Συγκινητική ήταν προσφώνηση του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ευγένιου στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Εκκλησία της Κρήτης για τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο, ο οποίος επισκέφθηκε τη γενέτειρα του την Κρήτη και μάλιστα κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ιερούργησε στην Μονή Αγκαράθου, εκεί όπου έλαβε το μοναχικό σχήμα πριν 50 χρόνια.
Διαβάστε αναλυτικά: Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας ιερούργησε στη Μονή της μετανοίας του
Ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στον Προκαθήμενο της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, αρχικά ευχαρίστησε την Παναγία που όπως είπε “διαρκώς γίνεται χαράς αιτία και χαριτώνει το νού μας, για ένα εκλεκτό Της παιδί, που πενήντα χρόνια πριν ξεκίνησε τον μοναχικό δόλιχό Του εδώ και που σήμερα είναι ο γλυκύς Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, Θεόδωρος ο Β΄ ο Κρης, ο δικός μας Θεόδωρος”.
“Απόψε τιμούμε έναν Πατριάρχη που δεν λησμόνησε ποτέ πως είναι πρώτα Μοναχός” συνέχισε ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης “πως λειτουργεί και διακονεί και εξακτινώνει τα χαρίσματά Του με Αγία υπομονή και αγία ταπείνωση, με σοφία και σύνεση, με αγία απλότητα και προπάντων αγάπη, ως αληθινός Μοναχός. Απόψε τιμούμε απλά και λιτά, ήσυχα και ταπεινά, αγαπητικά όμως, ανυπόκριτα και ειλικρινά, έναν Πάπα και Πατριάρχη που γνωρίζει αριστοτεχνικά την τέχνη την υψηλή του πατρικού ρόλου, την τόσο αναγκαία στην πνευματική ορφάνια των καιρών μας”.
Τιμητική εκδήλωση για τα 50 χρόνια από τη μοναχική κουρά του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου
Η προσφώνηση του Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ευγένιου
Στίς ἅγιες αὐλές τῆς Παναγίας μας τῆς Ἀγκαράθου, τῆς σεβασμίας καί ἱστορικῆς αὐτῆς μοναχικῆς μάνδρας, ἀπό τούς κήπους τῆς ὁποίας ἀμέτρητα ἄνθη μέσα στούς αἰῶνες μεταφυτεύθηκαν στούς λειμῶνες τοῦ οὐρανοῦ, συναχθήκαμε ἀπόψε γιά ἕνα ἰδιαίτερο λόγο. Γιά νά εὐχαριστήσομε, Ἐκείνην, πού διαρκῶς γίνεται χαρᾶς αἰτία καί χαριτώνει τό νοῦ μας, γιά ἕνα ἐκλεκτό Της παιδί, πού πενήντα χρόνια πρίν ξεκίνησε τόν μοναχικό δόλιχό Του ἐδῶ καί πού σήμερα εἶναι ὁ γλυκύς Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς, Θεόδωρος ὁ Β΄ ὁ Κρής, ὁ δικός μας Θεόδωρος.
Ἡ Παναγία μας, λοιπόν, μᾶς σύναξε ἀπόψε γιά νά γευθοῦμε, στά προεόρτια τῆς μεγάλης Ἑορτῆς Της, τούς καρπούς τῆς ἀναστροφῆς μας μέ τό πρόσωπο τοῦ ἑορτάζοντος τήν ἁγία αὐτή ἐπέτειο του, τοῦ Πατριάρχου Θεοδώρου. καί Τήν εὐχαριστοῦμε καί γι’ αὐτό Της τό δώρημα.
Μακαριώτατε Πάπα καί Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεόδωρε,
Ὅλοι ἐμεῖς, ἄρχοντες καί ἀρχόντισσες, ἱερός κλῆρος, μοναχικές ἀδελφότητες καί εὐλογημένοι ἄνθρωποι ἐκ τοῦ πληρώματος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης καί ὄχι μόνο βρισκόμαστε ἐδῶ, πιστοί στό χρέος, ἔχοντας καί τήν πρός τοῦτο πατρική ἐντολή τοῦ Παναγιωτάτου Πατρός καί Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, γιά νά Σᾶς ἀποδώσουμε τήν εὐγνώμονα εὐχαριστία καί τήν τιμή καί τό βαθύτατο σεβασμό μας, γνωρίζοντας καλά πώς ἡ Θεία Πρόνοια στούς καιρούς μας ἐξέλεξε τή Μακαριότητά Σας γιά νά συνεχισθεῖ ἡ ἱστορία καί ἡ θυσιαστική προσφορά τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου στήν Ἐκκλησία.
