Ἀπάνω ἀπ᾿ ὅλα νὰ ἀγαπᾶμε τὴν καλωσύνη.
Νὰ χαιρόμαστε νἄμαστε καλοὶ καὶ νοιώθουμε κοντά μας καλοὺς ἀνθρώπους.
Κανένα πρᾶγμα δὲν εἶνε σὰν τὴν καλωσύνη.
Τὸ πρόσωπό της λαμποκοπᾶ σὰν τὸν ἥλιο ποὺ χρυσώνει τὴν πλάση τὸ πρωὶ τῆς ἔμορφης μέρας τοῦ καλοκαιριοῦ.
Τί εὐλογημένοι ποὺ εἶναι οἱ καλοὶ ἄνθρωποι, οἱ πρόσχαροι,
οἱ γλυκομίλητοι, οἱ ἁπλοί, οἱ ἀπονήρευτοι, οἱ πονετικοί, οἱ ταπεινοί!
Τί ἀληθινὸς πλοῦτος μέσα σὲ μιὰ τέτοια καρδιά!
Καὶ τί φτώχεια, τί μιζέρια,
τί ἀσχήμια μέσα στὶς κακὲς ψυχές, στὶς ἐγωιστικές,
κι᾿ ἂς φουσκώνουνε ἀπ᾿ ἔξω κι᾿ ἂς παραστένουνε τὸν πλούσιο!
Πόσο ξεκουράζεται ἡ ψυχή μας
ἀπὸ τὴ δροσιὰ τῆς καλωσύνης καὶ πόσο κουράζεται
ἡ ψυχή μας
ἀπὸ τὸν λίβα τῆς κακίας.
ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ – “ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ” ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ
