Με επίκεντρο τον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Οσίου Νικοδήμου Βεροίας, εορτάστηκε το διήμερο 18 και 19 Σεπτεμβρίου, στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας η εορτή της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Αμφιλοχίου του εν Πάτμω.
Την παραμονή της εορτής το εσπέρας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε το θείο λόγο, ενώ ανήμερα της εορτής προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας και στο τέλος χειροθέτησε Αναγνώστη τον κ. Σαρηγιαννίδη Μιχαήλ, ο οποίος διακονεί πολλά έτη στο αναλόγιο και στο ιερό βήμα της ενορίας.
Στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Ναού υπάρχει Παρεκκλήσιο προς τιμήν του Οσίου Αμφιλοχίου του εν Πάτμω.
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του στον Εσπερινό ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἀμφιλόχιον πάντες ἀνευφημήσωμεν, τόν ἀστέρα τόν νέον τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ». Λίγες ἡμέρες πρό τῆς ἑορτῆς τῆς μεταστάσεως τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ τοῦ Κυρίου μας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἱερά μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ νέου ἁγίου της, τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ ἐν Πάτμῳ, ὁ ὁποῖος ἰδιαιτέρως εὐλαβεῖτο καί τιμοῦσε τόν μαθητή τῆς ἀγάπης, στήν Ἱερά Μονή τοῦ ὁποίου στήν Πάτμο ὑπῆρξε μοναχός καί ἡγούμενος, καί ὑπό τή σκέπη του μαθήτευσε, ἀσκήτευσε καί ἁγίασε.
Καί ἐάν ὁ προσφιλής του ἀπόστολος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, διδάχθηκε «ἀναπεσών» στό στῆθος τοῦ διδασκάλου του, τοῦ Χριστοῦ, τό μυστήριο τῆς ἀγάπης, τό ἴδιο συνέβη καί μέ τόν ὅσιο Ἀμφιλόχιο, στόν ὁποῖο ὁ μαθητής τοῦ Κυρίου μετέδωσε τό ἴδιο μέγα μάθημα τῆς ἀγάπης.
Πολλές φορές νομίζουμε ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι μία ἀρετή, ἡ μεγαλύτερη ἀρετή, ὅπως λέγει καί ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος, συγκρίνοντάς την μέ ἄλλες δύο μεγάλες ἀρετές, τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα, «μείζω δέ τούτων ἡ ἀγάπη». Ἄλλοτε πάλι νομίζουμε ὅτι εἶναι ἡ σημαντικότερη ἐντολή τοῦ Θεοῦ, καθώς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, μιλώντας μας γιά τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τήν ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό μας, δήλωσε ἀπερίφραστα ὅτι ἀπό αὐτές τίς δύο ἐντολές, πού θά κρίνουν τούς ἀνθρώπους κατά τήν ἡμέρα τῆς μελλούσης κρίσεως, «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται».
Ὅμως ἡ ἀγάπη δέν εἶναι μόνο μία ἀρετή, ἔστω καί μεγάλη, οὔτε μία διπλῆ ἐντολή, ἔστω καί ἄν εἶναι ἡ σπουδαιότερη, ἀλλά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί», καί δέν ὑπάρχει τίποτε μεγαλύτερο καί τίποτε σπουδαιότερο ἀπό αὐτό. Δέν ὑπάρχει, διότι ὅποιος προσεγγίζει τήν ἀγάπη, προσεγγίζει τόν Θεό. Ὅποιος μαθαίνει τήν ἀγάπη, γνωρίζει τόν Θεό. Ὅποιος οἰκειώνεται μέ τήν ἀγάπη, ἑνώνεται μέ τόν Θεό.
Αὐτό συνέβη μέ τόν μαθητή τῆς ἀγάπης, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο. Τό μυστήριο τῆς ἀγάπης ἰσοδυναμεῖ μέ τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό διδάχθηκε ὁ ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής καί πρῶτος Θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί αὐτό μετέδωσε καί στόν ὅσιο Ἀμφιλόχιο, ὁ ὁποῖος τόν ἀγάπησε ἀπό νεότητός του καί ἀφοσιώθηκε στή διακονία του.
Γι᾽ αὐτό καί ἡ ζωή τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου ἦταν μία ζωή γεμάτη ἀγάπη, ἀγάπη πρός τόν Θεό, πρός τούς ἀνθρώπους, πρός τή φύση, πρός τήν πατρίδα. Ἦταν μία ζωή γεμάτη ἀπό τόν Θεό, τήν ἀγάπη τοῦ ὁποίου ὄχι μόνο ζοῦσε ὁ ἴδιος, ἀλλά καί μετέδιδε μέ τόν λόγο καί μέ τά ἔργα του καί σέ ὅσους τόν πλησίαζαν καί συνδεόταν μαζί του.
