Πανηγυρίζουν οι Ορθόδοξοι Αφρικανοί για την αγιοκατάταξη της Οσίας Γαβριηλίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Δικαίως πανηγυρίζουν κυρίως οι Ορθόδοξοι της Ανατολικής Αφρικής, διότι αναγνωρίσθηκε Αγία μια δική τους Ιεραπόστολος, αφού εργάσθηκε κοντά στον πρώτο Ιεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο για τρία χρόνια (1966-1969). Περιόδευσε σε Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία υπηρετώντας τους ασθενείς και κηρύττοντας τοn Χριστό. Έγινε η μάνα πονεμένων, των περιφρονημένων και αδικημένων Αφρικανών.
Αυτό είναι μια μεγάλη δικαίωση από την Μεγάλη Εκκλησία όλων όσων αγωνίζονται στον ιεραποστολικό μέτωπο σε Αφρική, Ασία και «έως εσχάτου της γης».
Για την Ιεραποστολή, έλεγε χαρακτηριστικά η Οσία, τα οποία αποκαλύπτουν τα δικά της βιώματα: «Όποιος πήγε στην Ιεραποστολή γνωρίζει τι θα πεί να θελεις να δώσεις πιο πολλά και να μην έχεις τα μέσα. Aλλά πιο πολύ, έχει νιώσει τι θα πεί να πας να δώσεις, και την ίδια στιγμή να παίρνεις απ’ αυτόν που φαινομενικά δεν έχει, ν’ αντιλαμβάνεσαι τη δική σου φτώχεια και να ματώνεις κρυφά.
Η Αφρική, όπως κι όλες οι Χώρες που κουρσεύτηκαν, έχουν τον Μεγαλύτερο Πλούτο-τον Ξυπόλυτο και Πεινασμένο Χριστό που αφήσαν πίσω τους οι κουρσάροι φεύγοντα, γιατί δεν μπόρεσαν να τον διακρίνουν τα θολωμένα τους μάτια, ούτε να τον αγαπήσουν οι αλλοτριωμένες κουρσάρικες καρδιές τους».
Μια πνευματική της κόρη διηγείται: «Όταν επέστρεψε από την Αφρική είχε φέρει μαζί της ένα Μαύρο Εσταυρωμένο Χριστό από την Τανζανία. Ήταν σκελισμένο στο χέρι. Λες και μίλαγε από την μια για όλο το Πόνο του Κόσμου που σήκωνε, κι από την άλλη για όλη την νίκη της ζωής που έφερε. Ο Χριστός από την Τανζανία, από την Αφρική. Από ‘κεί που είχε πάει η ίδια να τραγουδήσει την Ελπίδα και την Αγάπη στα Αφρικάνικα της Αδέλφια, να τους πεί πόσο Αγαπά ο Χριστός τα Παιδιά που έχει στην Αφρική».