Η μνήμη του Ιωσήφ του από Αριμαθείας εορτάσθη την Κυριακή των Μυροφόρων, στην ομώνυμη Ιερά Μονή στην Ρέμλη, την αρχαία πόλη της Αριμαθείας, εκ της οποίας καταγόταν κι έλαβε την ονομασία “ο εξ Αριμαθείας”.
Της εορτής, η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των λαμβανομένων μέτρων για τον κορωνοϊό, προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιόππης κ. Δαμασκηνός.
Διαβάστε την ανακοίνωση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
Τήν Κυριακήν, 20ήν Ἀπριλίου/3ην Μαΐου 2020, Κυριακήν τῶν Μυροφόρων εἰς τό Πεντηκοστάριον, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ μνήμη Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθείας εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν εἰς τήν Ρέμλην, ἤτοι ἀρχαίαν Ἀριμάθειαν, ἐκ τῆς ὁποίας οὗτος κατήγετο, λαβών καί διά τοῦτο τήν ὀνομασίαν, ὁ ἐξ Ἀριμαθείας.
Κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἐνθυμεῖται ὅτι ὁ Ἰωσήφ, δίκαιος ὤν καί «εὐσχήμων βουλευτής», τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ἐζήτησε τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἔλαβε καί ὁμοῦ μετά τῶν μυροφόρων Γυναικῶν ἐνεταφίασε
αὐτό εἰς τό κενόν αὐτοῦ μνημεῖον, τό πλησίον τοῦ τόπου τῆς Σταυρώσεως.
Τῆς ἑορτῆς ταύτης, ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν λαμβανομένων μέτρων διά τόν κορονοϊόν, προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰόππης κ. Δαμασκηνός τῇ φιλοξενίᾳ τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς ὁσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Νήφωνος, μετ’ ἑλαχιστοτάτων πιστῶν.
Πρός τήν Κοινότητα τῆς Ρέμλης ὁ Μακαριώτατος ἀπηύθυνε μήνυμα ἔχον οὕτως:
«Ἐλθών ᾿Ιωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ», (Μάρκ. 15,43). «Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καί Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα, ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν», (Μάρκ. 15,1).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
εὐλαβεῖς χριστιανοί,
Ὁ τό φῶς ἀνατείλας καί πᾶσαν τήν γῆν καταλάμψας τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ ὑμῶν πόλει Ἀριμαθείᾳ, τῇ γενετείρᾳ τοῦ εὐσχήμονος Ἰωσήφ, ἵνα πασχαλίως ἑορτάσωμεν σύν Νικοδήμῳ καί ταῖς ἁγίαις μυροφόροις γυναιξί εἰς τήν ἑορτήν αὐτῶν.
Οἱ ἅγιοι Εὐαγγελισταί καί ἀπόστολοι Ματθαῖος, Μᾶρκος, Λουκᾶς καί Ἰωάννης ἐν τῇ λεπτομερεῖ καταγραφῇ τῶν γεγονότων τῆς σταυρώσεως καί τῆς τριημέρου ταφῆς καί Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ποιοῦνται ἰδιαιτέραν μνείαν τόσον τῶν μυροφόρων γυναικῶν, ὅσον καί τῶν κρυφῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ Ἰωσήφ καί Νικοδήμου. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἐπιδειχθεῖσα ἄμεσος καί εὐλαβής μέριμνα αὐτῶν διά τήν ταφήν τοῦ ἀχράντου σώματος τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἀδιάψευστον μαρτυρίαν. Αἱ μέν μυροφόροι γυναῖκες ἐγένοντο ἀψευδεῖς μάρτυρες καί πρῶται, τῆς Ἀναστάσεως· Ἰωσήφ δέ καί Νικόδημος τῆς ταφῆς: «καί ὁ ἑωρακώς μεμαρτύρηκε, καί ἀληθινή αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καί ὑμεῖς πιστεύσητε», (Ἰωάν. 19,35), γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης.
Ὁ δέ Ἅγιος Kύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἀναφερόμενος εἰς τά τῆς ταφῆς τοῦ Ἰησοῦ λέγει: «ἐπί στόματος γάρ φησι, δύο ἢ καί τριῶν μαρτύρων σταθήσεται πᾶν ρῆμα», (Ματθ. 18,16). Διό τοιγαροῦν οἱ ἐνταφιάσαντες, Ἰωσήφ τε καί Νικόδημος, ἔχοντες μέν εἴσω [μέσα] = τήν πίστιν εἰς νοῦν τήν παρά Θεῷ καί τῆς ἐπιγείου τιμῆς τε καί δόξης οὔπω = οὐδόλως προτιμήσαντες… ἐλευθέραν τήν πίστιν παρέσχον= ἔλαβον τήν ἄδειαν, ὅσιοι τε καί ἀγαθοί τῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐντολῆς ἐδείχθησαν φύλακες».
