Βεροίας: «Να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με υπομονή» (ΦΩΤΟ)

Τη Μεγάλη Τρίτη 30 Απριλίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής Κοπανού.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφεί­λετο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καί ἐγένετο· εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐ­λογημένον εἰς τούς αἰῶνας».

Μία ξεχωριστή μορφή τῆς Παλαι­ᾶς Διαθήκης μᾶς παρουσιάζει μέσα ἀπό τά ἱερά ἀναγνώματα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Δέν ἦταν προφήτης οὔτε πα­τριάρ­χης, ἦταν ἕνας συνηθισμένος, θά λέγαμε, ἄνθρωπος, πού ὅμως ἁγιά­σθηκε καί ἔγινε συνώνυμος μιᾶς μεγάλης ἀρετῆς, τήν ὁποία ἔχουμε ὅλοι ἀνάγκη, μιᾶς ἀρετῆς πού ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδη­γεῖ στή σωτηρία.

Ἡ ξεχωριστή αὐτή μορφή εἶναι ὁ δίκαιος Ἰώβ, στή ζωή τοῦ ὁποίου εἶναι ἀφιερωμένο ἕνα βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἦταν ἕνας πο­λύτεκνος οἰκογενειάρχης μέ δέκα παιδιά, εὐσεβής καί πιστός στόν Θεό, πού ἀγωνιζόταν νά μήν ἁμαρ­τάνει καί νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ Θεός, βλέ­ποντας τήν ἀρετή του, τοῦ χάρισε ἄφθονα ὑλικά ἀγαθά καί πλούτη.

Ὅλα αὐτά ἔγιναν ὅμως αἰτία τοῦ φθόνου τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος μι­σεῖ τό καλό καί θέλει νά παρασέρνει τούς ἀνθρώπους μακριά ἀπό τόν Θεό καί νά τούς καθιστᾶ ὑποχείριά του. Ἔτσι ὁ διάβολος τόν συκοφάντη­σε στόν Θεό λέγοντάς του ὅτι «ὁ Ἰώβ εἶναι εὐσεβής καί σέ σέβεται, γιατί τοῦ ἔχεις δώσει τά πάντα. Ἐπί­τρε­ψέ μου νά τοῦ στερήσω κάποια ἀπό τά ἀγαθά του, καί θά δοῦμε ἐάν θά συνεχίσει νά εἶναι πιστός καί εὐλα­βής».

Ὁ Θεός, πού γνώριζε τήν ἀρετή τοῦ Ἰώβ, ἔδωσε στόν διάβολο τήν ἄδεια νά τόν πειράξει. Καί ἐνῶ ὅλα πήγαιναν καλά στή ζωή καί στήν οἰκογένειά του, ἄρχισε σταδιακά νά χάνει τά πάντα, τήν περιουσία του, τά παιδιά του, ἀκόμη καί τήν ὑγεία του. Ὅμως ὁ διάβολος δέν ἐπέ­τυχε τίποτε, γιατί ὁ Ἰώβ ἦταν ἐνάρετος καί πιστός, ὄχι ἐπιφα­νεια­κά ἀλλά οὐσιαστικά. Ἔτσι δε­χόταν ὅλους τούς πειρασμούς, ὅλες τίς δοκιμασίες, ὅλες τίς καταστρο­φές καί τίς συμφορές μέ ὑπομονή καί καρτερία. Καί ἀντί νά δυσανα­σχετεῖ καί νά παραπονεῖται στόν Θεό, ὁ Ἰώβ συνέχισε νά τόν εὐχα­ρι­στεῖ, γιατί, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα στό ἀνάγνωσμα νά λέγει, ὁ Κύριος τοῦ ἔδωσε ὅλα τά ἀγαθά καί ὁ Κύριος τοῦ τά πῆρε. Ὅπως ἔκρινε ὁ Θεός, ἔτσι ἔγινε, ἄς εἶναι τό ὄνομά του εὐλογημένο.

Αὐτήν τήν τελευταία φράση τοῦ Ἰώβ, «εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλο­γη­μένο ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος», τήν πῆραν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὅρισαν νά ψάλ­λεται στό τέλος κάθε θείας Λει­τουρ­γίας, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀνάγκη νά ἀντιμετωπίζουμε ὅ,τι συμβαίνει στή ζωή μας, καί τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς καί τίς ἀσθένειες καί τίς συμφορές καί τίς δοκιμασίες, μέ ὑπομονή καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

