O Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό που τελέστηκε το απόγευμα της Παρασκευής, 27ης Σεπτεμβρίου 2024, στον Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά του Ιατρού στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας, όπου συμμετείχαν οι κατηχητές, οι κυκλάρχες και οι συνεργάτες του Γραφείου Ποιμαντικής Διακονίας της Ιεράς Μητροπόλεως.
Στο τέλος του Εσπερινού ο υπεύθυνος των κατηχητικών συνάξεων Αρχιμανδρίτης Παύλος Σταματάς έδωσε οδηγίες, ενώ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων επέδωσε στους 200 και πλέον κατηχητές και υπευθύνους των κύκλων μελέτης Αγίας Γραφής τα καθιερωμένα διοριστήρια για τη νέα κατηχητική χρονιά και εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς όσους θα στελεχώσουν για ακόμη μία χρονιά τα κατηχητικά τμήματα των ενοριών της Ιεράς Μητροπόλεως.
Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι υπάρχει μία βασική προϋπόθεση, η οποία αποτελεί θεμέλιο της επιτυχίας του κατηχητικού έργου αλλά και του πνευματικού έργου γενικότερα.
«Χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να επιτύχουμε στη ζωή μας και στη διακονία μας απολύτως τίποτε, όσα προσόντα και χαρίσματα και εάν διαθέτουμε, αλλά και όσο κόπο και αν καταβάλουμε. Η βασική αυτή προϋπόθεση είναι η συνέπεια. Μια αρετή παραγνωρισμένη, θα έλεγα, την οποία θα πρέπει πάση θυσία να αποκτήσουμε», πρόσθεσε.
Περισσότερες φωτογραφίες στο άλμπουμ:
Αναλυτικά η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Βεροίας, Nαούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος:
Υπό τη σκέπη του αγίου Λουκά αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Κυρίας και εφόρου της ιεράς μας Μονής, αλλά και των άλλων προστατών αγίων της και αγίων μας, συγκεντρωθήκαμε απόψε στην καθιερωμένη Συνάντηση όλων των συνεργατών του κατηχητικού έργου της Ιεράς μας Μητροπόλεως, των κληρικών και των λαϊκών, των κατηχητών και των κυκλαρχών, όλων όσοι και φέτος ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα της Εκκλησίας μας και του Επισκόπου σας για να εργασθείτε στο γεώργιο της Εκκλησίας, στο γεώργιο των ψυχών των αδελφών μας, σπέρνοντας τον λόγο του Θεού στις ψυχές και των μικρών και των μεγαλυτέρων αδελφών μας.
Το έργο αυτό, το οποίο σας εμπιστεύεται και φέτος η Εκκλησία μας, είναι έργο Θεού, γιατί δεν καλείσθε απλώς να κάνετε ένα μάθημα και να μεταφέρετε κάποιες γνώσεις στα παιδιά των κατηχητικών σχολείων ή στα μέλη των ενοριακών συνάξεων και των κύκλων μελέτης Αγίας Γραφής.
Αυτό που καλείσθε να μεταδώσετε είναι ο σωτήριος λόγος του Θεού, είναι η αλήθεια του Ευαγγελίου, είναι το διάγραμμα της πορείας που έχει χαράξει με τον λόγο και με τη ζωή του ο ίδιος ο Χριστός, για να μας βοηθήσει να τον πλησιάσουμε, να τον γνωρίσουμε, να ενωθούμε μαζί του και να επιτύχουμε τη σωτηρία μας.
Δεν είναι επομένως ακαδημαϊκές γνώσεις αυτά που καλούμεθα να μεταφέρουμε στους αδελφούς μας, αλλά είναι γνώσεις που μετουσιώνονται σε ζωή, στην εν Χριστώ ζωή, στη ζωή των αγίων της Εκκλησίας μας, την οποία καλούμεθα όλοι να ζήσουμε. Ασφαλώς και χρειάζεται η γνώση. Χρειάζεται να γνωρίζουμε όλοι και να μεταδίδουμε και στους αδελφούς μας τις βασικές αρχές της πίστεως μας, τα γεγονότα και τα θαύματα του Χριστού, τις εντολές του Θεού, αλλά και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας και τι τελείται σε αυτά. Να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στη θεία Λειτουργία και στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, το οποίο είναι το κατ᾽ εξοχήν επαναλαμβανόμενο μυστήριο στη ζωή της Εκκλησίας μας αλλά και στη ζωή του κάθε πιστού.
