Ι.Μ. Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας
28 Απριλίου, 2021

Σαν το μύρο το εύοσμο

Διαδώστε:

Την τελευταία Προηγιασμένη Λειτουργία στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Βεργίνης τέλεσε το πρωί της Μεγάλης Τετάρτης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων. Στο τέλος της Λειτουργίας τέλεσε το Ιερό Ευχέλαιο.

Κατά την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:

«Προσήλθεν αυτώ γυ­νή αλάβα­στρον μύρου έχουσα βαρυτίμου και κατέχεεν επί την κε­φα­λην αυτού».

Δεν είναι η πρώτη φο­ρά που ο Χριστός προ­βάλει ένα, κατά τη γνώμη των ανθρώπων, αρ­νη­τικό παράδειγμα για να μας διδάξει αυτό που θέλει. Έτσι σήμερα προ­βάλλει τη μορφή μιας γυ­ναίκας αμαρτω­λης, η οποία από ευγνω­μ­ο­σύ­νη προς τον Χριστό που συγχώρησε τις α­μαρ­τίες της σπεύδει να την εκφράσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σπεύδει να την εκφράσει πλέ­νο­ντας τα πόδια του με μύρο και σκουπίζοντάς τα με τα μαλλιά της.

Είναι η «βεβυθισμένη τη αμαρ­τία», την οποία περι­­γρά­­φουν τόσο γλαφυρά οι ιεροί υμνογράφοι, η συμπεριφορά της ο­­ποίας, αν και προκαλεί την αντίδραση των μα­­θη­­των του Χριστού, δεν διαταράσ­σει καθόλου την ιερότητα της μορ­φής του Κυρίου και της στιγμής που περιγράφεται.

Γιατί η αμαρτωλή γυ­­ναίκα που προβάλλει σήμερα η Εκκλησία μας και που παρουσιάζουν τόσο ζωντα­νά οι ύμνοι που ψάλαμε, δεν είναι μία αμαρτωλή που πα­­ρα­­μένει στην αμαρτία. Δεν είναι μία αμαρ­­τω­­λή που συν­τρίβεται από το βάρος των αμαρ­τιών της και παραμένει δέ­σμια των παθών της. Είναι μία γυ­ναίκα που παρότι αμάρτησε πολύ, συνειδητοποίησε την κα­τά­στασή της, κατά­­λαβε τι την χω­ρίζει από την αγιότητα και την καθαρότητα του Ιησού και γι᾽ αυτό καταφεύ­­γει σ᾽ αυτόν και ζητά το έλεός του.

Προσέρχεται «δυσώ­­δης και βε­βορβορω­­μέ­­νη» στον Χριστό, και μαζί με το μύρο χύνει άφθο­να τα δάκρυα της μετανοίας και της συν­­τριβής της. Πλύνει τα πό­­­δια του Ιησού και ταυ­­τόχρο­να κα­θα­ρίζει και την ψυχή της από την αμαρτία. Και η κά­­θαρ­­ση αυ­τή είναι ολο­­κλη­­ρωτική, είναι από­­λυτη, είναι τέ­λεια. Γιατί μό­­νο τα δά­κρυα της με­τα­νοίας μπορούν να κα­­θα­­ρίσουν την ψυχή από τους ρύπους και τον βόρ­­βορο που έχει δη­μι­ουρ­­­γήσει η αμαρτία. Γιατί μό­νο τα δάκρυα της κατανύξεως και της συντριβής μπο­ρούν να επα­ναφέρουν στην ψυ­­­χή την κα­θα­ρότητα που έχασε με την αμαρ­τία. Γιατί μόνο τα δά­κρυα ξε­­­κλει­δώνουν τον θη­­σαυ­­ρό του ελέ­ους του Θεού, που παρέχει την άφεση, που παρέχει τη συγ­χώ­ρηση και απο­­κα­­θιστά τον άνθρωπο στην προτέρα κατά­στα­­ση, καθι­στώ­ντας τον και πάλι τέκνο του ηγαπημένο.

Να, γιατί η εικόνα της σημερι­νής γυναίκας, της αμαρτωλής γυναί­­κας του ευαγγελίου και των ύμνων, δεν απο­­τε­­λεί παραφωνία σε συγ­κριση με την καθαρό­­τητα των ιερών προσώ­­πων, που κυ­ριαρ­χούν ιδιαίτερα αυτές τις ημέ­ρες, με την καθαρότητα την οποία ζητά ο Θεός και η Εκκλησία από μας, προ­­κειμένου να τιμή­­σου­­με και να εορ­τάσου­­με τα μεγάλα γε­γονότα του Πάθους και της Ανα­­στάσεως του Κυ­­ρίου μας.

Η αμαρτωλή γυναίκα, η «εν πολ­λαίς αμαρ­­τίαις περιπε­σούσα», δεν είναι κατακριτέα για την αμαρτία της, αλλά επαι­νε­τέα για τη μετά­­νοιά της. Και προ­­βαλ­­λεται από την Εκκλη­­σία μας σήμερα για να μας παρα­κι­νήσει, έστω και αυτήν την ώρα, να βαδίσουμε και εμείς τον δρόμο της μετανοίας και της εξο­μολογήσεως των αμαρ­τιών μας.

Κι αν χθες, στο πρό­­σω­­πο του δού­λου που κα­­τα­­κράτησε το τάλα­ντο και δεν το αξιοποίησε, κα­­τα­κρί­θη­κε η ραθυ­­μία, η οποία είναι η αιτία πολλών πτώσεων και πολλών αμαρ­­τιών, διότι αποτελεί το κα­τάλ­ληλο περιβάλλον μέσα στο οποίο ευδοκιμούν οι πειρασμοί του αντιδίκου της ψυχής μας, σήμερα μας προ­­τεί­νεται το αντίδοτο της ραθυμίας. «Δεινόν η ραθυμία! Με­γάλη η με­τά­­νοια», έψαλε ο ιε­­ρός υμνο­γρά­φος.

Και πράγματι δεν υπάρχει τίποτε μεγα­­λύ­­τερο και τίποτε αγιώτερο από τη μετάνοια, διότι αυτή μετα­ποιεί τους μεγαλύτερους α­­μαρ­­­­τω­λούς στους μεγα­­λύ­­τερους αγί­ους και τους καθιστά οική­­τορες του παραδείσου και εκλεκτούς του Θεού. Αρκεί να είναι πραγ­­μα­­τική και ειλικρινής με­­τάνοια, να μην είναι με­­τάνοια στα λόγια αλ­­λά στα έργα.

Αυτήν την μετάνοια ας οικειο­ποι­η­θούμε και εμείς, ζη­­τώντας από τον Χριστό που σε λίγες ημέρες θα τον δού­με να σταυρώ­­νεται για χάρη μας, να δεχθεί τα δάκρυά μας, δάκρυα κατανύξεως και συντριβής για τις ό­­ποιες αμαρτίες μας, για τις όποιες εκούσιες ή ακούσιες πτώ­σεις μας, σαν το μύρο το εύοσμο, με το οποίο έπλυνε η α­­μαρτωλή γυ­ναίκα τα πανά­χρα­ν­­τα πόδια του και να χα­­ρί­σει και σε μας την άφεση των αμαρ­τιών και την ψυχική καθαρό­τητα, έτσι ώστε «ψυ­­χαίς καθαραίς και αρ­­ρυ­­πώτοις χείλεσι» να τον υμνού­με και να τον μεγαλύ­νου­με διά παν­­τός.

 

Διαδώστε: