Μία ακόμα ανάρτηση, από αυτές που καθηλώνουν και μας κάνουν να δούμε τη δική μας καθημερινότητα με άλλα μάτια, ανέβασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης:
Γονείς, λέξη άγνωστη
Συχνή εικόνα. Παιδιά που κρατούν μικρότερα παιδιά. Δεκάχρονα που φροντίζουν πεντάχρονα. Ενηλικίωση που ήρθε πριν το σώμα αποφασίσει ποια θα είναι τα όρια ανάπτυξής του. Εργαζόμενοι προέφηβοι, χειρονάκτες σε ορυχεία και χωράφια με σώματα στραπατσαρισμένα, με πόδια σκισμένα, με πρόσωπα γερασμένα ήδη. Κι όλα αυτά γιατί οι γονείς χάθηκαν. Στην λήθης το πηγάδι, στου θανάτου τα δόντια, στις ξενιτιάς τα σοκάκια, στην άγνωστη ασθένεια που μια μέρα απλά τους κράτησε κοιμισμένους στο κρεβάτι, στο εργατικό ατύχημα που δεν έμαθε ποτέ κανείς, παρά μόνο ο εργοδότης ο οποίος αναίσθητα δήλωσε τυπικά ότι απλώς δεν ήρθε ο εργαζόμενος στη δουλειά. Παιδιά που γίνονται γονείς και αδέλφια συνάμα. Τροφοί και τρεφόμενοι. Ώριμοι ως ανώριμοι. Φτωχοί και συνάμα πλούσιοι στην καρδιά. Κάθε μέρα αυτό βλέπουμε. Κάθε μέρα αυτό διακονούμε. Κάθε μέρα προσπαθούμε να κάνουμε αυτά τα παιδιά και πάλι παιδιά.
