Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Βεροίας, όπως κάθε χρόνο, την Κυριακή των Βαΐων 17 Απριλίου. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε, εντός του Ιερού Ναού, λιτάνευση της εικόνας της Βαϊοφόρου και ευλογήθηκαν τα βάϊα.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ήλθον ου διά τον Ιησούν μονον, αλλ᾽ ίνα και τον Λάζαρον ίδωσιν ον ήγειρεν εκ νεκρών».
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κήρυγμα:
Κυριακή των Βαΐων σήμερα και το ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μεταφέρει στα Ιεροσόλυμα, εκεί που εισέρχεται σήμερα ο Χριστός επί πώλου όνου.
Χθες είχε αναστήσει στη Βηθανία τον φίλο του Λάζαρο, ολοκληρώνοντας ουσιαστικά με το θαύμα αυτό τον κύκλο της δημόσιας ζωής του, και τώρα βαδίζει προς το Παθος για να τελειώσει με αυτό το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων που του είχε αναθέσει ο ουράνιος Πατέρας του.
Δεν έρχεται μόνο ο Χριστός όμως σήμερα στα Ιεροσόλυμα, αλλά ερχεται και πλήθος ανθρώπων για την εορτή του Πάσχα των Ιουδαίων, αλλά και για να δεί τον αναστημένο Λάζαρο. Το θαύμα της αναστάσεώς του είχε γίνει γνωστό και είχε κινήσει το ενδιαφέρον πολλων. «Ήλθον ου διά τον Ιησούν μόνον, αλλ᾽ ίνα και τον Λάζαρον ίδωσιν ον ήγειρεν εκ νεκρών», σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Δεν ήλθαν να δούν μόνο τον Ιησού, αλλά και τον Λάζαρο τον οποίο ανέστησε.
Η παρατήρηση αυτή του ιερού ευαγγελιστού δεν αναδεικνύει μόνο τη φυσική περιέργεια των ανθρώπων, που τους ελκύει κάθε τι νέο, παράξενο ή εντυπωσιακό, αλλά και την αδυναμία των συγκεκριμένων να ιεραρχούν τα πράγματα στη ζωή τους με τον πρέποντα τρόπο.
Είχαν δεί και είχαν συναντήσει οι περισσότεροι Ιουδαίοι τον Χριστό. Επί τρία χρόνια κυκλοφορούσε στις πόλεις και τα χωριά τους, διδασκε στις συναγωγές, κήρυττε στους ανθρώπους, θεράπευε ασθενείς, απάλλασσε δαιμονισμένους από τα δαιμόνια, ήγειρε νεκρούς, περιπατούσε επί των κυμάτων και χόρταινε το πλήθος με πέντε αρτους και δύο ιχθύας.
Επί τρία χρόνια άλλοι τον θεωρούσαν ως τον Μεσσία ή ως κάποιο προφήτη, όλοι όμως, με εξαίρεση τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, θα πρέπει να είχαν πεισθεί για τη θεία του δύναμη· γι᾽αυτό και συνωθούντο όπου και αν πήγαινε για να τον δούν.
Σήμερα όμως ιεραρχούν δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Τοποθετούν τον Χριστό στην ίδια κατηγορία με τον αναστημένο Λάζαρο στην ίδια βαθμίδα ενδιαφέροντος. Τοποθετούν τον Θεάνθρωπο Σωτήρα και Λυτρωτή με το πρόσωπο του θαύματος, σαν να επρόκειτο για δύο όμοια και ισότιμα πράγματα. Τοποθετούν στην ίδια σειρά τον Θεό με το πλασμα του, αδυνατώντας να αντιληφθούν ότι ο Χριστός δεν είναι θαυματοποιός, δεν είναι πολύ περισσότερο μάγος, αλλά είναι ο ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος του Θεού, αυτός που έγινε άνθρωπος και «τοις ανθρώποις συνανεστράφη» για τη σωτηρία τους.
