Του Κώστα Παναγόπουλου
Αυτός είχε το όνομα Δημήτριος, σημαιοφόρος στη μάχη στο Μανιάκι. Μόλις είδε ο Δημήτριος ότι γεμίζει το ταμπούρι από Τούρκους, σκέφτηκε να κάνει το χρέος του και να σώσει τη σημαία του οχυρώματος.
Κατεβάζει ο Δημήτρης τη σημαία, τη σχίζει, κόβει το ξύλο, βάζει στο ζωνάρι του τον σταυρό της σημαίας. Βγάζει αμέσως το σπαθί του και τρέχει στο δίπλα ταμπούρι, εκεί που πολεμούσε ο Αρχηγός, ο Παπαφλέσσας. Τούρκοι παντού στου Παπαφλέσσα! Γιομάτο το ταμπούρι του Αρχηγού!
Φεύγει ο Δημήτριος σαν άνεμος κι έτσι μονάχος του τολμάει να σπάσει τις γραμμές του εχθρού, μήπως και σώσει τη σημαία! Πολεμάει, τρέχει, χτυπιέται και χτυπάει. Παλικαριά μεγάλη του Δημήτρη, γιατί είχε ο εχθρός μιλιούνια, που είχανε κυκλώσει τα πάντα.
Κι όμως, διεσώθη. Μαζί του η σημαία. Μαζί του ο σταυρός.
Ήτανε Χιώτης ο Δημήτριος και τα χρόνια μετά απ’ το Μανιάκι επιβίωνε κάπου στην Αθήνα. Ένας τίμιος και άγνωστος ήρωας που τον κάνει μνεία ο Φωτάκος στο έργο του «Βίος του Παπαφλέσσα».