«Να ελκύσουμε την αγνότητα ψυχής του Προφήτου Ηλία»

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Προφήτου Ηλιού στο Άνω Ζερβοχώρι σήμερα, Δευτέρα 20 Ιουλίου, το πρωί. 

Ο Σεβασμιώτατος στο κήρυγμα του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἀποδεδειγμένος θεό­πτης ὁ Θε­σβίτης σύν Μω­σῇ καθορᾶ, ἅ ὀ­φθαλ­­μός οὐκ οἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἀν­θρώπων τῶν γη­γε­νῶν καρδία οὐ λελόγισται».

Τιμά σήμερα και πα­νη­γυρίζει η Εκκλησία μας μία από τις σημα­ν­τι­­κότερες μορφές της Παλαιάς Δια­θήκης, τι­μά και πανηγυρίζει τον άγιο ένδοξο προ­φήτη Ηλία.

Και μέσα στην υμνο­γραφία της τον συγ­κρίνει με άλλες δύο υπέ­ρο­χες μορφές, τον προ­φή­τη Μωυσή και τον τίμιο Πρόδρομο.

Κι αν η σύγ­κριση με τον Ιωάν­νη τον Βα­πτι­στή οφεί­λεται στην α­σκη­­τική ζωή που έζη­σαν και οι δύο, ώστε και οι δύο να χαρακτη­ρι­ζονται ως ένσαρκοι άγ­­γελοι, η σύγκριση με τον προφήτη Μωυσή οφείλεται σε ένα άλλο κοινό τους στοιχείο. Μω­υσής και Ηλίας ήταν οι δύο προφήτες, που εμφανί­σθη­καν στο όρος Θαβώρ κατά την ημέρα της Μεταμορφώ­σεως του Κυρίου· ήταν οι δύο προφήτες που εμ­φανίζονται συλλα­λού­­­ν­τες με τον Χριστό, αλλά και αυτοί που αξιώνονται να εισδύ­σουν εν ζωή στον θείο γνόφο και να γίνουν θε­α­τές των μυστηρίων του Θεού.

Και αν ο προφήτης Μω­­υσής είναι αυτός που στο όρος Σινά πα­ρα­λαμβάνει τις πλάκες του Νόμου και συνο­μι­λεί με τον Θεό, όπως συνομιλεί ένας άνθρω­πος με έναν φίλο του, ο προφήτης Ηλίας είναι αυτός που ακούει τη φω­νή του Θεού και με­ταφέρει το θέλημά του στους ανθρώπους. Είναι αυτός που αξιώ­νεται να μην γνωρίσει τον θάνα­το, αλλά να αναληφθεί στον ουρανό επάνω σε πύρινο άρμα, δείγμα της μεγάλης ευνοίας του Θεού προς το πρόσω­πο του αλλά και της με­γά­λης χάριτος την οποία βρήκε από τον Θεό.

Ο προφήτης Ηλίας εί­ναι ένα από τα ελά­χι­στα πρόσωπα στην Πα­λαιά Δια­θή­κη που γνώ­ρισαν την εύνοια και τη χάρη του Θε­ού με τόσο προ­φανή τρό­πο. Είναι ένα από τα ελάχιστα πρό­­σω­πα αξιώ­θη­καν να δουν και να ακούσουν μυ­στήρια που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορέσει να δει και να ακούσει ποτέ.

Και ο λόγος για τον οποίο έλαβε τόση χάρη από τον Θεό ήταν η από­λυτη υπακοή και η από­­λυτη εμπιστοσύνη που έδειχνε στις εν­το­λές του. Ήταν η από­λυ­τη καθα­ρό­τη­τα και αγι­ό­τητα της ζωής του, ώστε δικαιολο­γη­μένα να ονομά­ζεται «έν­σαρ­κος άγ­γε­λος» και να πα­ρομοιά­ζεται από τους ιε­ρούς υμνο­­γρά­φους με τον προφήτη Μωυσή και τον τίμιο Πρό­δρομο.

Ο Θεός ήταν αυτός που καθοδη­γού­σε τα βη­­ματα του προ­φη­του Ηλιού. Ήταν αυτός ο ο­ποίος τον διέ­τρεφε θαυ­μα­­τουργικά στέλνο­ντας του ψω­μί με ένα κο­ράκι. Ήταν αυτός που έκα­νε το αλεύρι και το λάδι της χη­ρας που τον φιλοξενούσε να μην τε­λει­ώνει ποτέ. Ήταν αυ­τος που ανέστησε διά του προφή­του του Η­λία το νε­κρό παι­δί της χήρας. Ήταν αυτός που έστειλε πυρ από τον ου­ρανό, κατά την παρά­κληση του εκλε­κτού του δούλου, του προ­φη­του Η­λία, για να κα­τα­καύσει τις θυ­σίες στα ει­δωλα. Ήταν αυ­τος που στο τέλος ανήρπα­σε τον προ­φή­τη του με πύρινο άρμα ζωντανό και συνομιλούντα με τον μαθητή του Ελισ­σαίο στον ουρανό για να μη γνωρίσει τον θα­νατο, ο οποίος ει­ναι συνέπεια της αμαρ­τι­ας, καθώς ο προφήτης Η­λι­ας δεν είχε καμία σχέ­­ση με την αμαρτία.

Άνθρωπος του Θεού ήταν κατά την επίγειο ζωή του ο προφήτης, και μάλι­στα σε μία εποχή που επλε­όναζε η αμαρ­τία, η πλε­ονεξία, η ασωτία και η δια­φθορά. Και έχει σημασία αυτό, για­τι συχνά ακού­με στις ημέρες μας τη δι­καιο­λο­γία ότι δεν είναι δυ­νατό να ζήσει κανείς στην εποχή μας σύμφω­να με το θέλημα του Θε­ού, όταν όλοι γύρω μας ζούν σύμφωνα με τις επιθυ­μίες μας, ζούν μέσα στην αμαρτία, και όταν γύρω μας υπάρ­χουν δε­κά­δες πειρασμοί που καθημε­ρι­­νά προ­σ­πα­θούν να μας απο­μα­κρύ­νουν από τον Θεό.

Ασφαλώς υπάρχουν και στις ημέ­ρες μας και στην κοινωνία που ζούμε και αμαρτία και απι­στία και δια­φθο­ρά και πει­ρασμοί που επι­διώ­κουν να μας παρα­σύρουν στην οδό της απωλείας. Όμως η ση­με­ρινή εποχή και η ση­με­ρινή κοινω­νία δεν είναι πιο αμαρτωλή από την κοι­νωνία της εποχής του προ­φήτου Ηλία.

Και αν εκεί­νος κατόρ­θω­σε ζω­ντας μέσα σ’ αυ­­τη να δια­τηρήσει την ψυχή και το σώμα του καθα­ρό, αν εκεί­νος κα­τόρ­θωσε να ελ­κύ­­σει χά­ρη στην αγνότητα της ψυχής του και την υπα­κοή του τη χάρη του Θε­ού και να αναδειχθεί «άνθρωπος του Θε­ού», τότε ασφα­λώς μπορού­με να το επι­τύχουμε και εμείς.

Σε μας επαφίεται να το θε­λή­σουμε και να αγωνι­σθού­με γι’ αυτό, και εύχο­μαι διά των πρε­σβειών του να το επι­τύχουμε και εμείς».

Για περισσότερες φωτογραφίες κάνετε κλικ εδώ