Ἄν πιστεύουμε στόν Θεό, ὅπως πίστευε ὁ Ἰώβ, ἄν ἔχουμε δηλαδή βαθειά μέσα μας τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι μόνο ὁ Δημιουρ­γός μας ἀλλά εἶναι καί ὁ πατέρας μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀγαπᾶ ἀπέραντα, καί ἀπό ἀγάπη ἔστειλε καί τόν Υἱό του, τόν Κύριό μας, στόν κόσμο νά σταυ­ρωθεῖ, προκειμένου νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἄν, λοιπόν, πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ καί θέλει τό καλό μας, ὄχι μόνο τό πρόσκαιρο ἀλλά καί τό αἰώνιο, καί φροντίζει ὥστε ὅλα ὅσα συμβαίνουν στή ζωή μας νά συντελοῦν στό συμφέρον μας, τότε μποροῦμε νά ἔχουμε καί ἐμεῖς ὑπομονή.

Γιατί ἡ ὑπομονή τοῦ δικαίου Ἰώβ στηριζόταν στή βαθειά του πίστη, καί γι᾽ αὐτό ἐπαινεῖται καί ἐγκω­μι­ά­­ζεται καί προβάλλεται ὡς ὑπό­δειγ­μα ὑπομονῆς καί πίστεως. Διό­τι δέν μποροῦμε νά νομίζουμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό, ἀλλά στήν πρώτη δυσκολία πού θά μᾶς συμβεῖ νά ἀντιδροῦμε, νά ἀμφιβάλλουμε, νά λέμε «ποῦ εἶναι ὁ Θεός;» ἤ «γιατί τό ἔστειλε αὐτό σέ μένα;». Αὐτά ἀποδεικνύουν ὅτι δέν ἔχουμε τήν πίστη πού ζητᾶ ὁ Θεός ἀπό ἐμᾶς, καί πολύ περισσότερο δέν μᾶς βοη­θοῦν νά ξεπεράσουμε τούς πειρα­σμούς καί τίς δυσκολίες τίς ὁποῖες συνα­ντοῦμε στή ζωή μας.

Ἐάν ὅμως ἀποδεικνύουμε τήν πί­στη μας μέ τήν ὑπομονή, ἐάν στηριζόμαστε στόν Θεό γιά νά ἀντι­μετωπίσουμε τά προβλήματα καί τίς δοκιμασίες, τότε καί ὁ Θεός μᾶς ἐπισκέπτεται μέ τή χάρη του καί μᾶς ἐνισχύει καί αὐξάνει τήν ὑπομονή καί τήν πίστη μας καί ἐπι­βραβεύει τήν ὑπομονή μας σέ τέ­τοιο βαθμό, ὥστε νά τήν καθιστᾶ αἰτία τῆς σωτηρίας μας.

«Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σω­θήσεται», μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύ­ριός μας, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε τόσα πολλά γιά χάρη μας, τόσες δοκι­μα­σίες, τόσες συκοφαντίες, τόσα μαρ­τύρια καί στό τέλος τόν Σταυρό καί τόν θάνατο, παρότι ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ. Τά ὑπέμεινε ὅλα γιά νά μᾶς διδάξει ὡς Θεός τήν ἀξία τῆς ὑπο­μονῆς.

Ἄς ἔχουμε, λοιπόν, ὑπόψη μας τό παράδειγμα τοῦ δικαίου Ἰώβ, τόν ὁποῖο γιά τήν πίστη καί τήν ὑπο­μονή του ἀπάλλαξε ὁ Θεός ἀπό τούς πειρασμούς, ἀλλά καί τό πα­ράδειγμα τῆς ὑπομονῆς τοῦ Κυρίου μας, καί ἄς ἀντιμετωπίζουμε τά πάντα μέ ὑπομονή καί ἐμπιστο­σύ­νη στόν Θεό, εὐχαριστώντας γιά ὅσα ἐπιτρέπει νά ὑπομένουμε πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Καί νά πιστεύουμε ὅτι θά ἰσχύσει καί γιά ἐμᾶς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ὁ ὑπο­μεί­νας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται», ὅπως ἴσχυσε καί γιά τόν δίκαιο Ἰώβ.

Ἄς τόν ἔχουμε παράδειγμα στή ζωή μας, γιατί δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν ἔχει δοκιμασθεῖ, νά μήν ἔχει πειρασμούς, νά μήν ἔχει δυσκολίες· ὅμως ἐκεῖνο πού χρειάζεται σέ ὅλους μας εἶναι ἡ ὑπομονή. Ἡ ὑπομονή μᾶς συγκρατεῖ νά μήν ξεφεύγουμε, νά μήν λέμε λόγια, νά μήν ἀγανακτοῦμε οὔτε μέ τόν Θεό οὔτε μέ τούς ἀνθρώπους, κι ἔτσι καλλιεργοῦμε τόν ἑαυτό μας καί βοηθοῦμε τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.