Όλα αυτά, όπως είπα, πρέπει να τα γνωρίζουμε σωστά, και όχι να έχουμε μόνο μια αόριστη και νεφελώδη γνώση. Δεν αρκεί όμως η γνώση, εάν δεν προσθέσουμε σε αυτήν την εμπειρία, εάν δεν προσθέσουμε το προσωπικό βίωμα.
Διδάσκει η Εκκλησία τον λόγο του Κυρίου μας όχι για να γνωρίζουν οι άνθρωποι τι είπε ο Χριστός πριν από 20 αιώνες, αλλά για να εφαρμόσουν στη ζωή τους τον λόγο του, για να μεταβάλουν τον «παλαιό» άνθρωπο σε νέο, σε «κατά Θεόν κτισθέντα», όπως γράφει και ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος, για να μετατραπεί ο γήινος άνθρωπος σε ουράνιο, για να γίνει ο χοικός άνθρωπος τέκνο Θεού και Θεός κατά χάριν.
Αυτός είναι ο σκοπός της Εκκλησίας και του έργου της, και αυτόν τον σκοπό θα διακονήσετε και εσείς, όσοι και όσες θα λάβετε σε λίγο το διοριστήριο και θα συστρατευθείτε στο κατηχητικό έργο της Ιεράς μας Μητροπόλεως.
Η διακονία την οποία θα κληθείτε να αναλάβετε, άλλοι από σας για πολλοστή φορά και άλλοι για πρώτη, δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Είναι μία διακονία ευθύνης τόσο απέναντι στον Θεό και στην Εκκλησία που σας εμπιστεύετε, όσο και απέναντι στους ανθρώπους, στους αδελφούς μας. Απέναντι και σε αυτούς που παρακολουθούν τα κατηχητικά μαθήματα και τις ενοριακές συνάξεις, αλλά και σε αυτούς που δεν τα παρακολουθούν. Γιατί και γι᾽ αυτούς έχουμε ευθύνη, και εμείς ως Εκκλησία αλλά και εσείς ως κατηχητές.
Ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της περασμένης Κυριακής τον Χριστό να λέγει στον απόστολο Πέτρο «ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν». Στο εξής, δηλαδή, δεν θα είσαι αλιέας ψαριών αλλά ανθρώπων. Αυτό δεν σημαίνει μόνο «ποιοτική», θα λέγαμε, αναβάθμιση, αντί δηλαδή να ψαρεύει άλογα και άφωνα ψάρια, θα ψαρεύει ανθρώπους, αλλά σημαίνει ότι προκειμένου να έχει το αποτέλεσμα που θέλει, χρειάζεται προσπάθεια και κόπος, πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που κατέβαλε ως αλιέας ψαριών.
Αυτό ισχύει και για όλους εμάς που εργαζόμεθα στο κατηχητικό έργο της Εκκλησίας. Δεν αρκεί να λέμε ότι κάνουμε κατηχητικό ή ενοριακή σύναξη την τάδε ημέρα και ώρα και να περιμένουμε μόνο αυτούς που θα έρθουν, αλλά πρέπει να αναζητούμε και όσους δεν έρχονται και να προσπαθούμε να προσελκύσουμε και άλλους αδελφούς μας, με αγάπη και με όποιον τρόπο κρίνουμε κάθε φορά πρόσφορο. Όχι βεβαίως για να αυξήσουμε τον αριθμό των συμμετεχόντων, αλλά γιατί αισθανόμαστε την ευθύνη και το χρέος που έχουμε να βοηθήσουμε τους αδελφούς μας, να βοηθήσουμε τα παιδιά να βρεθούν κοντά στον Χριστό, να τους δώσουμε αυτή την ευκαιρία που είναι πολύτιμη και για το παρόν και για το μέλλον τους.
