Εκ της Ιεράς Θεολογικής Σχολής Χάλκης περιγράφονται τα εξής:
Βασισμένοι στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ μικρὸς αὐτός «παράδεισος» ἀνήκει στὸ Οἰκουμενικὸ Πατρειαρχεῖο, δώσαμε μία «παγκόσμια» χροιά, περικλείοντας τοὺς κήπους μὲ τὰ πιὸ δημοφιλῆ στὺλ κηποτεχνίας σὲ τεμάχια ἐπίδειξης τῶν 50 τ.μ.. Ἔτσι, ἐδῶ εἶναι ὁ τόπος ὅπου ὁ βραζιλιᾶνος καλλιτέχνης καὶ βοτανολόγος Roberto Burle Marx συναντᾶ τὸν νατουραλιστὴ Δημήτρη Πικιώνη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἐμβληματικὸς κηπουρὸς τῆς Βασίλισσας καὶ συλλέκτης φυτῶν Capability Brown (ποὺ καθιέρωσε τό «ἐλεύθερο στὺλ τοῦ ἀγγλικοῦ κήπου») συναντᾶ τὸν μεσογειακὸ ἀγρὸ μὲ τὶς ἐλιές, τὰ κυπαρίσσια καὶ τὸ σιτάρι τοῦ Fernando Carouncho. Τέλος, τὰ δημοφιλῆ κηποτεχνικὰ στὺλ τῆς Γαλλίας καὶ τῆς Ἰταλίας συναντοῦν τὸ πνεῦμα τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, τὸ ὁποῖο ἀντανακλᾶ τὴν ἡρεμία καὶ τὴν προσευχῆ στὴν καθημερινότητα.
Τέλος, ἕνα μικρὸ κηπάριο μὲ ὀξύφυλλα εἴδη (ὀρτανσία, μανόλια, παιώνια, καμέλια κ. ἄ.) εἶναι ἀφιερωμένο στὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Πριγκιποννήσων Δωρόθεο Γεωργιάδη (1891-1974), τὸν ἐπονομαζόμενο «κηπουρὸ τῆς Ἐκκλησίας», ποὺ μεριμνοῦσε ἐντατικὰ καὶ μὲ ἀφοσίωση γιὰ τὴν διατήρηση τοῦ κήπου τῆς Σχολῆς.
Ὁ Ἀγγλικὸς κῆπος
Βασισμένος στὴν ἰδὲα νὰ μεταφέρει τὴ φύση στὸν κῆπο, ὁ χαρισματικὸς Lancelot «Capability» Brown, δημιούργησε στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα μία «σχολὴ κηποτεχνίας», στὴν ὁποία καταργοῦνται οἱ αὐστηρὲς γεωμετρικὲς δομὲς καὶ τὰ σχηματοποιημένα φυτά, ἀφήνοντας νὰ κυριαρχήσει ἡ ἐλευθερία τῆς ὑφῆς τοῦ κάθε στοιχείου τοῦ κήπου. Ἡ ἐλευθερία αὐτὴ ἐκφράζεται μὲ τὶς καμπύλες στὸ σχεδιασμό, τὴν κίνηση ποὺ δίδουν τὰ φυλλώματα μικρῶν θάμνων καὶ καλλωπιστικῶν ἀγροστωδῶν, ὁ ἦχος τῶν πουλιῶν ποὺ προσελκύει ἡ λίμνη μὲ τὰ νούφαρα, καθὼς καὶ ἡ ἐναλλαγὴ τῶν ἐποχῶν μὲ τὴ χρήση χαρακτηριστικῶν φυλλοβόλων θάμνων, τριανταφυλλιῶν, γενικότερα φυτῶν μὲ ἀλληλουχία ἄνθισης ὅλο τὸ χρόνο. Τὰ ἀρωματικὰ φυτὰ ὁλοκληρώνουν τὴν εἰκόνα τῆς ὑπαίθρου ὁδηγώντας πρὸς τὸ λειμῶνα καὶ τὴν ἀλέα ποὺ καταλήγει στὶς χαρακτηριστικὲς φλαμουριές.
Εἶναι ὁ κῆπος ποὺ μυρίζει, ποὺ γυρίζει καὶ πού…. σφυρίζει.