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποτελεῖ τήν κορωνίδα τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας, ὡς λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Νῦν τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον ἐκκαλύπτεται· νῦν τό τῆς θείας οἰκονομίας κεφάλαιον ἐκπεραίνεται· νῦν ἡ κορωνίς τῆς τοῦ Θεοῦ λόγου σαρκώσεως ἐπιτίθεται· νῦν ἡ τῆς θείας ἀγάπης δημοσιεύεται ἄβυσσος. Οὕτω γάρ τόν κόσμον ὁ Θεός Λόγος ἠγάπησεν, ὡς εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καταβῆναι πρός σάρκωσιν, ὡς βάρος ὑλικῆς σαρκός ὁ ἄϋλος ἀμφιάσασθαι, ἴνα τῷ πεφυκότι πάσχειν τά πάθη δεξάμενος καί πάθος τῷ θανάτω γενόμενος, τούς παθητούς ἡμᾶς ἐνδύσῃ ἀπάθειαν».
Ἡ ἀνυπέρβλητος δυνάμις τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως ὀφείλεται εἰς τό ὅτι «καί πάθος τῷ θάνατῳ γενόμενος [ὁ Χριστός] τούς παθητούς ἡμᾶς [τούς ἀνθρώπους] ἔνδυσῃ ἀπάθειαν». Τοῦτο διατυπώνει ἀναλυτικώτερον καί ἐναργέστατα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἰς τόν πασχάλιον αὐτοῦ ὕμνον λέγων: «Ὁ παῖδας ἐκ καμίνου ρυσάμενος, γενόμενος ἄνθρωπος, πάσχει ὡς θνητός, καί διά πάθους τό θνητόν, ἀφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν, ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων, Θεός καί ὑπερένδοξος».
Μέ ἄλλα λόγια, ὁ προσλαβόμενος ὅλην τήν ἀνθρωπίνην ἡμῶν φύσιν, πλήν τῆς ἁμαρτίας, ὑφίσταται ὡς θνητός ἄνθρωπος παθήματα καί μάλιστα τόν διά σταυροῦ θάνατον. Διά μέσου δέ τῶν παθημάτων ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεώς του ὁ Χριστός ἀνακαινίζει τήν ἐν Ἑαυτῷ προσληφθεῖσαν ἡμῶν φύσιν καί τήν ἐνδύει μέ τήν εὐπρέπειαν τῆς ἀφθαρσίας Αὐτοῦ, ὡς προανήγγειλεν ὁ προφήτης Δαβίδ, ὁ λέγων: «ὁ [ἀναστάς] Κύριος ἐβασίλευσεν εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο», (Ψαλμ. 92,1).
Τήν ἄφατον φιλανθρωπίαν καί ὑπερβάλλουσαν ἀγαθότητα ταύτην τοῦ Θεοῦ διακηρύσσει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγων: «Ὁ ὤν, πτωχεύει τήν ἐμήν σάρκα, ἵν’ ἐγώ πλουτήσω τήν αὐτοῦ θεότητα. Καί ὁ πλήρης, κενοῦται· κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν’ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τό περί ἐμέ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καί οὐκ ἐφύλαξα· μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καί τήν εἰκόνα σώσῃ καί τήν σάρκα ἀθανατίσῃ».
Ἐνταῦθα ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁμιλεῖ περί τῆς ὑπό τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου σωτηρίας τῆς εἰκόνος, δηλονότι τῆς ψυχῆς καί τῆς ἀθανασίας τῆς σαρκός, δηλαδή τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος.
Ἐξ ἄλλου, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἑρμηνεύων τόν Κυριακόν λόγον: «ὁ φίλος ἡμῶν Λάζαρος κεκοίμηται», (Ἰωάν. 11,11), λέγει ὅτι ὁ Ἰησοῦς «καλεῖ ὕπνον τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς τήν ἀπό τοῦ σώματος ἔξοδον». Καί ἀλλαχοῦ ὁ ἅγιος πατήρ λέγει: «Καταμολύνει οὖν τήν φύσιν [τοῦ ἀνθρώπου] ἡ ἐπείσακτος φθορά καί ὁ φθόνῳ διαβολικῷ κατακρατήσας θάνατος ρίζαν ἔχων τήν ἁμαρτίαν».