Γι᾽ αὐτό καί χαιρόταν, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦσαν τόν Θεό, καί ἡ ἀγάπη αὐτή ἀποτελοῦσε κινητήριο δύναμη καί στή δική τους ζωή, ὅπως καί στή δική του, καί ἔλεγε: «Εἶναι ὡραῖο, εἶναι θαυμάσιο πρᾶγμα νά βλέπεις νά συνδέονται πρόσωπα μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ». Ἀλλά καί τούς παρακινοῦσε νά ἀγωνίζονται γιά νά αὐξάνουν στήν ψυχή τους καθημερινά τήν ἀγάπη πρός τόν Χριστό, διότι ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό, ἔλεγε, ἔχει τή δύναμη πού ἔχει ἡ φλόγα, ὅ,τι κακό πλησιάζει νά τό κατακαίει. Καί ἔτσι ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη στόν Θεό, ὄχι μόνο προσεγγίζει τόν Θεό, ἀλλά καί ἡ ἀγάπη του αὐτή ἀπομακρύνει ἀπό τήν ψυχή του κακίες καί πάθη καί ἀδυναμίες, γιατί πλέον δέν χωροῦν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά γεμίσει τήν ψυχή του μέ τήν ἀγάπη.
Θέλοντας, μάλιστα, νά περιγράψει πιό παραστατικά αὐτό πού ἐννοοῦσε καί αὐτό πού ζοῦσε ὁ ἴδιος συμβούλευε τά πνευματικά του τέκνα λέγοντας: «Θέλω, παιδί μου, νά ἔχεις ἀγάπη γιά τόν Χριστό, νά ζεῖς γιά τόν Χριστό, ὁλόκληρος νά δοθεῖς σ᾽ αὐτόν. Θέλω, ὅταν τύχει ν᾽ ἀνοίξει κανείς τήν καρδιά σου, τίποτε ἄλλο νά μήν βρεῖ, μόνο τόν Χριστό».
Ἑορτάζοντας, λοιπόν, καί ἐμεῖς τόν νέο αὐτό ὅσιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ὅσιο Ἀμφιλόχιο τόν ἐν Πάτμῳ, ἄς μιμηθοῦμε τήν ἀγάπη του πρός τόν Θεό ἀλλά καί τήν ἀγάπη του πρός τήν πατρίδα. Ἐκεῖνος ἔζησε κάτω ἀπό δύσκολες συνθῆκες, καθώς μεγάλο διάστημα τῆς ζωῆς του, μέχρι τό 1948, τόσο ἡ Πάτμος ὅσο καί ὅλα τά Δωδεκάνησα βρισκόταν ὑπό ἰταλική κυριαρχία, καί οἱ κατακτητές προσπαθοῦσαν νά ἀλλοιώσουν καί τό ἐθνικό καί τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα τῶν κατοίκων, τῶν Δεωδεκανήσων. Ἀλλά αὐτό τόν ἔκανε νά προσπαθήσει νά ἐνισχύσει μέ πολλούς τρόπους καί μέ πολλούς κόπους καί διωγμούς στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων τήν ἑλληνική καί ὀρθόδοξη συνείδηση.
Ἐμεῖς, ζοῦμε σήμερα σέ διαφορετικές συνθῆκες, μέ διαφορετικά, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, προβλήματα καί στά ἐθνικά μας θέματα, ἐξαιτίας τῆς ἐπιθετικότητος τῶν γειτόνων μας, ἀλλά καί στήν καθημερινότητά μας ἐξαιτίας τῆς πανδημίας. Ὅμως καί πάλι ἔχουμε ἀνάγκη νά ἐνισχύουμε καί τήν ὀρθόδοξη συνείδησή μας καί τήν ἀγάπη μας γιά τήν πατρίδα, μέσα ἀπό τήν ἀγάπη μας γιά τόν Χριστό, τήν ὁποία μᾶς διδάσκει ὁ ἑορταζόμενος ὅσιος Ἀμφιλόχιος ὁ ἐν Πάτμῳ, διότι «ἡ ἀγάπη μένει», «καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ».