Πόσο ἀλήθεια ταιριάζει ἀπόψε ὁ λόγος πού ἔγραψε κάποτε ὁ Ἀλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Μέγας Διερμηνέας τῆς Πύλης, στά τέλη τοῦ 17ου αἰώνα, ἀπευθυνόμενος στόν μεγάλο Ἅγιο προκάτοχό Σας, Πατριάρχη Γεράσιμο τόν Β΄ τόν Παλλαδᾶ, τόν Κρῆτα: «Τό τῆς οἰκουμένης κριτήριον, τήν Θεοφρούρητον φησίν καθέδραν τῶν Ἀλεξανδρέων, ἐν καιροῖς ἰδίοις ἀξιολογωτάτων ἀνδρῶν οὐδέποτε κατέλιπεν ἔρημον ἡ Θεία Πρόνοια».
Αὐτό ἔγινε καί μέ τήν Μακαριότητα Σας ἀπό Ἐκεῖνον πού ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Πρόνοιά Του ἔθεσε τόν λύχνον ἐπί τήν λυχνίαν.
Πενήντα ἔτη λοιπόν ἀπό τήν μοναχική Σας ἀφιέρωση. Πενήντα ἔτη πού, ὅπως ἀκούσατε τότε, ἔχετε τόν Χριστό «συγκοιταζόμενο, συνανιστάμενο, γλυκαίνοντα καί εὐφραίνοντα τήν καρδίαν» Σας. Πενήντα χρόνια συντροφιά μέ ὅσα «ἡ μοναχική ζωή χαρακτηρίζεται». Πενήντα χρόνια μοναχικά καί ἱεραποστολικά περιφέρετε, ὡς ἀχθοφόρος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, τά στίγματά Του στόν κόσμο.
Ἐκεῖνον παρακαλοῦμε σήμερα νά Σᾶς χαρίζει μακρότητα ἀγαθῶν ἡμερῶν, νά Σᾶς προσθέσει πολλές σειρές ἐτῶν γιά νά ὁδηγεῖτε στό φῶς Του ἀνθρώπους καί λαούς. Αὐτή εἶναι ἡ ταπεινή μας παρακλητική προσευχή πού ἔρχεται νά προστεθεῖ σέ ἐκείνην τῆς ὑπέροχης ἀρχόντισσας Μητέρας Σας Κλεοπάτρας, πού μέ δάκρυα Σᾶς κατευόδωνε κάποτε στό λιμάνι, βλέποντας με τά πίστεως τούς ὀφθαλμούς ποῦ ὁδηγεῖ τά βήματά Σας, τά βήματα τοῦ παιδιοῦ της ἡ Παναγία ἡ Ὀρφανή, εἰς διαδοχήν Μεγάλων καί Ἁγίων Ἀγκαραθιτῶν Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, φαροφυλάκων τοῦ πνευματικοῦ Της Φάρου.
Ἀπόψε λοιπόν μιά προσευχητική ἐκδήλωση ἀγάπης προσφέρομε στήν δική Σας ἀγάπη, γνωρίζοντας βαθειά μέσα στούς καρδιακούς μας χώρους, πώς τιμοῦμε ἕνα Πατριάρχη, ὁ ὁποῖος ὅπου κι ἄν πῆγε κι ὅπου κι ἄν ἔφθασε δέν λησμόνησε οὔτε γιά ἕνα δευτερόλεπτο τό Μοναστήρι Του, τῆς πνευματικῆς Του ἀναγεννήσεως τόν τόπο, τόν τόπο πού ξεκίνησε τήν θαυμαστή Του πορεία.
Ἀπόψε τιμοῦμε ἕναν Πατριάρχη πού δέν λησμόνησε ποτέ πώς εἶναι πρῶτα Μοναχός, πώς λειτουργεῖ καί διακονεῖ καί ἐξακτινώνει τά χαρίσματά Του μέ Ἁγία ὑπομονή καί ἁγία ταπείνωση, μέ σοφία καί σύνεση, μέ ἁγία ἁπλότητα καί προπάντων ἀγάπη, ὡς ἀληθινός Μοναχός.