Εἰς τοῦτο ἀκριβῶς καταδείκνυται τό νῖκος καί ἡ δύναμις τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, δηλονότι εἰς τήν κατάργησιν τοῦ θανάτου τῆς ἐπεισάκτου φθορᾶς, δηλαδή τῆς ἁμαρτίας, διά τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Ἄς ἀκούσωμεν ἐν προκειμένῳ τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν λέγοντα: «Εἰ γάρ καί διῃρέθη ἡ ἱερά ψυχή τοῦ ζωοποιοῦ καί ἀχράντου σώματος, ἀλλ’ ἡ θεότης τοῦ Λόγου μετά τήν ἐν γαστρί τῆς ἁγίας Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας σύλληψιν, καθ’ ὑπόστασιν γεγενημένης τῶν δύο φύσεων ἀδιασπάστου ἑνώσεως, ἀμφοτέρων μεμένηκεν ἀδιάσπαστος, τῆς τε ψυχῆς φημί καί τοῦ σώματος· καί οὕτω μία ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ καί ἐν αὐτῷ θανάτῳ διέμεινεν, ἐν τῇ τοῦ Θεοῦ Λόγου ὑποστάσει ὑφισταμένης τῆς τε ψυχῆς καί τοῦ σώματος, καί μετά θάνατον καί ταύτην κεκτημένων ὑπόστασιν. Διά τοῦτο «πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται, ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν τοῦ Πατρός», (Φιλιπ. 2, 10-11).
Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου, διά τί τό Πάσχα ἤ μᾶλλον ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀναγνωρίζεται ὡς ἡμέρα τῶν ἐγκαινίων τῆς ἀνεσπέρου βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ὁποίαν καλούμεθα ὑπό τοῦ ὑμνῳδοῦ, ἵνα ἐκτυπώτερον συμμετάσχωμεν. Καί ἰδού διά τί τιμᾶται σήμερον ἡ μνήμη τοῦ εὐσχήμονος βουλευτοῦ Ἰωσήφ σύν Νικοδήμῳ μετά τῶν Μυροφόρων γυναικῶν. Οὗτοι πάντες ἐγένοντο διαπρύσιοι κήρυκες τῆς ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἡμεῖς δέ μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὅλον καθελών τοῦ θανάτου τό κράτος ὁ Υἱός σου Παρθένε, ἐν τῇ Αὐτοῦ Ἀναστάσει, ὡς Θεός κραταιός, συνανύψωσεν ἡμᾶς καί ἐθέωσεν· διό ἀνυμνοῦμεν αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας». Χριστός Ἀνέστη!
Τήν αὐτήν ὡς ἄνω Κυριακήν τό Πατριαρχεῖον ἑώρτασε τήν μνήμην τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι μετά τοῦ Ἰωσήφ ἐνεταφίασαν τόν Κύριον καί αἱ ὁποῖαι πρῶται ἤκουσαν τήν πρωΐαν τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων, ὅτι ἀνέστη ὁ Κύριος παρά τοῦ ἀγγέλου καθημένου ἐπί τοῦ λίθου τοῦ μνημείου.
Ἡ μνήμη τῶν Μυροφόρων γυναικῶν ἑωρτάσθη εἰς τό παρεκκλήσιον αὐτῶν, τό εὑρισκόμενον εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου καί τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως.
Ἐνταῦθα ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν ὑπό τῆς ἐνορίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου προεξάρχοντος ἐν χοροστασίᾳ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου καί ἐν συμμετοχῇ ἑλαχιστοτάτων πιστῶν, ψάλλοντος δεξιά τοῦ Ἱεροδιακόνου Συμεών καί ἀριστερά τοῦ κ. Ριμόν Κάμαρ ἀραβιστί, ὡσαύτως διά τόν λόγον προστασίας αὐτῶν ἐκ τῆς μεταδόσεως τοῦ θανατηφόρου ἰοῦ COVID 19.
Εἰς τό γραφεῖον τοῦ Ναοῦ παρετέθη σεμνόν ἑόρτιον κέρασμα.
Λίαν πρωΐ τήν ἡμέραν ταύτην ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐλειτούργησεν εἰς τήν Ἱ. Μονήν τῆς Μεταμορφώσεως ἐν τῷ ὄρει Θαβώρ, ἐξ ἧς καί ἀπέστειλε τό ἀκόλουθον μήνυμα ἑλληνιστί:
Εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή· ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα», (Ἰωαν. 11, 25-26).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
«Ἡ ὑπέρ νοῦν συγκατάβασις καί περί ἡμᾶς εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἁγίῳ τούτῳ ὄρει Θαβώρ, ἔνθα τό πρῶτον «ἔλαμψε τό πρόσωπον Αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος τά δέ ἱμάτια Αὐτοῦ ἐγένετο λευκά ὡς τό φῶς», (Μάτθ. 17,2), ἵνα εὐχαριστιακῶς ἑωρτάσωμεν τήν πασχάλιον μνήμην τῶν Ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων· ἔτι δέ καί τῶν κεκρυμμένων Αὐτοῦ μαθητῶν Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί Νικοδήμου.
