Κατά το χρονικό διάστημα από 28 Φεβρουαρίου μέχρι και 3 Μαρτίου η Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας διοργάνωσε 5νθήμερη προσκυνηματική εκδρομή στην Κύπρο.
Της εκδρομής προΐστατο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων και συμμετείχαν 54 κληρικοί και λαϊκοί. Ο Σεβασμιώτατος και οι προσκυνητές έγιναν δεκτοί στην Αρχιεπισκοπή Κύπρου από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ.κ. Γεώργιο, ο οποίος μίλησε για τους εθνικούς αγώνες της Κύπρου και για τον ρόλο που διαδραμάτισε η Εκκλησία.
Ακολούθησε επίσκεψη στα «Φυλακισμένα μνήματα» όπου τελέστηκε τρισάγιο για τους πεσόντες και απαγχονισθέντες ήρωες.
Προσκύνησαν την Αγία Ζώνη
Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην Κύπρο έγιναν επίσης δεκτοί από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο ο οποίος μίλησε για πνευματικά θέματα και δεξιώθηκε τους προσκυνητές.
Πραγματοποιήθηκαν επισκέψεις στην Ιερά Μονή Παναγίας Κίκκου, στην Ι. Μονή Τιμίου Σταυρού στο Όμοδος, στην Ι. Μονή Παναγίας Τρικουκιώτισσας, στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Μέσα Ποταμού, στην Ι. Μονή Αγίου Νεοφύτου στην Πάφο, στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, στην Αγία Νάπα, στον Τάφο του Αγίου Λαζάρου, στην Ενορία Αγίας Θέκλας, όπου έγινε προσκύνηση της Τιμίας Ζώνης, στον Ι. Ναό Παναγίας Αγγελόκτιστης και πολλά άλλα ιερά και σεβάσματα της Μεγαλονήσου.
Κυριακή του Ασώτου
Την Κυριακή του Ασώτου έγινε εκκλησιασμός στον Ιερό Ναό Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Παρεκκλησιά. Τον θείο Λόγο κήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ο οποίος τόνισε:
«Ἰδού τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καί ἐμοί οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ».
Δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου καί τό πρόσωπο πού πρωταγωνιστεῖ, θά λέγαμε, στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ὁ νεώτερος υἱός ἑνός ἀγαθοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἄσωτη ζωή του ὀνοματίζει τόσο τήν εὐαγγελική παραβολή πού ἀκούσαμε ὅσο καί τή σημερινή Κυριακή τοῦ Ἀσώτου.
Ἄν ὅμως ὁ ἄσωτος υἱός εἶναι πρωταγωνιστής τῆς σημερινῆς παραβολῆς, δέν εἶναι ἀσφαλῶς ὁ μόνος. Ὑπάρχει καί ἕνας τουλάχιστον ἀκόμη. Καί αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του.
Τά γεγονότα τῆς παραβολῆς εἶναι γνωστά σέ ὅλους μας. Ὁ μικρός ἀδελφός, ἀφοῦ κατασπαταλήσει τό μερίδιο τῆς πατρικῆς περιουσίας σέ χώρα μακρινή καί φθάσει στό ἔσχατο ὅριο τῆς ἐξαθλιώσεως, «ἔρχεται εἰς ἑαυτόν» καί γίνεται παράδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας. Γίνεται ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀπέραντης ἀγάπης καί συγχωρητικότητος τοῦ πατέρα ἀλλά καί τῆς σωστικῆς δυνάμεως τῆς μετανοίας.
Γίνεται ὁδηγός γιά ὅλους ἐμᾶς πού συχνά παίρνουμε τόν δικό του δρόμο. Ἐπαναστατοῦμε καί χωριζόμαστε ἀπό τόν Θεό-Πατέρα μας καί στή συνέχεια δυσκολευόμαστε νά βροῦμε τόν δρόμο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς.
Ὁ δεύτερος πρωταγωνιστής εἶναι ὁ πρεσβύτερος υἱός, ὁ εὐπειθής, ὁ ὑπάκουος, αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ πατέρα του, χωρίς νά ἔχει ἀπαιτήσεις. Θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι εἶναι τό δικό του παράδειγμα αὐτό πού θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Ἀρκεῖ ὅμως ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, γιά νά δείξει ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός ποιός πραγματικά εἶναι.
Ἄν ἀκούσει κανείς τί λέει στόν πατέρα του, ὁ ὁποῖος χαίρεται καί ἑορτάζει γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ μικρότερου παιδιοῦ του, τότε θά διαπιστώσει πόσο μᾶς θυμίζει τόν φαρισαῖο τῆς παραβολῆς τῆς περασμένης Κυριακῆς.
Τί λέει; «Ἰδού τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καί ἐμοί οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ». Τόσα χρόνια δουλεύω γιά σένα ὑπάκουα καί ποτέ δέν μοῦ ἔδωσες ἕνα ἐρίφιο, γιά νά εὐχαριστηθῶ καί ἐγώ μέ τούς φίλους μου.