Καί αὐτό εὔχομαι ταπεινά νά τό ἐπιτύχουμε ὅλοι μας διά πρεσβειῶν τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ νέου, τοῦ ἐν Πάτμῳ ἀσκήσαντος. Ἀμήν.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του κατά την Θεία Λειτουργία ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἐπακούσας ρημάτων τῶν θεϊκῶν, τόν σταυρόν σου ἐπ᾽ ὤμων ἀναλαβών, τῷ κόσμῳ ἐσταύρωσας σεαυτόν». Κυριακή μετά τήν ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ ἡ αὐριανή Κυριακή, καί ἡ Ἐκκλησία μας θά μᾶς ὑπενθυμίσει τόν λόγο τοῦ Κυρίου μας ὅτι, ὅποιος θέλει νά τόν ἀκολουθήσει, θά πρέπει πρῶτα νά σηκώσει τόν δικό του σταυρό.
Γιά νά μήν νομίζουμε ὅμως ὅτι ἡ προϋπόθεση αὐτή, τήν ὁποία θέτει ὁ Χριστός γιά τόν κάθε πιστό, δέν εἶναι δυνατό νά πραγματοποιηθεῖ ἤ δέν ἰσχύει στήν ἐποχή μας, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει σήμερα καί τιμᾶ ἕναν ἅγιο τῆς ἐποχῆς μας, ἕναν ἅγιο πού ἔζησε στίς ἡμέρες μας, πού ἔζησε στόν κόσμο καί συναναστράφηκε μέ τούς ἀνθρώπους, ἕναν ἅγιο πού εἴχαμε τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσουμεκαί ἐμεῖς.
Ὁ ἅγιος αὐτός εἶναι ὁ πρόσφατα ἀναγνωρισθείς ἀπό τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο ὅσιος Ἀμφιλόχιος Μακρῆς, ὁ ὅσιος Ἀμφιλόχιος τῆς Πάτμου, τόν ὁποῖο τιμᾶ ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας, ἔχοντας ἀφιερώσει ἀπό πέρσυ ἕνα παρεκκλήσιο στή μνήμη του.
Προβάλλει, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία μας τόν ὅσιο Ἀμφιλόχιο, διότι, ὅπως ψάλλει ὁ ὑμνογράφος, ὁ ὅσιος, ὑπακούοντας στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ, «ἀνέλαβε ἐπ᾽ ὤμων» τόν σταυρόν του καί σταύρωσε τόν ἑαυτό του γιά τόν κόσμο.
Μέ τό παράδειγμα, δηλαδή, τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου θέλει ἡ Ἐκκλησία μας νά μᾶς διδάξει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας πού προανέφερα, ὅτι ὅποιος θέλει νά τόν ἀκολουθήσει, θά πρέπει νά ἄρει τόν σταυρό του, ἰσχύει γιά τόν καθένα μας, καί ἡ πραγμάτωσή του εἶναι ἐφικτή, ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος τό θελήσει καί τό ἀποφασίσει.
Σταυροί ὑπάρχουν πολλοί καί διαφορετικοί στή ζωή μας. Σταυρός μπορεῖ νά εἶναι γιά κάποιους οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες, οἱ πειρασμοί ἤ οἱ ἀσθένειες πού συναντᾶ στή ζωή του καί καλεῖται νά ἀντιμετωπίσει μέ ταπείνωση καί ὑπομονή. Μπορεῖ ἀκόμη νά εἶναι ἡ ἄσκηση, ἡ ἀφιέρωση τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό, ἡ μοναχική ζωή, ἡ ἱερωσύνη καί ἡ διακονία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ ἑορταζόμενος ὅσιος Ἀμφιλόχιος σήκωσε πολλούς ἀπό αὐτούς τούς σταυρούς ζωή του, ὄχι μόνο γιατί ἀφιέρωσε τή ζωή του στόν Θεό καί τήν ἄσκηση, αἴροντας τόν σταυρό τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ἀλλά καί ὡς κληρικός καί ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου σήκωσε τόν σταυρό τῆς ἱερωσύνης καί τῆς πνευματικῆς πατρότητος καί καθοδηγήσεως τῶν ψυχῶν.
Καί ἀκόμη, καθώς τά χρόνια ἐκεῖνα ἡ πίεση πού ἀσκεῖτο ἀπό τούς Ἰταλούς, ὑπό τήν κυριαρχία τῶν ὁποίων εὑρισκόταν ἡ Πάτμος καί ὅλα τά Δωδεκάνησα, πρός τούς ὀρθοδόξους Ἕλληνες κατοίκους τους ἦταν μεγάλη, ὁ ὅσιος Ἀμφιλόχιος σήκωσε καί τόν σταυρό τῆς ἐξορίας γιά τό πνευματικό καί ἱεραποστολικό ἔργο πού ἐπιτελοῦσε, θέλοντας νά στηρίξει τούς ἀνθρώπους στήν ὀρθόδοξη πίστη καί συνείδηση σέ ὅλα τά Δωδεκάνησε, καί τό ὁποῖο ἐνοχλοῦσε τούς κατακτητές πού ἦταν, ὅπως γνωρίζουμε, παπικοί.