Πως μπορούμε όμως να επιτύχουμε στην αποστολή μας αυτή και να ανταποκριθούμε στην ευθύνη και στην εμπιστοσύνη της Εκκλησίας;
Υπάρχει μία βασική προϋπόθεση, η οποία αποτελεί θεμέλιο της επιτυχίας του κατηχητικού έργου αλλά και του πνευματικού έργου γενικότερα. Χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να επιτύχουμε στη ζωή μας και στη διακονία μας απολύτως τίποτε, όσα προσόντα και χαρίσματα και εάν διαθέτουμε, αλλά και όσο κόπο και αν καταβάλουμε.
Η βασική αυτή προϋπόθεση είναι η συνέπεια. Μια αρετή παραγνωρισμένη, θα έλεγα, την οποία θα πρεπει πάση θυσία να αποκτήσουμε.
Ποια είναι η θέση της συνεπείας στο κατηχητικό έργο;
Το κατηχητικό έργο είναι μία διακονία την οποία σας εμπιστεύεται η Εκκλησία, και αυτό σημαίνει ότι ο κάθε ένας και η κάθε μία από εσάς οφείλει να είναι συνεπής έναντι της Εκκλησίας και της Ιεράς μας Μητροπόλεως σε σχέση με τη διακονία που ανέλαβε. Οφείλει να ακολουθεί και να εφαρμόζει με συνέπεια το πρόγραμμα των κατηχητικών μαθημάτων, τις οδηγίες και τις συμβουλές που δίνονται στις συναντήσεις των κατηχητών και των κυκλαρχών, στις οποίες, εννοείται, ότι θα πρέπει να παρίσταται.
Ακόμη να είναι συνεπής στις υποδείξεις των υπευθύνων του Γραφείου Ποιμαντικής Διακονίας της Ιεράς μας Μητροπόλεως, που έχουν την ευθύνη για τον συντονισμό του έργου, αλλά και να είναι συνεπής στις υποδείξεις και του προϊσταμένου του ναού στον οποίο διακονεί. Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι το κατηχητικό έργο δεν είναι δικό μας έργο, αλλά της Εκκλησίας, και γι᾽ αυτό πρέπει να ακολουθούμε με συνέπεια τις κατευθύνσεις που δίδονται από την Ιερά μας Μητρόπολη, ώστε το αποτέλεσμα να είναι αυτό που θα πρέπει να είναι.
Η συνέπεια όμως είναι απαραίτητη και στη σχέση μας με τα παιδιά των κατηχητικών και τα μέλη των ιερών συνάξεων και των κύκλων μελέτης Αγίας Γραφής. Θα πρέπει να είστε συνεπείς, πρωτίστως στο πρόγραμμα του κατηχητικού ή της συνάξεως. Ακριβείς στο πρόγραμμα, χωρίς να απουσιάζετε, αδικαιολόγητα βέβαια, ή να καθυστερείτε στην ώρα. Συνεπείς στην ενημέρωση για τις εκδηλώσεις της Ιεράς μας Μητροπόλεως και σε ό,τι άλλο πρέπει να υπάρξει ενημέρωση.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται απλά ή τυπικά, αλλά είναι απαραίτητα και αναγκαία, γιατί δίδουν και στα παιδιά και στους μεγαλύτερους αδελφούς μας μία εικόνα για τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα με την οποία επιτελούμε το έργο μας. Δίδουν την πληροφορία ότι σεβόμαστε αυτούς που διακονούμε και δεν τους αφήνουμε να περιμένουν ή να έρχονται, ενώ εμείς θα απουσιάζουμε. Δίδουμε ακόμη με τη συνέπειά μας καλό παράδειγμα για το πως πρέπει να φέρονται και εκείνοι μέσα στο κατηχητικό ή στην ενοριακή σύναξη αλλά και στη ζωή τους.