Καί δέν περιορίζεται σέ αὐτά μόνο τά λόγια. Συνεχίζει ὁ πρεσβύτερος υἱός, κατηγορώντας τόν ἀδελφό του γιά τή ζωή του ἀλλά καί τόν πατέρα του γιά τή ἀνεκτικότητά του ἀπέναντι στόν ἄσωτο. Σκοπός του εἶναι νά ἀναδείξει τόν ἑαυτό του, τίς ἀρετές καί τά χαρίσματά του καί νά ἀποδείξει ὅτι αὐτός ἀξίζει τόν ἔπαινο τοῦ πατέρα καί πρός τιμήν του θά ἔπρεπε νά εἶχε ἑτοιμασθεῖ ἡ ἑορτή.
Πόσο ὁμοιάζει ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός μέ τόν Φαρισαῖο! Ὁ ἕνας, ὁ Φαρισαῖος, εἶναι καλύτερος ἀπό τόν τελώνη μέ τόν ὁποῖο συμπροσεύχεται. Ὁ ἄλλος, ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός, καλύτερος ἀπό τόν ἴδιο τόν ἀδελφό του πού μόλις ἐπέστρεψε καί πάλι στήν πατρική οἰκία. Καί οἱ δύο καυχῶνται ὅτι εἶναι καλύτεροι ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀνθρώπους πού εἶναι ἄσωτοι, ἄδικοι, ἁμαρτωλοί, καί μόνο αὐτοί δικαιοῦνται νά ἀπολαύσουν τήν ἀνταμοιβή τοῦ Θεοῦ γιά τίς ἀρετές τους.
Καί οἱ δύο ξεχνοῦν ὅτι αὐτοί, τούς ὁποίους τόσο σκληρά καί τόσο ἐγωιστικά κατακρίνουν καί κατηγοροῦν ὑπερέχουν ἀπό αὐτούς, γιατί ἀποδεικνύουν μέ τή στάση τους ὅτι διαθέτουν τήν ὑψοποιό ἀρετή τῆς ταπεινοφροσύνης καί βαδίζουν μέ σταθερά βήματα τόν δρόμο τῆς μετανοίας, πού εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλής δρόμος γιά τή δικαίωση ἀπό τόν Θεό καί τή σωτηρία.
Ξεχνοῦν ἀκόμη ὅτι σέ ἀντίθεση μέ τήν ταπείνωση ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑπεροψία σκορπίζει τούς ὅποιους καρπούς τῆς ἀρετῆς καί ὠθεῖ τόν ὑψηλόφρονα στόν ὀλισθηρό δρόμο τῆς ἀπωλείας.
Καί ἐάν ὁ τελώνης καί πολύ περισσότερο ὁ ἄσωτος υἱός εἶναι γιά ὅλους μας πρότυπα μετανοίας, ὁ φαρισαῖος καί ὁ πρεσβύτερος υἱός μέ τή δική τους στάση κρούουν σέ ὅλους μας τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου. Καί ὁ κίνδυνος εἶναι νά παρασυρθοῦμε ἀπό τόν λογισμό τῆς ὑπερηφανείας. Νά πιστεύσουμε, δηλαδή, ὅτι εἴμαστε ἀσφαλεῖς καθώς ἔχουμε σχέση μέ τήν Ἐκκλησία, καθώς προσπαθοῦμε νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καθώς ἀγωνιζόμαστε νά εἴμαστε συνεπεῖς στά πνευματικά μας καθήκοντα, καί ἔτσι νά σχηματίσουμε γιά τόν ἑαυτό μας τήν ἰδέα ὅτι ὁ Θεός μᾶς ὀφείλει τή χάρη του, μᾶς ὀφείλει τήν εὐλογία του, μᾶς ὀφείλει τή σωτηρία μας. Καί ἀκόμη περισσότερο, νά πιστεύσουμε ὅτι ἔχουμε τό δικαίωμα νά ἀναλαμβάνουμε καί τόν ρόλο τοῦ Θεοῦ καί νά κρίνουμε τούς ἀδελφούς μας γιά τή ζωή τους καί νά τούς καταδικάζουμε.
Ἄς προσέξουμε καί ἄς διδαχθοῦμε ἀπό τά παραδείγματα αὐτά, γιατί ὁ Χριστός μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ τελώνης καί ὁ ἄσωτος δικαιώθηκαν, δέν μᾶς διευκρινίζει ὅμως τί ἔγινε μέ τόν φαρισαῖο καί τόν πρεσβύτερο υἱό τῆς σημερινῆς παραβολῆς, ἀφήνοντάς τους στήν κρίση τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Ἄς μήν διακινδυνεύσουμε τή σωτηρία μας, ἀλλά ἄς ἀκολουθήσουμε τόν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς ταπεινώσεως καί τῆς μετανοίας τοῦ τελώνου καί τοῦ ἀσώτου, γιά νά βροῦμε καί ἐμεῖς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
