Ο Σεβασμιώτατος Βεροίας ιερουργών στην πανηγυρίζουσα Φυτειά

Την Τρίτη 9 Ιουλίου, το πρωί, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου και των Οσίων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους του Πνευματικού στην Φυτειά.

Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος τέλεσε μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού γέροντός του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος του Β΄, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 16 ετών από την εις Κύριον εκδημίας του.

Επίσης, λόγω της εορτής των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους τέλεσε μνημόσυνο για τον Γέροντα του Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και για τους πατέρες Διονύσιο, Μητροφάνη, Αβιμέλεχ και Σπυρίδωνα τους Μικραγιαννανίτες.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Βεροίας:

«Τῷ γάρ ἀδύτῳ φωτί λαμπρυνό­με­νοι, τῶν θεοφόρων ἐφάμιλλοι ὤφθη­τε».

Δύο ὁσίους ἑορτάζει καί τιμᾶ σή­με­ρα ἡ Ἐκκλησία μας, τόν ὅσιο Διονύσιο τόν ρήτορα καί τόν ὅσιο Μητροφάνη τόν πνευματικό, τούς ὁποίους τιμοῦμε καί πανηγυρί­ζου­με καί ἐμεῖς κάθε χρόνο ἐδῶ στόν ναό τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου.

Τιμοῦμε δύο ὁσίους πού ἐγκατέ­λει­ψαν τά πάντα καί ἔζησαν στήν ἔρημο τοῦ ἁγίου Ὄρους. Ἔζησαν στή Μικρή Ἁγία Ἄννα, μέσα σέ ἕνα σπήλαιο πού τό εἶχαν με­τα­ποι­ήσει σέ καλύβη, ὑπομένοντας ὅλες τίς δυσκολίες καί τούς πει­ρα­σμούς τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς.

Παρότι ὅμως στεροῦντο τίς ἀνέ­σεις τοῦ κόσμου, τίς ὁποῖες μέ τή θέλησή τους εἶχαν ἀπαρνηθεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, εἶχαν τήν εὐλογία νά ἀπολαμβάνουν οὐρά­νιες δωρεές. Εἶχαν τήν εὐλογία νά λαμπρύνονται, ὅπως ψάλλει ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος, ἀπό τό ἄδυτο φῶς τῆς θείας χάριτος, νά καταυ­γά­­ζονται ἀπό τό ἄκτιστο φῶς τῆς Παναγίας Τριάδος, αὐτό τό ὁποῖο ἀξιώθηκαν νά δοῦν πολλοί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, καί νά αἰσθά­νο­νται τήν ἀπέραντη εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση τήν ὁποία χαρίζει ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔτσι μέ τόν ἀγώνα καί τήν προ­σπάθεια, μέ τήν ἄσκηση, τή νη­στεία, τήν προσευχή, τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώ­μα­τος καί τή βοήθεια τῆς θείας χά­ρι­τος ἁγιά­σθηκαν καί ἀναδείχθηκαν ἐφάμιλ­λοι τῶν παλαιῶν ὁσίων καί θεο­φό­ρων πατέρων, ὥστε νά τούς τι­μοῦμε καί νά τούς ἐπικα­λού­μεθα καί νά ζητοῦμε τίς πρε­σβεῖες τους καί γιά τόν δικό μας ἀγώνα καί γιά τή δική μας πνευματική ζωή.

Ἀσφαλῶς, ἀδελφοί μου, καί τό λέ­με αὐτό πάντοτε, δέν μποροῦμε νά ζήσουμε ὅλοι ὅπως ἔζησε ὁ ὅσι­ος Διονύσιος καί ὁ ὅσιος Μη­τρο­φά­νης. Δέν μποροῦμε νά ἐγκα­τα­λείψουμε ὅλοι τόν κόσμο καί νά ζήσουμε «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» τήν ἀσκη­τική ζωή πού ἔζησαν ἐκεῖνοι. Οὔτε καί ὁ Χριστός ζητᾶ κάτι τέ­τοιο ἀπό ὅλους μας. Ὅμως ἔχουμε τή δυνα­τότητα νά διδαχθοῦμε καί νά ὠφε­ληθοῦμε ἀπό τή δική τους ζωή, ὥστε νά βοηθη­θοῦ­με στόν πνευ­ματικό μας ἀγώνα καί νά ἐπι­τύχουμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας, πού εἶναι κοινός γιά ὅλους τούς πιστούς. Καί αὐτός δέν εἶναι ἄλ­λος ἀπό τήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό.

Τί μποροῦμε ὅμως νά διδαχθοῦμε ἀπό τούς τιμωμένους ὁσίους; Μπο­­­ροῦμε νά διδαχθοῦμε τό πνεῦ­μα τῆς μαθητείας, τό ὁποῖο χαρα­κτήριζε τή σχέση τοῦ ὁσίου Μη­τρο­φάνους μέ τόν ὅσιο Διο­νύσιο, τόν γέροντά του. Αὐτό τό πνεῦμα τῆς μαθητείας χα­ρακτηρίζει ὅλη τή ζωή τῆς Ἐκ­κλη­σίας, ἀπό τούς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ξεκίνησαν ὡς μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ, καί φθάνει μέχρι τίς ἡμέ­ρες μας, διότι ἡ μαθητεία εἶναι ὁ τρόπος τῶν πατέρων καί τῶν ἁγί­ων τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ μό­νος ἀσφαλής τρόπος γιά νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος στόν προ­ο­ρι­σμό του καί νά ἐπιτύχει τόν στόχο του.

Πολλοί νομίζουν ὅτι δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό καθοδήγηση στήν πο­ρεία τους. Νομίζουν ὅτι μποροῦν νά βροῦν τόν δρόμο μελετώντας τό εὐ­αγ­γέλιο καί ἀκολουθώντας τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὅσοι ἔχουν αὐτοί τήν ἐντύπωση καί ἐπι­χειροῦν νά βαδίσουν μόνοι τους τόν δρόμο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, αὐτοί κινδυνεύουν νά πλα­νηθοῦν καί νά χάσουν τόν δρόμο, γιατί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας εἶναι δεῖγμα ἐγωισμοῦ, καί ὁ ἐγωισμός εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πτώ­σεως καί τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ ἐν Χρι­στῷ ζωή δέν μπορεῖ νά βασι­σθεῖ στίς δυνάμεις καί στίς ἱκανότητες τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά χρειάζεται τήν ἐμπειρία ὅσων ἔχουν προηγη­θεῖ, χρειάζεται τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων καί τῶν πνευματικῶν πατέ­ρων πού καθο­δη­γοῦν τόν ἄν­θρω­πο μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὅποιος ἔχει τήν ἐντύπωση ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη τή μαθητεία καί μπορεῖ νά τά καταφέρει μόνος του, αὐτός ἀργά ἤ γρήγορα θά πέ­σει στήν παγίδα τοῦ πονηροῦ, για­τί ὁ ἐγωισμός καί ἡ αὐτοπεποί­θη­σή του ἀπομακρύνει τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού προστατεύει τόν ἄνθρω­πο, σέ ἀντίθεση μέ τήν ταπείνωση πού φέρνει τή χάρη καί τήν προ­στασία τοῦ Θεοῦ σέ ἐκεῖνον πού ἀγωνίζεται, ἔχοντας συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας του.

Ἔχουμε ὅμως ἀνάγκη ἀπό τήν πνευματική καθοδήγηση, διότι ἡ ἐν Χριστῷ δέν εἶναι κάτι πού μπο­ροῦμε νά τό ζήσουμε ὅπως ἐμεῖς νομίζουμε, κάτι πού μπο­ροῦ­με νά τό ζήσουμε ὅπως μᾶς βολεύει καί ὅπως δέν ἔρχεται σέ ἀντί­θε­ση μέ τίς ἀδυναμίες μας καί τά πά­θη μας. Αὐτό ὅμως εἶναι μία λαν­θα­σμένη θεώρηση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, πού μᾶς ὁδηγεῖ μέ βεβαιό­τη­τα στήν ἀποτυχία καί ἀποδεικνύει μάταιη ὅλη τήν προσπάθεια πού τυ­χόν κάναμε.

Γι᾽ αὐτό, ἄς ἀκολουθήσουμε καί ἐμεῖς τό παράδειγμα τῶν τιμωμέ­νων ὁσίων, καί ἰδιαιτέρως τοῦ ὁ­σίου Μητροφάνους, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ μαθητής τοῦ ὁσίου Διο­νυσίου τοῦ ρήτορος, καί ἄς ἐπιδιώκουμε νά μαθητεύουμε στούς πνευμα­τι­κούς πατέρες, στούς ἱερεῖς καί στούς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ ταπείνωση, ὥστε νά ἔχου­με τήν ἀπαραίτητη καθοδήγηση γιά τήν πνευματική μας ζωή ἀλλά καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό μας καί νά ἁγιασθοῦμε καί ἐμεῖς διά πρε­σβει­ῶν τῶν τιμωμένων ἁγίων, Διονυσίου καί Μητροφάνους. Ἀμήν.