Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του χρόνου και την αρχή του νέου, τονίζεται πιο πολύ αυτό που χαρακτηρίζουμε ως παρελθόν και μέλλον, ως χθες και αύριο.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το πριν της ζωής του ήταν όλο πόνο και ασχήμια ούτε, βέβαια, ότι ήταν μόνο χαρές κι επιτυχίες. Συνυφασμένα και τα δύο καθορίζουν την πορεία, συμβάλλουν στην πνευματικής μας ανάπτυξη και προσθέτουν στον εαυτό μας πείρα.
Συνήθως το μέλλον το φανταζόμαστε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, μάλλον εύκολο και διαχειρίσιμο. Εκφράζει την ελπίδα, χωρίς την οποία ο δρόμος της ζωής θα ήταν δύσβατος και ανηφορικός. Τρόπος για επιβίωση…
Ωστόσο, το τώρα είναι το σίγουρο που έχουμε και μπορούμε να το αξιοποιήσουμε. Δεν υπάρχει το χθες ούτε, ασφαλώς, το αύριο. Η εμμονή στο παρελθόν ή στο μέλλον, δημιουργεί ψευδαίσθηση βιωτής, που είναι πειρασμική ενέργεια. Ο επίσκοπος Κάλλιστος Ware, σε ομιλία του, έλεγε: «Ο διάβολος λέει σε σένα και σε εμένα: «χτες!» ή «αύριο!». Αλλά το Άγιο Πνεύμα λέει σε εμάς: «σήμερα!»
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