«Ο Γέροντας μας Ιωσήφ ήταν άνθρωπος του Θεού. Υπήρξε ένα γεγονός που μάς απαγόρευσε να το λέμε τότε, όσο ακόμη ζούσε.
Πήγε στην Κύπρο και μία συγγένισσα του έχασε τον άνδρα της και πέθανε, ενώ αυτή βρισκόταν στην Αγγλία. Πήγε αυτή να δει κάποιους γνωστούς και ενώ ήταν στην Αγγλία, της είπαν: Ξέρεις, ο άνδρας σου πέθανε από συγκοπή. Αυτή ήταν απαρηγόρητη. Λέει, δεν το χαιρέτησα, δεν μπορούσε να τη συγκρατήσει κανείς από τα κλάματα που έκανε. Ηταν ο Γέροντας στην Κύπρο τότε, ο Γέροντας Ιωσήφ, και του λένε να πας να τη δεις γιατί αυτή είναι σε άθλια κατάσταση, της βάζουν ενέσεις και τα λοιπά, αλλά δεν την πιάνει τίποτε.
Πήγε, τότε, ο Γέροντας, οπότε αυτή τον αγκάλιαζε, φώναζε, έκλαιγε, του έλεγε: Δεν τον χαιρέτησα! Πρέπει να τον χαιρετήσω! Ηταν το λείψανο στο σπίτι το βράδυ για να πάει το πρωί στην εκκλησία για την επικήδειο ακολουθία. Λέει ο Γέροντας: Παρακαλώ, φύγετε, να μείνουμε με τη χήρα εδώ να κάνουμε προσευχή. Και έκαναν προσευχή και ανεστήθη ο νεκρός! Έχαιρέτησε τη σύζυγο του, της είπε ότι είναι καλά εκεί που είναι και πάλι ξανακοιμήθηκε.
Αυτά τα πράγματα είναι γεγονότα, τα οποία πραγματικά δείχνουντην αλήθεια, ότι, πράγματι: “Ὁ Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας».
Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Γέρων Έφραίμ. Απόσπασμα ομιλίας, Πολύγυρος Χαλκιδικής, Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017