Την Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2022 (12 Δεκεμβρίου με το παλαιό Εορτολόγιο) εορτάσθηκε από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, συμφώνα με το Tυπικόν αυτού, η εορτή των Αγίων Προπατόρων και η εορτή του εν αγίοις Πατρός ημών Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος του θαυματουργού.
Κατά την εορτήν των Αγίων Προπατόρων, η Εκκλησία μας τιμά τους προ Νόμου και μετά τον Νόμον κατά σάρκα Προπάτορας του Χριστού, Αδάμ τον Προπάτορα, Ενώχ και Νώε, Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και τους δώδεκα Πατριάρχας, Μωϋσέα, Δαυΐδ και Δανιήλ και τους τρεις Παίδας, Ζαχαρίαν και Ιωάννην τον Πρόδρομον και πλειάδα άλλων.
Με αφορμή την εορτή τελέσθηκε θεία Λειτουργία στην Εκκλησία των Αγίων Προπατόρων στο Χωριό των Ποιμένων / Μπειτσαχούρ, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ησυχίου, των Σεβασμιωτάτων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου και Θαβωρίου κ. Μεθοδίου, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ελενουπόλεως κ. Ιωακείμ, Αγιοταφιτών Ιερομονάχων, μεταξύ των οποίων ο Γέρων Καμαράσης Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, και ο ηγούμενος της Μπετζάλλας και του Χωρίου των Ποιμένων Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος, των Ιερέων της Κοινότητος ταύτης π. Ήσσα, π. Σάββα, π. Ιωάννου και π. Γεωργίου, ψαλλόντων των ψαλτών αυτής και μετεχόντων πανδήμως των ενοριτών αυτής, παρουσία του Γενικού Προξένου της Ελλάδος εις τα Ιεροσόλυμα κ. Ευαγγέλου Βλιώρα και του Δημάρχου της πόλεως κ. Χάικ.
Το κήρυγμα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων
«Ανεκδιήγητος μεν ούν η του Χριστού γενεά κατά την θεότητα, γενεαλογείται δε κατά το ανθρώπινον, απόγονος ων ανθρώπων ο και υιός ανθρώπου γενέσθαι καταξιώσας διά το σώσαι τον άνθρωπον», κηρύττει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ Χάρις τοῦ ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων, ἔνθα ὁ ἄγγελος Κυρίου εὐηγγελίσατο ἡμῖν τοῖς ἀνθρώποις χαράν μεγάλην καί ἔνθα σύν τῷ ἀγγέλῳ «ἐγένετο πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Πρβλ. Λουκ. 2,10-14), ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑορτάσωμεν τήν μνήμην τῶν πρό τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου καί ἐν νόμῳ κατά σάρκα Προπατόρων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐξαιρέτως δέ τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, εἰς ὅν πρῶτον ἐδόθη ἡ ἐπαγγελία, εἰπόντος τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν «ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς», (Γεν. 12,3).
Ὄντως εἰς τόν Ἀβραάμ, ὡς λέγει ἡ ἀγία Γραφή ἐδόθη ἡ ἐπαγγελία τοὐτέστιν ἡ ὑπόσχεσις ὅτι, ἐπειδή ἤκουσε τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ, δι’ ἑνός ἐκ τῶν ἀπογόνων αὐτοῦ, τοῦ Χριστοῦ, θά εὐλογηθοῦν ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς. «Καί ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς, ἀνθ’ ὧν ὑπήκουσας τῆς ἐμῆς φωνῆς», (Γεν. 22,18). Κατά δέ τόν ψαλμῳδόν: «ἔσται τό ὄνομα αὐτοῦ εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας, πρό τοῦ ἡλίου διαμένει τό ὄνομα αὐτοῦ· καί ἐνευλογηθήσονται ἐν αὐτῷ πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς, πάντα τά ἔθνη μακαριοῦσιν αὐτόν», (Ψαλμ. 71,17). Ἡ γῆ δέ τῆς ἐπαγγελίας δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν γῆν τῆς εὐλογημένης Παλαιστίνης καί δή τῆς πόλεως Βηθλεέμ, ἔνθα κατά τήν ἀψευδῆ μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυϊδ», (Λουκ. 2,11).
Ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ τήν μνήμην τῶν ἁγίων Προπατόρων, διά νά καταδείξῃ διά στόματος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ὅτι: «οὐ γάρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐξακολουθήσαντες ἐγνωρίσαμεν ὑμῖν τήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καί παρουσίαν, ἀλλ᾿ ἐπόπται γενηθέντες τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος», (Β΄ Πέτρ. 1,16).
Εἰς αὐτήν ἀκριβῶς τήν μεγαλειότητα τῆς δυνάμεως καί τῆς παρουσίας ἐν τῇ ἀνθρωπίνῃ ἱστορίᾳ τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ κατά τόν Πατέρα, καί Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου κατά τήν Μητέρα, ἀναφέρονται οἱ Προπάτορες γενικώτερον καί οἱ Προφῆται εἰδικώτερον.
Ἡ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί ἐκ Πνεύματος ἁγίου σάρκωσις καί ἐνανθρώπισις τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ γεγονός παγκόσμιον καί ἀνατίρρητον, μαρτυρούμενον ὑπό τῆς ἱερᾶς καί κοσμικῆς ἱστορίας ἀφ’ ἑνός· ταυτοχρόνως δέ ἀποτελεῖ καί μυστήριον μέγα, μή δυνάμενον νά γίνῃ κατανοητόν ὑπό τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, τοὐτέστιν τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς: «καί ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α΄ Τιμ. 3,16), κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναφερόμενος εἰς τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς εὐσεβείας, τῆς θείας δηλονότι οἰκονομίας, διερωτᾶται λέγων: «Πῶς γενεαλογηθήσεται ὁ ἐν ἀρχῇ ὤν καί πρός τόν Θεόν ὤν καί Θεός ὤν καί Θεοῦ Λόγος καί Υἱός ὤν», (Πρβλ. Ἰωάν. 1,1) καί μήτε Πατέρα ἔχων ἑαυτοῦ προγενέστερον καί ὄνομα ἔχων μετά τοῦ Πατρός «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. 2,9) καί «πάντα λόγον;»
Πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Ἰησοῦς Χριστός γενεαλογεῖται κατά τήν ἀνθρωπίνην Αὐτοῦ φύσιν, δηλαδή τήν ἀνθρωπότητα, τήν ὁποίαν προσέλαβεν διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. «Ὅτι εἵλετο ὑμᾶς ὁ Θεός ἀπ’ ἀρχῆς εἰς σωτηρίαν ἐν ἁγιασμῷ Πνεύματος καί πίστει ἀληθείας», (Β’ Θεσ. 2,13), λέγει ὁ σοφός Παῦλος.
Κατά δέ τόν ἑρμηνευτήν Ζιγαβηνόν, ὁ Θεός Λόγος, γενόμενος ἄνθρωπος, δέν ἀπέφυγε τά «ἡμέτερα ὀνείδη», δηλαδή δέν ἐπεριφρόνησε ὡρισμένας ἀνθρώπινας ἀδυναμίας μή ἀμαρτωλάς. Ἀνέλαβε ὅλην τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, πλήν τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς: «Καί γάρ καί διά τοῦτο ἦλθεν ὁ Χριστός, οὐχί διά νά φύγῃ (=ἀποφύγῃ) τά ἡμέτερα ὀνείδη, ἀλλ’ ἵνα δέξηται ταῦτα καί ἀνέλῃ (=ἀπαλλάξῃ) διά τῶν ἑαυτοῦ ἀρετῶν. Ὡς ἰατρός γάρ οὐχ ὡς κριτής παραγέγονε».
Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν θείαν φύσιν, δηλαδή τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτή εἶναι ἀπρόσιτος καί ἀπερινόητος. «Θεόν οὐδείς ἑώρακε πώποτε. Ὁ μονογενής υἱός, ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ Πατρός ἐκεῖνος ἐξηγήσατο», (Ἰωάν. 1,18) διδάσκει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. «Ὁ Θεός ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον Ὅν εἶδεν οὐδείς ἀνθρώπων οὐδέ ἰδεῖν ἀδύνατον», (Α΄ Τιμ. 6,16), κηρύττει ὁ μέγας Παῦλος. «Οὐ γάρ μή ἴδῃ ἄνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται», (Ἐξόδ. 33,20), λέγει Κύριος. Ἐν τῇ μελλούσῃ ζωῇ ὅμως οἱ τελειωθέντες ὄψονται Αὐτόν. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8), λέγει πάλιν Κύριος.