Ὁ ἴδιος ὁ Capability Brown, ἐκφραστὴς τῆς ἀρχῆς τῆς θεματικότητας, παρομοίαζε τὸ ρόλο του ὡς κηποτέχνη μὲ αὐτὸν τοῦ ποιητὴ ἢ τοῦ μουσικοσυνθέτη: «…ἐδῶ τοποθετῶ ἕνα κόμμα, ἐκεῖ, ἂν πρέπει νὰ περιορίσω μία θέα, βάζω μία παρένθεση… …Ἐκεῖ κλείνω τὴν πρόταση καὶ πιὸ πέρα ξεκινάω ἕνα ἄλλο θέμα…».
Ὁ Γαλλικὸς κῆπος
Συμμετρία. Εὐθεῖες γραμμές. Σχήματα. Τὸ ἐμβληματικὸ στοιχεῖο τῶν γαλλικῶν ἀναγεννησιακῶν κήπων, τὰ καθορισμένα παρτέρια ἀπὸ πυξάρι καὶ οἱ σχηματοποιημένοι ταξοί, ὁρίζουν τὰ στρωμένα μὲ χαλίκι κάθετα μονοπάτια. Συνηθισμένοι οἱ φυτικοὶ λαβύρινθοι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀνθισμένα παρτέρια καθὼς καὶ οἱ χαρακτηριστικὲς λεβάντες ποὺ θυμίζουν τὸ τοπίο τῆς Προβηγκίας. Στὴ μέση, πάντα σὲ κυκλικὸ παρτέρι, ἕνα φυλλοβόλο μικρὸ δένδρο ἢ ἄγαλμα, ὁλοκληρώνει τὴν εἰκόνα τοῦ τυπικοῦ γαλλικοῦ κήπου, ὅπως καὶ ὁ σπουδαῖος François Louis Bareaud ἐφάρμοσε στὰ γνωστὰ τοπιοτεχήματα τῆς Κωνσταντινούπολης, ἀλλὰ καὶ στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο τῶν Ἀθηνῶν τὸν 19ο αἰώνα.
Τὴν κατασκευὴ χαρακτηρίζουν ἡ γαλλικὴ φινέτσα καὶ ὁ ρομαντισμός, περιχειλωμένα σὲ ἑνότητες ὁμοίου θέματος.
Τὸ σχέδιο γιὰ αὐτὸ τὸ κηπάριο προσέφερε μὲ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια τὸ καλοκαίρι τοῦ 2014, ὁ βραβευμένος γεωπόνος τοῦ Δήμου Νάουσας Νικόλαος Μπάμπος.
Ἀπὸ τὴ Βραζιλία
Ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Roberto Burle–Marx.
Ὁ σημαντικότερος ἀρχιτέκτονας τοπίου τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἔρχεται ἀπὸ τὴ Βραζιλία. Ὁ Roberto Burle–Marx, μὲ τίς «πολύχρωμες» καμπύλες γραμμὲς ἀπὸ χορτάρια καὶ χαμηλὰ τροπικὰ φυτά, ἔδωσε τὴ διάσταση τοῦ «πλεκτοῦ» στὸν καμβᾶ τοῦ πρασίνου. Τὸ πλέξιμο ἦταν ἐξάλλου καὶ ἡ πρώτη τέχνη ποὺ διδάχθηκε.
«Κάθε φυτὸ ἔχει τὴν προσωπικότητά του, τὸ ἄρωμά του, τὴ δομή του, τὴν ὑφή του, τὸ χρῶμα του… Ἡ χρήση του σὲ μία φυτοτεχνικὴ σύνθεση ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ περιβᾶλλον ποὺ εἶναι γηγενές… Δὲν μπορεῖ νὰ ταιριάξει κάπου μὲ ξένα πρὸς αὐτὸ φυτὰ χωρὶς ὅρους… Ὁ κῆπος εἶναι σὰν τὴ μουσικὴ σύνθεση καὶ τὰ φυτὰ σὰν τὶς νότες…».