Και ας μην ξεχνούμε ότι καμία συλλογική προσπάθεια δεν μπορεί επιτύχει χωρίς να υπάρχει συνέπεια από όλους όσους συμμετέχουν.
Και εάν αυτές οι πλευρές της συνέπειας είναι, θα έλεγα, οι πιο απλές ή οι πιο εύκολες, υπάρχει ασφαλώς και μία πιο σοβαρή πλευρά της συνέπειας. Είναι η συνέπεια λόγων και έργων.
Πολλές φορές έχουμε πεί ότι ο κατηχητής, ο κυκλάρχης, ο κληρικός αλλά και ο εκπαιδευτικός δεν διδάσκει μόνο με τον λόγο του αλλά και με το παράδειγμά του. Οι μαθητές των κατηχητικών και οι αδελφοί μας στις ενοριακές συνάξεις και στους κύκλους μελέτης της Αγίας Γραφής μας γνωρίζουν, μας βλέπουν, βλέπουν πως ζούμε, πως συναναστρεφόμαστε στην καθημερινότητά μας, και μπορούν να διακρίνουν εάν η ζωή μας συμβαδίζει με όσα διδάσκουμε ή έρχεται, δυστυχώς, κάποιες φορές σε αντίθεση με όσα λέμε. Αυτό ισχύει και για όσους αδελφούς μας δεν είναι μέλη των κύκλων ή δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία.
Και αυτοί βλέπουν τη ζωή μας, και μπορεί αυτοί να μην ζούν σύμφωνα με το ευαγγέλιο, αλλά μπορούν να διακρίνουν πως ζούμε εμείς που το διδάσκουμε και έχουμε χρέος και να το εφαρμόζουμε.
Ακούμε πολλές φορές να λένε «είναι και του κατηχητικού και δες τον, δες την πως μιλά, πως φέρεται». Η δική μας ασυνέπεια στη ζωή όχι μόνο δεν προσελκύει τους ανθρώπους στον Χριστό αλλά τους δίνει και ένα επιπλέον επιχείρημα για να απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο.
Οφείλουμε, λοιπόν, να είμεθα συνεπείς με την αποστολή και τη διακονία μας, συνεπείς με όσα λέμε στους άλλους να εφαρμόζουν. Εμείς πρώτοι από όλους θα πρέπει να δίδουμε το καλό παράδειγμα ότι αυτά που συστήνουμε στους άλλους να κάνουν, τα εφαρμόζουμε, τα ζούμε. Διαφορετικά, γιατί να μπούν και εκείνοι στον κόπο να τα εφαρμόσουν;
Η συνέπεια όμως είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν αφορά τη βιωματική έκφραση όσων διδάσκουμε στο κατηχητικό έργο, όταν αφορά τη συνέπειά μας στην εν Χριστώ ζωή. Τη συνέπειά μας στον εκκλησιασμό, στη μυστηριακή ζωή, στη μετοχή μας στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας.
Αν τα παιδιά ή οι μεγαλύτεροι αδελφοί μας δεν μας βλέπουν εμάς να εκκλησιαζόμεθα, να νηστεύουμε, να εξομολογούμεθα, να κοινωνούμε, τότε ό,τι και να πούμε, όσο και να τους παρακινήσουμε να το κάνουν δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Είναι απολύτως απαραίτητη αυτή η συνέπειά μας, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να εμπεδώσουμε και στη συνείδηση των παιδιών και των μεγαλύτερων αδελφών μας, ιδίως όμως των παιδιών, αυτή την ανάγκη, αυτή τη συνήθεια, του εκκλησιασμού και της μυστηριακής ζωής. Διότι, εάν δεν το μάθουν, εάν δεν εξοικειωθούν από μικρά παιδιά με την Εκκλησία και τη λειτουργική ζωή, εάν δεν τους γίνει συνείδηση ο εκκλησιασμός, τότε θα είναι δύσκολο να το μάθουν σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά και θα έχουν στερηθεί όλα όσα η χάρη του Θεού γράφει στις ψυχές των παιδιών που εκκλησιάζονται και διακονούν στο Ιερό Βήμα.
