Νέους Άρχοντες Οφφικίαλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου χειροθέτησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας που τελέστηκε στο στάδιο International Convention Centre του Σύδνεϋ.
“Ἐλάβετε σήμερον τόν πολύτιμον σταυρόν τοῦ Ἄρχοντος ἀλλά καί τήν ἁγιαστικήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί συγκατηριθμήθητε εἰς τήν ἐκλεκτήν χορείαν τῶν Ὀφφικιαλίων τοῦ Θρόνου καί συγχρόνως ἐπωμισθήκατε τήν εὐθύνην τῆς συνάρσεως, μετά τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τοῦ Σταυροῦ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους, ὡς δῆλον ποιεῖται ὁ ἐπί τοῦ τραχήλου ὑμῶν τοποθετηθείς τίμιος Σταυρός”, τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης προς τους νέους Άρχοντες.
Οι χειροθετηθέντες, υπό του Πατριάρχου, νέοι Άρχοντες Οφφικιάλιοι είναι οι: Βρασίδας Καραλής, Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σύδνεϋ και της Θεολογικής Σχολής του Αποστόλου Ανδρέου, Θεοδόσιος Πεγκλής, Ιατρός, Αντιπρόεδρος του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, Ιωάννης Μητροθανάσης, Επιχειρηματίας, Πρόεδρος της Ενορίας Αγίου Γερασίμου Σύδνεϋ, Ευστάθιος Κονδυλιός, Νομικός Σύμβουλος της Ι. Αρχιεπισκοπής, ταμίας του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, Παναγιώτης Σαχτούρης, Επιχειρηματίας, μέλος πολλών Συμβουλίων Ιδρυμάτων της Αρχιεπισκοπής, Αντώνιος Τσουρδαλάκης, Επιχειρηματίας, Πρόεδρος της Διακοινοτικής Επιτροπής Βικτωρίας, Μάριος Καλογιάννης, Επιχειρηματίας, Πρόεδρος της Ενορίας Αγίας Παρασκευής Μελβούρνης, Δημήτριος Αθανάσιος Λημνιός, Επιχειρηματίας εκ Πέρθης, Παναγιώτης Δεμουρτζίδης, Επιχειρηματίας εξ Αδελαΐδος, Βλαδίμηρος Δεβρέλης, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και Επιχειρηματίας εξ Αδελαΐδος, Πρόεδρος της Διακοινοτικής Επιτροπής Νοτίου Αυστραλίας, Χρήστος Διαμαντής, Επιχειρηματίας εξ Αδελαΐδος, και Αντώνιος Μιχαήλ, Οικονομολόγος εξ Αδελαΐδος.
Παράλληλα, έκανε γνωστό ότι με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Μακαρίου ιδρύεται το Τάγμα «του Σωτήρος Χριστού» των εν Αυστραλία Αρχόντων του Οικουμενικού Θρόνου υπό την προεδρία του Άρχοντος κ. Ανδρέου Λιβέρη.
Αναλυτικά η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη κατά την χειροθεσία των νέων Αρχόντων:
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Αὐστραλίας κ. Μακάριε, ὑπέρτιμε καί ἔξαρχε πάσης Ὠκεανίας, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,
«Τάξις συνέχει πάντα καί τά οὐράνια, ἀλλά καί τά ἐπίγεια», κατά τόν πρύτανι τῶν κανονολόγων Θεόδωρον τόν Βαλσαμῶνα Πατριάρχην Ἀντιοχείας, ἡ δέ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ὑπείκουσα εις τῇν ἀποστολικῇν φωνῇν «πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω» (Α’ Κορ. 14, 40) καί «τῆς ἐκκλησιαστικῆς εὐκοσμίας φροντίζουσα» προνοεῖ πάντοτε ὑπέρ τῆς εὐταξίας τε καί τῆς εὐσχημοσύνης, μετά πάσης εὐπρεπείας καί κοσμιότητος, διότι «οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλά εἰρήνης» (Α’ Κορ. 14, 33).
Τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον εἰς ὅλον τόν ἱστορικόν του βίον, πλέον τῶν δέκα καί ἑπτά αἰώνων, «διῆλθε διά πυρός καί ὕδατος» (πρβλ. Ψλ. 65, 12), ἐγνώρισεν ἡμέρας δόξης καί μεγαλείου, ἰσχύος καί δυνάμεως ἀλλά καί καιρούς καί ἐνιαυτούς ἀδοξίας καί συρρικνώσεως, ευφημίας και δυσφημίας, ὑπέστη συντριπτικάς καταστροφάς καί διώξεις, ἐστερήθη βιαίως τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῶν Ἐπαρχιῶν του καί τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου του, ἐπλήρωσε φόρον αἵματος βαρύτατον καί ᾐσθάνθη πολλάκις τό ἄλγος τοῦ σταυροῦ, τῶν ἥλων καί τοῦ ἀκανθίνου στεφάνου. Παρά ταῦτα, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία δέν ἀπώλεσεν οὐδέ πρός στιγμήν τήν αὐτοσυνειδησίαν καί τήν ταυτότητά της, τήν βαρεῖαν εὐθύνην τῆς διαφυλάξεως τῆς πίστεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τό καθῆκον τῆς διακρατήσεως τῆς ἑνότητος ἐν τῷ πανορθοδόξῳ στερεώματι, τῆς διασφαλίσεως τῆς εὐπλοΐας τῶν ἑκασταχοῦ τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί τήν ἀδιάπτωτον περικράτησιν τῆς παραδόσεως τῆς Ρωμηοσύνης, ἥτις συνιστᾷ τήν ἄτμητον συνέχειαν καί τό ὅλον τῆς ἰδιοπροσωπίας τοῦ Γένους καί ταῦτα πάντα ἀείποτε «εὐσχημόνως καί κατά τάξιν».
Ἡ εὔτακτος αὕτη ἀποστολή τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας εἶναι ἀνάντης, ἔμπονος καί ἔγκοπος, ἰδίως μάλιστα ἐν τοῖς κάτω χρόνοις, ὡς ἤδη ἀνεφέρθη, ἐξ αἰτίας τῆς ἀριθμητικῆς συρρικνώσεως τόσον τοῦ ποιμνίου ὅσον καί τοῦ Κλήρου τοῦ Φαναρίου καί τῶν ἱστορικῶν, βεβαίως, ἐπιφορῶν, αἵτινες ἐπισυνέβησαν καί ἐδημιούργησαν ἕνα πνιγηρόν καί συχνάκις ἀσφυκτικόν περιβάλλον διά τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Ταῦτα λέγοντες δέν μεμψιμοιροῦμεν οὐδέ οἰκτίρομεν τήν τύχην μας, κατά τήν κοσμικήν ἔκφρασιν, ἀλλά δοξάζομεν τόν Ἅγιον Θεόν καί τήν Ὑπέρμαχον καί Νικοποιόν Θεοτόκον διότι, παρά τήν θύελλαν, ἡ νοητή Ναῦς τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως παραμένει ἀξιόπλοος καί οὐριοδρομοῦσα.