Πατέρας τῆς «ἀρχῆς τῆς θεματικότητας», ἔζησε σχεδὸν παράλληλα μὲ τὸν ἕλληνα νατουραλιστὴ καὶ ἐπίμονο κηπουρὸ τῆς ἐνδημικῆς χλωρίδας, Δημήτρη Πικιώνη. Τὰ πνεύματά τους, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἔργα τους, συναντῶνται καὶ σὲ αὐτὸν τὸν ἱερὸ χῶρο…
Ὁ Ἱσπανικὸς κῆπος
Ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν Fernando Caruncho.
Μὲ δεδομένη τὴν ἐμμονή του νὰ τὸν ἀποκαλοῦν «κηπουρό» καὶ ὄχι «ἀρχιτέκτονα τοποίου», ὅπως καὶ τὸ πρότυπό του, ὁ ἄγγλος Capability Brown, ὁ σύγχρονος ἱσπανὸς κηποτέχνης Fernando Carouncho δίνει διάσταση στὸν ἱσπανικὸ κῆπο ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ μεσογειακότητα, χρησιμοποιώντας γεωμετρικὲς δομὲς ποὺ ὁρίζουν τὸ κυπαρίσι καὶ ἡ ἐλιά, μὲ τὴν ἐλευθερία τῆς κινήσεως ποὺ δίνουν οἱ χαρακτηριστικοὶ σιτοβολῶνες τῆς νοτίου Ἱσπανίας. Ὁ ἴδιος θεωρεῖ τὸν κῆπο ὡς ζωντανὸ ὀργανισμὸ μὲ τὴ δική του προσωπικότητα, σὰν ἕνα μέλος τῆς οἰκογενείας… τοῦ προστάτη τῆς ἰδιοκτησίας ποὺ περιβάλλει.
Εἶναι ἐξαιρετικὰ ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ἰσλαμικὴ κηποτεχνία τῆς Alambra.
Ὁ Ἰταλικὸς κῆπος.
Ἀναδείχθηκε τὴν πρώτη περίοδο τῆς Ἀναγέννησης καὶ ἰδιαίτερα στίς «βίλλες» τῆς Ρώμης καὶ τῆς Φλωρεντίας. Κλασσικός, μὲ χαρακτηριστικὰ μεσογειακὰ φυτά, καρποφόρα (ἐλιά, ἄμπελος) καὶ φαρμακευτικὰ βότανα, ὄχι ὑποχρεωτικὰ σὲ συμμετρία, δίνει τὴν αἴσθηση τοῦ «καλλιεργημένου τοπίου».
Ἀπὸ τὰ σημεῖα ἐνδιαφέροντος ξεχωρίζουν: ἡ χρήση χειροποίητων πιθαριῶν ἀπὸ πηλό, ποὺ φυτεύονταν μὲ ἀνθοφόρα φυτὰ ἢ ἀθάνατα.
Κατὰ τὸν 20ὸ αἰώνα, ἕνα νέο στοιχεῖο ἦρθε νὰ προστεθεῖ στὴ βασικὴ δομὴ τοῦ Ἰταλικοῦ κήπου, ἐκπροσωπώντας καὶ τὴ σύγχρονη βιομηχανία κηποτεχνίας ποὺ ἀνθεῖ τὰ τελευταῖα 150 χρόνια στὴν Τοσκάνη: ἡ χρήση – κυρίως – κωνοφόρων σχηματισμένων (artatopiaria), τῶν ὀνομαστῶν «pon–pon», ποὺ ἐμπνεύστηκε ὁ σημαντικὸς φυτωριοῦχος VanninoVannuci ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψή του στὶς ΗΠΑ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα.
Τὸ ἰταλικὸ στὺλ κηποτεχνίας ἀποτέλεσε τὴν ἀρχὴ τῆς ἔμπνευσης τόσο γιὰ τὸν Γαλλικὸ ὅσο καὶ γιὰ τὸν Ἀγγλικὸ καὶ τὸν Ἱσπανικὸ κῆπο μετέπειτα.
Μὲ ἐπιρροὴ ἀπὸ τὴν Ἄπω Ἀνατολή
«Τὸ ἀνοιξιάτικο ἀεράκι χαϊδεύει ἁπαλὰ τὸ κιγκλίδωμα καὶ ἡ δροσιὰ ὑγραίνει τὴν ὄμορφη παιώνια» (LiBai)
Στὴ φιλοσοφία τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, ὁ κῆπος εἶναι μικρόκοσμος τοῦ σύμπαντος.