Συγχέουν τον Θεό με το αξιοθέατο, και γι᾽ αυτό σύντομα μεταβάλλουν τη στάση τους και από τα «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος» που επιφωνούν σήμερα, θα απαιτήσουν από τον Πιλάτο σε λίγες ημέρες «άρον, άρον σταύρωσον αυτόν».
«Ήλθον ου διά τον Ιησούν μονον, αλλ᾽ ίνα και τον Λάζαρον ίδωσιν ον ήγειρεν εκ νεκρών».
Η παρατήρηση του ιερού ευαγγελιστού για τους συμπολίτες του Ιουδαίους δίδει και σε μας σήμερα την ευκαιρία να εξετάσουμε τον εαυτό μας και τη στάση μας έναντι του Χριστού.
Για ποιόν λόγο ερχόμαστε κάθε Κυριακή ή και κάθε μεγάλη εορτή στους ιερούς μας ναούς; Ερχόμαστε άραγε έχοντας ως πρώτη προτεραιότητά μας τον Χριστό, ο οποίος είναι παρών σε κάθε θεία Λειτουργία ως προσφέρων και προσφερομενος; Ή μήπως ερχόμαστε από συνήθεια ή για να συναντήσουμε γνωστούς και φίλους, ή και για πιο ευτελή και κοσμικά ακόμη πράγματα;
Ερχόμαστε στον ναό για να συναντήσουμε τον Χριστό, έχοντας συναίσθηση ποιόν πάμε να συναντησουμε και τι θέλουμε από τη συνάντηση αυτή, ή μήπως ερχόμαστε και εμείς για να δούμε π.χ. μία εικόνα που ακούσαμε ότι δακρύζει ή μυροβλύζει ή θαυματουργεί, αντιμετωπίζοντας αυτά τα θαύματα της χάριτος του Θεού ως παράδοξα και ως αξιοθέτα, χωρίς να συνειδητοποιούμε την πνευματικη τους διάσταση και την ωφέλεια που προκύπτει; Τι κρύβεται πίσω από κάθε εικόνα που θαυματουργεί ή μυροβλύζει ή κάθε άγιο λείψανο; Ποιος κρύβεται; Δεν κρύβεται ο ίδιος ο Χριστός; Δεν κρύβεται η χάρη του Θεού;
Πολλές φορές πάμε στην Εκκλησία για να ακούσουμε έναν καλό ψάλτη, έναν καλό ιερέα ή και έναν καλό Δεσπότη, χωρίς να αξιολογήσουμε και να ιεραρχήσουμε τα πράγματα, όπως πρέπει. Όλα αυτά βοηθούν, αλλά εκείνο που πρέπει να έχει πρώτη θέση μέσα μας είναι ότι πάμε να συναντήσουμε τον Χριστό, πάμε να συνομιλήσουμε με τον Χριστό, πάμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό.
Ο Χριστός δεν κατακρίνει τη έμφυτη ανθρώπινη περιέργεια και σε ορισμένες περιπτώσεις την ικανοποιεί, προκειμένου να βοηθήσει τον άνθρωπο να πιστεύσει, αλλά μας θέλει κοντά του αποκλειστικά για Εκείνον, μας θέλει κοντά του με πίστη και όχι ως φιλοπερίεργους επισκέπτες του, που θα τον εγκαταλείψουμε με μία απλή αφορμη.
Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, τον Χριστο, με τη συναίσθηση ότι είναι ο Σωτήρας μας. Ας τον πλησιάζουμε με πόθο και λαχτάρα να είμεθα κοντά του, να ακούμε τον λόγο του, να κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματός του, θέτοντας τον Χριστό ως την πρώτη προτεραιότητά μας, για να οδηγηθούμε στη σωτηρία που μας χάρισε με τη θυσία και την Ανάστασή του.
Άλλωστε, το έργο του Κυρίου μας αυτό ήταν, να έλθει, να μας συναντήσει, να τον αγαπήσουμε, να μπεί στη ζωή μας και να μπούμε και εμείς στη δική του ζωή, για να απολαύσουμε όχι αυτή τη ζωή μόνο, την προσωρινή αλλά την αιώνια, να συναναστηθούμε με τον Χριστό και να ζήσουμε αιώνια μαζί του.
