Του Κώστα Παναγόπουλου
Ό,τι είναι απλό και υπέροχο, είναι του Θεού.
Έτσι είναι οι μελωδίες του Σταμάτη Σπανουδάκη. Τόσο απλές και υπέροχες.
Τα πλήκτρα βαθιά, λιτά, μέσα σε απλές μουσικές γραμμές. Σαν να πιάνεις βαθιά το χέρι του παιδιού σου σε έναν απλό περίπατο στο πάρκο.
Οι μουσικές του Σπανουδάκη είναι ένα βαθύτερο σφίξιμο στα μαξιλαράκια της παλάμης ενός δικού σου, καταδικού σου ανθρώπου.
Ο άνθρωπος είναι του Ιησού Χριστού, κατάδικός Του. Τον λένε Σταμάτη. Είναι πια φανερό, αποδεδειγμένο στη συνέχεια του, αφού, ότι είναι απλό και υπέροχο, είναι του γλυκυτάτου Ιησού Χριστού μας.
Αχ, και να ήταν οι ψυχές μας σαν το «Πάλι απ’ την αρχή» του Σπανουδάκη…