Παράλληλα ὅμως μέ τούς σταυρούς πού σήκωνε ὁ ὅσιος, προσπαθοῦσε καί κάτι ἀκόμη, προσπαθοῦσε νά σταυρώνει τόν ἑαυτό του, τόν παλαιό ἑαυτό του, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Προσπαθοῦσε νά νεκρώνει ὅποιες ἀδυναμίες εἶχε, ὥστε ἀπαλλασσόμενος ἀπό τό βάρος τους καί καθαρίζοντας τήν ψυχή του ἀπό αὐτές, νά μπορεῖ νά δέχεται στήν ψυχή του τόν Χριστό καί νά μπορεῖ ἀκόμη νά αἴρει τούς σταυρούς του μέ μεγαλύτερη εὐκολία, καθώς δέν εἶχε κάτι νά τόν κρατᾶ καί νά τόν ἐμποδίζει νά σηκώσει τόν σταυρό του.
Καί αὐτό εἶναι κάτι πού διδάσκει καί σέ μᾶς ὁ ὅσιος Ἀμφιλόχιος μέ τό παράδειγμά του. Πολλές φορές διερωτόμεθα, γιατί δέν εἴμεθα σέ θέση νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας, ὅποιον σταυρό ἐπιτρέψει ὁ Χριστός γιά τόν καθένα μας. Διερωτόμεθα, γιατί δέν ἔχουμε οὔτε διάθεση νά τό ἐπιχειρήσουμε. Καί ὁ λόγος δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό γεγονός ὅτι δέν ἔχουμε νεκρώσει στήν ψυχή μας τά πάθη, τίς κακίες καί τίς ἀδυναμίες μας, καί αὐτά εἶναι πού μᾶς βαρύνουν καί δεσμεύουν τή θέλησή μας καί γίνονται ἐμπόδια στήν προσπάθειά μας καί δέν μᾶς ἀφήνουν νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας καί νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό.
Ἔχοντας, λοιπόν, σήμερα ἐνώπιόν μας τό παράδειγμα τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ ἐν Πάτμῳ, τόν ὁποῖο ἤρθαμε νά τιμήσουμε, ἄς ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς δοῦμε τί χρειάζεται νά νεκρώσουμε στήν ψυχή μας, ποιές εἶναι οἱ ἀδυναμίες καί τά ἐλαττώματά μας πού μᾶς ἐμποδίζουν νά ἀκολουθήσουμε τόν Χριστό, ὄχι στά λόγια ἀλλά στήν οὐσία, σηκώνοντας τόν σταυρό πού ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός στόν καθένα μας, ὄχι γιά νά μᾶς ἐπιβαρύνει, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσει. Καί ἄς προσπαθήσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ὅλα αὐτά, μιμούμενοι τόν ὅσιο Ἀμφιλόχιο καί σταυρώνοντας καί ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ ὅπως καί ἐκεῖνος.
Ἔτσι, λοιπόν, ἄν θέλουμε νά τιμήσουμε ἕναν σύγχρονο ἅγιό μας, δέν ἔχουμε παρά νά μιμηθοῦμε τή ζωή του, γιατί καί ἐκεῖνος ἔζησε μέσα σέ δύσκολες συνθῆκες, ὅπως ζοῦμε καί ἐμεῖς σήμερα, εἴτε μέ τόν κορωνοϊό, εἴτε μέ τήν κρίση, εἴτε μέ τά ἐθνικά μας θέματα. Ὅλα αὐτά εἶναι σταυροί καί εἶναι προβλήματα πού ὁ καθένας μας πρέπει νά σηκώσει, ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἀλλά γιά νά σηκώσουμε πραγματικά τόν σταυρό μας, θά πρέπει νά καθάρουμε τήν ψυχή μας ἀπό ὅλα τά πάθη, τίς ἀδυναμίες, τίς κακίες τίς ὁποῖες ἔχουμε, γιά νά μποροῦμε καί ἐμεῖς νά σταθοῦμε κοντά στούς σύγχρονους ἁγίους μας, πού μᾶς δείχνουν τόν δρόμο πρός τήν ἁγιότητα.
Ἄς τό σκεφθεῖ ὁ καθένας μας καί ἄς ἀποφασίσει, ἀδελφοί μου. Ἀμήν.