Υἱό της.

Αὐτή τήν ταπείνωση συστήνει καί σέ μᾶς ἡ Παναγία μας, γιατί εἶ­ναι ἡ βάση καί τό θεμέλιο κάθε ἀρε­τῆς πού ἐπιδιώκουμε καί θέ­λου­­με. Διότι, ἐάν δέν ἔχουμε τα­πείνωση, ἀκόμη καί ἐάν ἀποκτή­σουμε ἀρετές, δέν θά μπορέσουμε νά τίς διατηρήσουμε, γιατί ἡ ὑπε­ρη­φάνεια τίς ὑποσκάπτει, ἀπο­μα­κρύνοντας ἀπό τήν ψυχή μας τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία ὀφεί­λο­νται οἱ ὅποιες ἀρετές κα­τορ­θώ­σαμε νά ἐπιτύχουμε, καί ἀφήνει ἀνοικτή τήν πόρτα τῆς ψυ­χῆς μας στόν πονηρό πού θέλει νά συλήσει ὅ,τι καλό καί σωτήριο ὑπάρχει καί νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό.

Καί ἡ Παναγία μας δέν μᾶς συ­στή­νει μόνο νά ἐπιδιώκουμε τήν τα­πείνωση, ἀλλά μᾶς παρακι­νεῖ καί μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς της. Γιατί ἡ ταπείνωσή της δέν εἶναι ἐπιφανειακή, δέν εἶναι ὑπο­κρι­τική, εἶναι οὐσιαστική καί ἀλη­θινή. Ποιός στή θέση της δέν θά καυχᾶτο γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ ἀρ­χαγγέλου; Ποιός δέν θά κόμπα­ζε γιά τό ἀγγελικό ἐγκώμιο; Ποιός δέν θά ὑπερηφανευόταν γιά τή με­γάλη, γιά τήν οὐράνια τιμή πού τῆς ἔγινε; Ποιός δέν θά δοκίμαζε ἔστω καί γιά λίγο τόν πειρασμό τῆς ὑπερηφανείας καί τοῦ ἐγωι­σμοῦ;

Ὅμως ἡ Παναγία Παρθένος εἶναι προφυλαγμένη καί ἀπό αὐ­τόν, για­τί ἔχει θώρακα ἀσφαλῆ καί ἄτρω­το τήν ταπείνωση καί ἔχει ὡς πε­ρικεφαλαία, πού ἀπομα­κρύ­­νει τούς λογισμούς τῆς ὑπερη­φανείας, τό ταπεινό της φρόνημα.

Γι᾽ αὐτό καί κατά τήν ἐπίσκεψή της στήν Ἐλισάβετ δέν καυχᾶται γιά τή χάρη πού ἔλαβε, ἀλλά δο­ξά­ζει τόν Θεό, ὁ ὁποῖος ἐπέβλεψε «ἐπί τήν ταπείνωσίν» της, ἔστω καί ἄν γνωρίζει καί προλέγει ὅτι στό ἑξῆς θά τήν μακαρίζουν «πᾶ­σαι αἱ γε­νεαί».

Μακαρίζοντας, λοιπόν, καί τιμώ­ντας καί ἐμεῖς ἀπόψε, ἀδελφοί μου, τήν Παναγία μας ὡς Κεχα­ρι­τωμένη, ὡς Νύμφη ἀνύμ­­φευτη ἀλλά καί ὡς Ὑπέρ­μα­χο Στρατηγό τοῦ Γένους μας, ἄς θελήσουμε νά μιμηθοῦμε τήν τα­πείνωσή της. Ἄς προσπαθήσουμε νά συνειδητο­ποι­ή­σουμε τήν ἁμαρ­τω­λότητά μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτή θά μᾶς βοηθήσει νά τα­πεινωθοῦμε. Ἄς προσπαθή­σου­με νά αἰσθαν­θοῦμε τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χρι­στοῦ, πού ταπεινώ­θη­κε καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς σώσει. Καί ἄς ἔχουμε πάντοτε κατά νοῦν τήν ταπείνωση τῆς Πα­να­γίας Παρθέ­νου, ἡ ὁποία τήν ὕψω­σε καί τήν ἀνέ­δειξε Κυρία καί βα­σίλισσα τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων καί δέσποινα τοῦ κό­σμου, καί ἄς ἀγω­νιζόμαστε ζητώ­ντας καί τή δική της βοήθεια γιά νά ἐπιτύχουμε τήν ἀληθινή ταπείνω­ση καί νά ἀξιω­θοῦμε τῆς χάριτος καί τοῦ ἐλέ­ους τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό εὐχόμαστε ἀπόψε καί γιά τή μακαριστή ἀδελφή μας, τήν πρεσβυτέρα, τῆς ὁποίας τελοῦμε τό μνημόσυνο καί ἡ ὁποία μέ ὑπομονή καί τα­πείνωση δέχθηκε στή ζωή της τό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ, ὅσο καί ἄν αὐτό ἦταν βαρύ καί δύσκολο, καί ἀγω­νίσθηκε νά ἀνταποκριθεῖ στήν ἀπο­στολή τς καί ὡς πρεσβυτέρα καί ὡς σύζυγος καί μητέρα ἀλλά καί ὡς συνειδητό μέλος τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας. Καί προσευχόμαστε καί πιστεύουμε ὅτι ὁ ἀγαθός Θεός διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεο­­τόκου θά τήν ἀναπαύσει ἐν χώ­­ρᾳ ζώντων καί θά παρηγορεῖ καί τόν π. Ἀθανάσιο καί τόν υἱό της τόν Γεώργιο καί τήν οἰκο­γέ­νειά της γιά νά συνεχίζουν τόν ἀγώνα τῆς ζωῆς τους διατηρώ­ντας πάντοτε τήν ἀγαθή ἀνάμνησή της, καί εὐχόμενοι πάντοτε ὁ Θεός νά τήν ἀναπαύει καί μετά τῶν ἁγίων καί μετά τῶν δικαίων.