Ἀπόψε τιμοῦμε ἁπλά καί λιτά, ἥσυχα καί ταπεινά, ἀγαπητικά ὅμως, ἀνυπόκριτα καί εἰλικρινά, ἕναν Πάπα καί Πατριάρχη πού γνωρίζει ἀριστοτεχνικά τήν τέχνη τήν ὑψηλή τοῦ πατρικοῦ ρόλου, τήν τόσο ἀναγκαία στήν πνευματική ὀρφάνια τῶν καιρῶν μας. Ἕναν Πατριάρχη πού γνωρίζει σέ καιρούς ἄφιλους καί ἀχάριστους, νά γίνεται φίλος πραγματικός, στήριγμα γνήσιο στούς ἀνθρώπους πού ὁ Θεός μαγνητίζει κοντά του, γιά νά πληρωθοῦν οἱ ὑπάρξεις τους πνευματικῆς εὐφορίας.
Ἀπόψε τιμοῦμε ἕνα μοναχό Πατριάρχη, ἡγούμενο τοῦ παλαιφάτου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, πού ἀπέδιξε τήν γνησιότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἦθους του καί τοῦ ὑγιοῦς φρονήματός Του μέ τήν στάση του δίπλα στόν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη, στούς δύσκολους αὐτούς καιρούς, ἀληθινός Ἀδελφός καί συγκηρηναῖος στήν ἄρση τοῦ Σταυροῦ τῆς Ἐκκλησίας καί στήν διασφάλιση τῆς ἑνότητάς Της, Τῆς ὁποίας δυστυχῶς ἐγωισμοί ὑπερφίαλοι καί «δόγματα» ἐθνοφυλετικά σχίζουν τόν ἄρραφον χιτῶνα.
Θεοῦ τό δῶρον ὁ Θεόδωρος
Θεοῦ τῷ ζήλῳ πυρπολούμενος ἐκ νεότητος
καί Θεοῦ δωρεᾶς ὑπέρ πάντων ἐξαιτούμενος
ὁ τῆς Ἀγκαράθου μέγας βλαστός καί
Ἀλεξανδρείας Πατριάρχης ὁ ταπεινός.
Αὐτόν τιμοῦμε ἀπόψε.
Ἐσᾶς Μακαριώτατε,
Σᾶς ἀγαποῦμε, Σᾶς σεβόμαστε, Σᾶς εὐγνωμονοῦμε, Σᾶς εὐχαριστοῦμε μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μας καί σκύβομε καί ἀσπαζόμαστε τό χέρι Σας. Γιατί εἶστε αὐτό πού εἶστε.
Νά εὔχεσθε, Σᾶς παρακαλοῦμε γιά τό Μοναστήρι Σας, πού σεμνύνεται καί καυχᾶται ἐν Κυρίῳ γιά Ἐσᾶς, νά εὔχεσθε γιά ὅλους ἐμᾶς πού ποθοῦμε νά τό βλέπουμε ἔνδοξο νά συνεχίζει νά δίδει καρπούς, ὅπως Ἐσᾶς, στή διακονία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου γῆς.
Σᾶς παρακαλοῦμε τέλος, εἰς ἀνάμνησιν τῆς ἱερᾶς αὐτῆς ἐπετείου, νά δεχθεῖτε ἀπό μέρους τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς μας ἕνα ἐγκόλπιο μέ τόν Κύριο τῆς δόξης πού ἀναγράφει πέριξ τοῦ Προσώπου Του μιά προσευχή, πού τήν ἔχετε ἐνστερνιστεῖ καί ὡς εἰκόνα Του τήν κάνετε καθημερινή πράξη στά σπλάχνα τοῦ λαοῦ Του: «Κύριος ἐξ οὐρανοῦ ἐπί τήν γῆν ἐπέβλεψεν, τοῦ ἀκοῦσαι τοῦ στεναγμοῦ» τῶν ἀνθρώπων».
Συνεχίστε, μέ τή βοήθειά Του, νά ἀκοῦτε τούς στεναγμούς τῶν ἀνθρώπων καί νά τούς ἀπαλύνετε. Εἰς πολλά ἔτη!