Συνταξιούχος στρατιωτικός, που συνήθιζε να την επισκέπτεται [την Μοναχή Σοφία (Χοτοκουρίδου) στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας της Καστοριάς] μέχρι τελευταία, από τότε που υπηρετούσε στην περιοχή, στον πόλεμο και αργότερα το ’49, διηγούνταν κάτι απίστευτο για τα σημερινά δεδομένα.
Είχε μία αρκούδα η Σοφία και την έθρεφε στο χέρι, ψωμί και ό,τι άλλο και το μεγαλόσωμο αλλά άκακο θηρίο έπαιρνε την τροφή, της έγλυφε τα χέρια και τα πόδια από ευγνωμοσύνη και χανόταν στο δάσος.
Την είχε και όνομα την αρκούδα·
– Έλα, Ρούσα ‘μ, έλα να τρώεις ψωμόπον, έλεγε.
Μόνο που αν τύχαινε κάποιος ανήξερος να αντικρύσει το θέαμα, πάγωνε από τον φόβο του. Στο άγριο βουνό τότε κυκλοφορούσαν πολλές αρκούδες, λύκοι και άλλα αγρίμια.
Από το βιβλίο “Σοφία Χοτοκουρίδου, Μια λαϊκή ασκήτρια, † 6 Μαΐου 1974” των εκδόσεων Μυγδονία.