Θα πρέπει, λοιπόν, να καταβάλουμε ιδιαίτερη προσπάθεια, δίδοντας πρώτα από όλα το παράδειγμα της δικής μας συνεπείας, να γίνει βίωμα των παιδιών η λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, καλώντας τα σε κοινό εκκλησιασμό και παροτρύνοντας τα αγόρια να μπούν στο ιερό Βήμα για να διακονήσουν τον ιερέα.
Είναι κρίμα να έχουμε κατηχητικά στις ενορίες μας και μερικά μάλιστα με πολλά παιδιά ή να υπάρχει σχολείο δίπλα στον ναό, αλλά να μην υπάρχει ένα παιδί μέσα στο Ιερό να βοηθήσει τον ιερέα, να βγεί με τα εξαπτέρυγα στη Μικρή και τη Μεγάλη Είσοδο ή στο Ευαγγέλιο. Είναι πράγματι λυπηρό, και θα πρέπει να φροντίσουμε όλοι, κατηχητές και κυκλάρχες, να αλλάξει.
Υπάρχουν βέβαια ενορίες που έχουν πολλά παιδιά, αλλά δεν δικαιολογείται να υπάρχουν ναοί στους οποίους να μην υπάρχει ούτε ένα παιδί. Θα πρέπει να το ξέρουμε, το τονίζω, ότι αυτές οι εμπειρίες γράφουν στην ψυχή των παιδιών ανεξίτηλα και για όλη τους τη ζωή, και θα πρέπει να τα βοηθούμε να τα αποκτήσουν.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους κατηχητές αλλά και για τους κυκλάρχες και τους ιερείς. Θα πρέπει να παρακινούμε τα παιδιά που γνωρίζουμε, και να έχουμε τη βεβαιότητα ότι και αυτά με τη σειρά τους θα παρακινήσουν τους φίλους και τους συμμαθητές τους.
Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και τα μέλη των ενοριακών συνάξεων και των κύκλων μελέτης της Αγίας Γραφής, με τη βεβαιότητα ότι αυτή είναι η ουσία του κατηχητικού έργου της Εκκλησίας μας, στο οποίο καλείσθε σήμερα, άλλοι για πρώτη φορά και άλλοι για μία ακόμη φορά, να διακονήσετε.
Με την ευκαιρία της αποψινής μας Συνάξεως θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για την προσφορά σας, γιατί γνωρίζω ότι όλοι προσφέρετε στο κατηχητικό έργο της Ιεράς μας Μητροπόλεως την αγαθή σας διάθεση, τον χρόνο σας και τις δυνάμεις σας. Ας κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με τη συνέπειά μας και την ουσιαστική συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας αλλά και της Ιεράς μας Μητροπόλεως.
Η τοπική μας Εκκλησία οργανώνει κάθε χρόνο δεκάδες εκδηλώσεις για όλους εσάς. Ελάτε και παρακινείστε και τα παιδιά των κατηχητικών και τα μέλη των ενοριακών συνάξεων να τις παρακολουθούν και να συμμετέχουν. Προ πάντων όμως παρακινείστε τα και καθοδηγείστε τα στη λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας. Και όταν ζούν μέσα σ᾽ αυτή, τότε η χάρη του Θεού θα κάνει και τον σπόρο που σπέρνετε να δώσει καρπόν εκατονταπλασίονα.
Με αυτές τις σκέψεις και την πατρική ευχή η χάρη του Θεού να σας ενισχύει στο κατηχητικό έργο και να σας φωτίζει, ώστε να διακονείτε στο έργο αυτό προς ωφέλεια των αδελφών μας και προς δόξαν του αγίου Ονόματός του εύχομαι καλή και ευλογημένη κατηχητική χρονιά.