Ὑπό αὐτάς τάς συνθήκας ἡ ὕπαρξις τοῦ σώματος τῶν Ὀφφικιαλίων, τῶν ἄλλως καλουμένων Ἀρχόντων, τοῦ ἀρχαίου τούτου θεσμοῦ, ἀποκτᾷ διά τήν Μεγάλην Ἐκκλησίαν ἰδιαιτέραν σπουδαιότητα διά τήν πολυσήμαντον ἀποστολήν καί πρωτεύθυνον διακονίαν τοῦ Ἀποστολικοῦ καί Πατριαρχικού Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Θά ἐλέγομεν ὅτι οἱ Ὀφφικιάλιοι τυγχάνουν οἱ πρεσβευταί τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἀνά τήν Ὑφήλιον, οἵτινες μεταλαμπαδεύουν τό φῶς ἐκ τῆς ἀκοιμήτου κανδήλας τοῦ Φαναρίου, εἰς πᾶσαν περίστασιν ἕτοιμοι πρός ὑπεράσπισιν τῶν ἀπαραγράπτων ἱεροκανονικῶν προνομιῶν τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Εἰς τήν ἱστορικήν διαχρονίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας παρατηροῦνται ποικίλαι ἐναλλαγαί, εἰς τό εἶδος, τόν ἀριθμόν καί τό περιεχόμενον τῶν Ὀφφικίων, αλλά ἀδιαστάτως οἱ φέροντας ταῦτα ᾐσθάνοντο, πέραν τῆς ἐξιδιασμένης τιμῆς, κυρίως τήν βαρεῖαν εὐθύνην τῆς διακονίας καί τῆς μαρτυρίας ὑπέρ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Ἐντιμολογιώτατοι νέοι Ἄρχοντες,
Ἐλάβετε σήμερον τόν πολύτιμον σταυρόν τοῦ Ἄρχοντος ἀλλά καί τήν ἁγιαστικήν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί συγκατηριθμήθητε εἰς τήν ἐκλεκτήν χορείαν τῶν Ὀφφικιαλίων τοῦ Θρόνου καί συγχρόνως ἐπωμισθήκατε τήν εὐθύνην τῆς συνάρσεως, μετά τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, τοῦ Σταυροῦ τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους, ὡς δῆλον ποιεῖται ὁ ἐπί τοῦ τραχήλου ὑμῶν τοποθετηθείς τίμιος Σταυρός. Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐξετίμησε τήν προσφοράν πάντων ὑμῶν ἔν τε τῷ ἐκκλησιαστικῷ καί ἐν τῷ κοινωνικῷ βίῳ καί ἀνεβίβασεν ὑμᾶς εἰς τήν ὑψηλήν περιωπήν τοῦ Ἄρχοντος Οφφικιαλίου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας με χρηστάς ἐλπίδας, διό καί πατρικῶς προτρεπόμεθα ἅπαντας ὅπως ἐργασθῆτε φιλοτίμως, ἀόκνως καί ἀνδρείως ὑπέρ αὐτῆς καί τοῦ Γένους ἡμῶν.
Ἐπαινοῦμεν, κατά τήν εὔσημον ταύτην στιγμήν, τήν πρωτοβουλίαν τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας καί φιλτάτου ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ κ. Μακαρίου διά τήν ἵδρυσιν τοῦ «Τάγματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ», ἤτοι τοῦ Τάγματος τῶν ἐν Αὐστραλίᾳ Ἀρχόντων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου Ἄρχοντος κ. Ἀνδρέου Λιβέρη, διά τόν ἀποτελεσματικώτερον συντονισμόν τῆς ἀποστολῆς τῶν Ὀφφικιαλίων καί συγχαίρομεν αὐτόν διά τήν ἀπόφασίν του αὐτήν, ἀπόφασιν, ἥτις ἐπραγματώθῃ τῇ πρόφρονι κανονικῇ ἀδείᾳ καί εὐλογίᾳ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, καί ἐκφράζομεν τήν ἑδραίαν πεποίθησιν μας ὅτι πρόκειται περί σημαντικῆς, τῷ ὄντι, ἀποφάσεως, ἥτις δύναται νά συνδράμῃ μεγάλως τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν.
Μέ αὐτάς τάς ὁλίγας σκέψεις, εὐχόμεθα ὁλοκαρδίως εἰς τούς νέους Ἄρχοντας τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τόν φωτισμόν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ἐπικαλούμεθα ἐπί πάντας ὑμᾶς τήν Χάριν καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου. Νά ζῆτε – Ἄξιοι!
Φωτό: Νίκος Παπαχρήστου
