Την ημέρα της μνήμης του αγίου μάρτυρος Αντιόχου, ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αι) λειτουργούσε στον ομώνυμο ναό.
Την ώρα που εκφωνούσε «τα αγία τοις αγίοις», σήκωσε, σύμφωνα με την τοπική συνήθεια, το δισκάριο ψηλά, για να υψώσει τον άγιο Άρτο. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό:
Ο άγιος Άρτος, σαν να σκιρτούσε από χαρά, υψωνόταν για πολλή ώρα πάνω από το δισκάριο, κι ύστερα κατέβαινε χτυπώντας πάνω του. Όλοι το έβλεπαν και το άκουγαν Με τον τρόπο αυτό ο άγιος Άρτος φανέρωνε πως η θυσία του ιερουργού ήταν ευπρόσδεκτη.
Οι πιστοί παρακολουθούσαν το θαύμα φοβισμένοι και κατάπληκτοι, ενώ ο όσιος, πλημμυρισμένος από χαρά και δάκρυα κατανύξεως, δόξαζε το Θεό για την αγαθότητά Του.
Άλλοτε πάλι ο όσιος τελούσε τη θεία λειτουργία στο ναό του αγίου Γεωργίου χρησιμοποιώντας ένα ξερό πρόσφορο.
Κάποιος πιστός από το εκκλησίασμα, ο πατρίκιος Φώτιος, καθώς παρατηρούσε τον άγιο Άρτο που προσφερόταν, πρόσεξε πως έβγαινε απ’ αυτόν πολλή θερμότητα. Το πρόσφορο θα είναι φαίνεται φρεσκοψημένο, συλλογίστηκε.
Όταν όμως πλησίασε για να κοινωνήσει, παραξενεύτηκε, γιατί η μερίδα που έλαβε ήταν πολύ ξερή. Μετά την απόλυση ανέφερε όσα είδε στον όσιο και του ζήτησε κάποιον εξήγηση. Το θαύμα αυτό, αποκρίθηκε εκείνος αποκαλύφθηκε σε σένα παιδί μου γιατί είσαι άξιος.
Η χάρη των Δώρων συστέλλεται και ανεβαίνει από μας στους ουρανούς, ώστε, για την αναξιότητα και τις αμαρτίες μας, να δοκιμαστούμε στη ζωή μας με πολλές θλίψεις και κινδύνους.
Ας προσευχηθούμε όμως στον οικτίρμονα Θεό να γίνουν όσα προστάζει με φιλανθρωπία.
(«Ο άγιος Θεόδωρος ο Συκεώτης», εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1987)