«Μέγα γάρ ὁμολογουμένως τό τῆς θείας οἰκονομίας μυστήριον, οὐ νοήσει, πίστει δέ μόνῃ χωρούμενον, ἁγνείας ψυχικῆς, ἐκ φόβου θείου καί πόθου συνισταμένης, δεόμενον. Οὐ γάρ ἔστιν ἄλλως ψυχῆς περιποιήσασθαι κάθαρσιν, ἢ φόβῳ θείῳ καί ἔρωτι. Οὐ δ’ αὖ πάλιν θείαν ἔλλαμψιν δέξασθαι, μή τό ψυχῆς ὀπτικόν κεκαθαρμένον γενέσθαι πρότερον. Ἀπρόσιτον γάρ τοῖς βεβήλοις τό θεῖον· μόνοι δέ καθαροί τῇ καρδίᾳ τόν Θεόν ὄψονται, ᾖ=[ὅπως] φησι Χριστός ἡ ὄντως ἀλήθεια», κηρύττει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός.
«Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, Χριστόν ἐξαστράπτοντα καί χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ᾄδοντες», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ὁδός, ἥν ἐνεκαίνισεν ἡμῖν πρόσφατον καί ζῶσαν διά τοῦ καταπετάσματος, τουτ’ἔστι τῆς σαρκός Αὐτοῦ», (Ἑβρ. 10,20), κατά τόν θεῖον Παῦλον. Ἡ ὁδός δέ αὕτη εἶναι ἡ εἰσάγουσα εἰς τήν αἰώνιον βασιλείαν, ὡς ἑρμηνεύουσιν ὁ Οἰκουμένιος καί ὁ Ζιγαβηνός ἀντιστοίχως. «Αὐτός [ὁ Χριστός] ταύτης ἀρξάμενος» καί «αὐτός ταύτην βαδίσας πρῶτος. Καί κατά τόν ὑμνῳδόν «Χριστός, Πάσχα τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοῖξαν». Ἰδού λοιπόν διά τί ὁ ἱερώτατος Παῦλος παραγγέλλει λέγων: «Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε μή τά ἐπί γῆς», (Κόλ. 3,1-2), «ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον», (Κολ. 3,5/ 3,9-10).
Καί ἀναλυτικώτερον: νεκρώσατε, λοιπόν τά μέλη σας, πού ἐπιθυμοῦν τάς γηΐνας ἀπολαύσεις καί ἡδονάς, ἀφ’ οὗ ἐκδυθήκατε τόν παλαιόν διεφθαρμένον ἄνθρωπον μαζί μέ τάς πράξεις του καί ἐνδυθήκατε τόν νέον ἄνθρωπον, πού συνεχῶς ἀνανεοῦται καί γίνεται καινούργιος.
Ὁ ἔγκριτος Πατήρ τῆς Ἐκκλησίας Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀκολουθῶν τό κήρυγμα τοῦ σοφοῦ Παύλου λέγει: «Χριστός ἐν σταυρῷ· συνέλθωμεν καί κοινωνοί τῶν παθημάτων (Β΄ Κορ. 1,7), ἵνα καί τῆς δόξης Αὐτοῦ γενώμεθα», (Α΄ Πετρ. 5,1). «Χριστός ἐν νεκροῖς· νεκρωθῶμεν τῇ ἁμαρτίᾳ, ἵνα τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν. Χριστός σπαργάνοις καί σινδόσι καθαραῖς ἐνειλίττεται· λυθῶμεν τῶν τῆς ἁμαρτίας σειρῶν καί τήν θείαν αἴγλην ἀμφιεσώμεθα. Χριστός ἐν τάφῳ καινῷ,· ἑαυτούς ἐκκαθάρωμεν τῆς παλαιᾶς ζύμης καί νέον γενώμεθα φύραμα», (Γαλ. 5,9), ἵνα Χριστοῦ χρηματίσωμεν καταγώγιον. Χριστός ἐν ᾅδῃ· πρός τήν ὑψοποιόν ταπείνωσιν συγκατέλθωμεν, ἵνα καί συνανιστῶμεν καί συνυψωθῶμεν καί συνδοξασθῶμεν, τόν Θεόν ὁρῶντες, ἀεί καί ὁρώμενον.
Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου, οἱ διά τοῦ θανάτου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ζωοποιηθέντες μετά τῶν Μυροφόρων γυναικῶν καί τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν Ἰωσήφ τοῦ εὐσχήμονος καί Νικοδήμου, τῶν κηρύκων καί μαρτύρων αὐτοπτῶν γενομένων τῆς ἐκ νεκρῶν τριημέρου Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἴπωμεν: «Μηδείς φοβείσθω θάνατον. Ἀνέστη Χριστός! Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν».