Πανηγυρικά τιμήθηκε η Κυριακή της Ορθοδοξίας στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα.
Της Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος. Συλλειτούργησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιος, οι Αρχιεπίσκοποι Γεράσων κ. Θεοφάνης, Κωνσταντίνης κ. Αρίσταρχος, Σεβαστείας κ. Θεοδόσιος, Λύδδης κ. Δημήτριος, Καττάρων κ. Μακάριος και Μαδάβων κ. Αριστόβουλος, καθώς και Αγιταφίτες πατέρες και διάκονοι.
Μετά την θεία Λειτουργία ακολούθησε Ιερά Λιτανεία των αγίων εικόνων πέριξ του Αγίου Τάφου και ανά τα Προσκυνήματα. Ανεγνώσθη προ του Αγίου Τάφου το Ευαγγέλιον και το Συνοδικό της Ορθοδοξίας.
Ακολούθησε η άνοδος στο Πατριαρχείο. Εκεί ο Μακαριώτατος προσφώνησε τους παρισταμένους ακολούθως:
«Ὁ τῇ ἀνάρχῳ, καί θείᾳ, φύσει ἀόρατος, βροτός ὡράθη Κόρη, ἐξ ἁγνῶν σου αἱμάτων, δι’ ἄκραν εὐσπλαγχνίαν, οὗ τῆς σαρκός, γεγραφότες τήν μίμησιν, τιμητικῶς προσκυνοῦμεν πάντες πιστοί, εὐσεβῶς καί μεγαλύνομεν».
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως πεφανέρωται σήμερον. Ἡ ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, καθ’ ἥν ἀνάμνησιν ποιεῖται ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν εἰκόνων, γενομένης παρά τῶν ἀειμνήστων αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαήλ καί τῆς μητρός αὐτῆς Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχίας τοῦ ἁγίου και ὁμολογητοῦ Μεθοδίου.
Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων, τήν ὁποίαν εὐχαριστιακῶς καί μετά παρρησίας ἑωρτάσαμεν ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά κυρίως καί πρωτίστως εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως εἰς τό ἄρρητον μυστήριον, τόσον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Θεοτόκου Μαρίας, ὅσον καί εἰς τήν ἐξεικόνισιν τῶν προσώπων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας.
Διό καί ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης λέγει: «Πῶς … πιστευθήσεται ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου ἀνειληφέναι [τόν Χριστόν] τήν σάρκα εἰ μή ἐπ ἴσης ἡμῖν ἐξεικονίζοιτο»;
Ὁ δέ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀνταποκρινόμενος εἰς τούς καταμεμφομένους, τοὐτέστιν τούς ἐπικριτάς τῆς προσκυνήσεως «τῆς εἰκόνος τοῦ Σωτῆρος καί τῆς Δεσποίνης ἡμῶν, ἐπικαλεῖται τόν λόγον τοῦ ἐγκρίτου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου: «ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». «Ἐπεί δέ ὁ Θεός» προσθέτει ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «διά σπλάγχνα ἐλέους Αὐτοῦ κατ’ ἀλήθειαν γέγονεν ἄνθρωπος διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν οὐχ ὡς ἐν τῷ Ἀβραάμ ὤφθη ἐν εἴδει ἀνθρώπου, οὐχ ὡς τοῖς προφήταις, ἀλλά κατ’ οὐσίαν ἀληθῶς γέγονεν ἄνθρωπος διέτριψέ τε ἐπί τῆς γῆς ‘καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη’», (Βαρούχ 3,37).
Ἡ ἀναστήλωσις τῶν Ἁγίων εἰκόνων τό ἔτος 842 μ.Χ. ἀπό τήν εὐσεβεστάτην αὐτοκράτειραν Θεοδώραν καί τόν Πατριάρχην Μεθόδιον τόν Ὁμολογητήν ἐνέχει μεγάλην σημασίαν διά τήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τήν διαφυλάσσουσαν ἀκεραίαν καί ἀκαινοτόμητον τήν σώζουσαν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως.
Μέ ἄλλα λόγια, τό ἱστορικόν τοῦτο γεγονός τῆς ἀναστηλώσεως καί προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων εἰκόνων εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἐπεσφράγισε τήν νίκην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐναντίον τῶν ἀοράτων ἤ καλλίτερον εἰπεῖν τῶν ὁρατῶν πλέον καί ποικιλονύμων πολεμίων αὐτῆς. Διό καί καλούμεθα νά παραμείνωμεν σταθεροί καί ἀμετάθετοι εἰς τήν Ἀποστολικήν Παράδοσιν καί τήν πίστιν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ θείου Παύλου πρός τόν μαθητήν αὐτοῦ Τιμόθεον: «ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως· ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καί ἐκλήθης καί ὡμολόγησας τήν καλήν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων», (Α΄ Τιμοθ. 6,12). Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εὐλογημένον τό στάδιον τῆς Ἁγίας νηστείας».