Εἰς τοῦτο καλούμεθα καί ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἵνα καθαρίσωμεν τάς καρδίας ἡμῶν καί ἀξίως προσέλθωμεν καί προσκυνήσωμεν τόν γεννηθέντα Χριστόν, ὁ ὁποῖος «ἀπέστειλε τόν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα», (Λουκ. 14,17) ὡς ἠκούσαμεν εἰς τό σημερινόν Εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα.
Ἑρμηνεύων τούς ἀνωτέρω τούτους λόγους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Ἡτοίμασε γάρ τοῖς ἐπί γῆς ὁ Θεός καί Πατήρ ἐν Χριστῷ, τά δέ αὐτοῦ τῷ κόσμῳ δεδωρημένα ἀγαθά, ἁμαρτιῶν ἀπόθεσιν, Πνεύματος Ἁγίου μέθεξιν, υἱοθεσίας λαμπρότητα, βασιλείαν οὐρανῶν». Ὁ δέ ἱερώτατος Παῦλος λέγει: «ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4, 4-5).
Ἀκούσωμεν καί τοῦ ὑμνῳδοῦ βοῶντος: «Θεός ὤν εἰρήνης, Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς σου τόν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας πρός φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμεν σε φιλάνθρωπε».
Τόν Ἄγγελον τοῦτον τῆς Μεγάλης Βουλῆς τοῦ Θεοῦ Πατρός, τόν φωτισμόν δηλονότι τῆς θεογνωσίας (Ἐφ. 2,14), τόν Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ὁποῖον προητοίμασαν οἱ Προπάτορες καί προκατήγγειλον οἱ Προφῆται, σπεύσωμεν καί προφθάσωμεν καί ἡμεῖς ἐν μετανοίᾳ, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας καί ταῖς ἱκεσίαις τοῦ σήμερον ἑορταζομένου ἁγίου Πατρός ἡμῶν Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ, τύχωμεν τῆς πνευματικῆς ἡμῶν ἀναγεννήσεως ἀφ’ ἑνός καί τῆς σωματικῆς ἀνακαινίσεως ἀφ’ ἑτέρου. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα».
Παρέλαση Προσκόπων και Δεξίωση
Ακολούθησε παρέλαση των Σωμάτων των Προσκόπων και δεξίωση στο Ηγουμενείον, κατά την οποίαν και πάλιν ο Πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού π. Ήσσα Μούσλεχ διάβασε τον χαιρετισμό του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Ιεροσολύμων κκ Θεοφίλου.
Ο Χαιρετισμός του Πατριάρχη Ιεροσολύμων
«Ἰδού δή τι καλόν ἤ τι τερπνόν ἀλλ’ ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό», (Ψαλμ. 132,1), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἐντιμότατε κ. Δήμαρχε,
Πρόεδρε καί τίμια μέλη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου,
Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Κύριοι καί κυρίαι,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἡ σημερινή ἑόρτιος μνήμη τῶν ἁγίων Προπατόρων ἀποτελεῖ τό προμήνυμα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων.
Τό ὄντως χαρμόσυνον καί παγκόσμιον τοῦτο γεγονός τῶν Χριστουγέννων δηλονότι, ἐπεσκίασε πρός στιγμήν ὁ τραγικός καί αἰφνίδιος θάνατος δύο ἀθῴων καί ἀγγελικῶν νηπίων, ἀδελφῶν τῆς ἁγιογραφικῆς ὑμῶν πόλεως τῶν ἀγραυλούντων Ποιμένων. Καί ὁ μέν ψαλμῳδός λέγει «Ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ, ὡσεί ἄνθος τοῦ ἀγροῦ οὕτως ἐξανθήσει» (Ψαλμ. 102, 15) ὁ δέ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωάν. 11, 25-26).
Ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἀναγέννησιν ἡμῶν τῶν πιστευόντων καί εἰς τήν ἀνάστασιν αὐτοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ βεβαίαν ἐγγύησιν ὅτι ἡ ἐλπίς ἡμῶν δέν θά διαψευσθῇ, ἀλλά θά ἀναστηθῶμεν καί ἡμεῖς, ὡς κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων: «εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον, τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ὑμᾶς», (Α’ Πέτρ. 1, 3-4).
Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί δή τό Rοum Orthodox Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἀποτελεῖ τήν φυσικήν καί πνευματικήν Κιβωτόν, ἡ ὁποία διά μέσου τῶν αἰώνων διεφύλαττε καί ἐξακολουθεῖ νά διαφυλάσσῃ τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς γενικώτερον καί τῆς Ἁγίας Γῆς εἰδικώτερον. Ἡ ἐκ τῆς κατοχικῆς καταστάσεως δημιουργηθεῖσα πολιτική καί κοινωνική κρίσις καί αἱ συνέπειαι αὐτῆς, ἡ ἀβεβαιότης καί τό ἀδιέξοδον ἀρκοῦν νά καταδείξουν ὅτι τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων εἶναι ὁ μοναδικός θεσμός, ὁ ὁποῖος ἐγγυᾶται ὄχι μόνον τήν θρησκευτικήν ἀλλά καί τήν πολιτισμικήν ταυτότητα τῶν ἐν τῇ εὐρυτέρα περιοχῇ διαβιούντων ἐνταῦθα Χριστιανῶν.
Ἀξιοσημείωτον ἐν προκειμένῳ εἶναι τό γεγονός ὅτι τό ἡμέτερον Πατριαρχεῖον, τοῦ ὁποίου ἡ ἐκκλησιαστική καί πνευματική δικαιοδοσία περιλαμβάνει τό κράτος τῆς Παλαιστίνης, τήν Λωρίδα τῆς Γάζης, τό Χασιμητικόν Βασίλειον τῆς Ἰορδανίας, τό Ἐμιρᾶτον τοῦ Qatar καί τό Ἰσραηλινόν κράτος, ἀποτελεῖ ἀφ’ ἑνός μέν τό σημεῖον ἀναφορᾶς, τοὐτέστιν τό ἀνήκειν ἀλλά καί «τήν ἑνότητα τοῦ πνεύματος τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης· ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν», (Ἐφ. 4, 3-1) κατά τόν θεῖον Παῦλον.
Θέλομεν νά διαβεβαιώσωμεν ὑμᾶς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων οὐδέποτε ἔπαυσε νά μεριμνᾷ τόσον διά τήν προστασίαν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς ἐπ’ αὐτῶν τελουμένης θείας λατρείας, ὅσον καί διά τάς ποικίλας ἀνάγκας τοῦ εὐλαβοῦς ποιμνίου αὐτοῦ: «Αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καί εὑρήσετε, κρούετε, καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν», (Ματθ. 7,7), λέγει Κύριος. «Οὐχ ἧττον ὅμως πάντα εὐσχημόνως καί κατά τάξιν γινέσθω» (Α’ Κορ. 14, 40), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ἐν κατακλείδι εὐχόμεθα εὐλογημένα Χριστούγεννα εἰς πάντας ὑμᾶς εἰς δέ τούς ἐκ τῆς μεγάλης θλίψεως δοκιμαζομένους γονεῖς τῶν ἀτυχῶς καί ἀδίκως κοιμηθέντων ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῶν τέκνων αὐτῶν ἐφράζομεν τά βαθύτατα συλλυπητήρια ἡμῶν διαβεβαιούμενοι αὐτούς ὅτι «εἴτε πάσχει ἕνα μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη», (Α΄ Κορ. 12, 26). Κύριος ὁ Θεός ἀναπαύσοι εἰς τάς Πατρικάς Αὐτοῦ ἀγκάλας τούς μεταστάντας νηπίους ἀγγέλους. Ἀμήν».
Το μεσημέρι παρετέθη τράπεζα.
