Το μήνυμα ότι η Χριστιανική παρουσία στην Αγία Γη από την εποχή των Αγίων Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι και σήμερα αποτελεί το άλας αυτής της γης έστειλε για ακόμη μία φορά ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος
Προεξάρχοντος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου τιμήθηκε η μνήμη του Αγίου Νικολάου στην Μπετζάλλα κοντά στη Βηθλεέμ όπου βρίσκεται περικαλλής ναός αφιερωμένος στον Άγιο.
Στο κήρυγμά του ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων αναφέρθηκε στη βιωτή του Αγίου Νικολάου αλλά και στην εορτή των Χριστουγέννων που πλησιάζει τονίζοντας ότι “καλούμεθα ἵνα προσκυνήσωμεν ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ τόν γεννηθέντα ἐκ τῶν ἁγνών αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, Ἐκκλησιαστικῶς καί οὐχί κοσμικῶς, πνευματικῶς καί οὐχί ὑλικῶς, «τά ἄνω φρονοῦντες μή τά ἐπί γῆς» (Κολ. 3,2), ὡς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος”.
Μετά το πέρας της Θεία Λειτουργίας ο Πατριάρχης κ.κ. Θεόφιλος παρακάθησε στο εόρτιο γεύμα. Στη σύντομη ομιλία τόνισε ότι ο Άγιος Νικόλαος μας καλεί να διατηρήσουμε ανόθευτη την πίστη μας. Παράλληλα, για ακόμη μια φορά το τελευταίο διάστημα υπογράμμισε ότι “Η διά μέσου των αιώνων Χριστιανική παρουσία των Χριστιανών και δη των Ρούμ Ορτοντόξ εν τη αγία Γη της Παλαιστίνης απεδείχθη ότι αποτελεί το άλας αυτής της γης. Λέγομεν δε τούτο, διότι η αγία των Ιεροσολύμων Εκκλησία και ο ευσεβής αυτής λαός μαρτυρούν μετά πάσης δυνάμεως την αδιάκοπον ιστορικήν διαδρομήν των αγίων τόπων από της ενδόξου εποχής των Αγίων και μεγάλων ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι σήμερον”.
Αναλυτικά η ανακοίνωση της Αρχιγραμματείας:
Τήν Κυριακήν, 6ην /19ην Δεκεμβρίου 2021, ἑωρτάσθη ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Νικολάου, Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ εἰς τήν πλησιόχωρον τῆς Βηθλεέμ κώμην τῆς Μπετζάλλας καί εἰς τόν ἐν αὐτῇ περικαλλῆ καί μεγαλοπρεπῆ ναόν αὐτοῦ.
Εἰς τήν κώμην ταύτην ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἑωρτάσθη ὡς πολιοῦχος αὐτῆς , ὡς ὁ ἄγιος πατήρ τοῦ 4ου μ.Χ. αἰῶνος, διακριθείς ἐπί ἀρετῇ καί ἁγιότητι, ἐν βοηθείᾳ πτωχῶν, ὀρφανῶν, χηρῶν, θαλασσευομένων, ὡς «κανών πίστεως καί εἰκών πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλος», ὡς συμμετέχων εἰς τήν Α΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τοῦ ἔτους 325 μ.Χ. καί ὑπερασπισθείς τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα.
Τῆς θείας Λειτουργίας ἐν τῇ κώμῃ ταύτῃ τήν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς, ἐν πανηγυρικῇ ὑποδοχῇ τοῦ Προσκοπικοῦ Σώματος, προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Πέλλης κ. Φιλουμένου, τοῦ Ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τῶν Πρεσβυτέρων τῆς Κοινότητος ταύτης π. Ἰωσήφ, π. Παύλου καί π. Ἠλία, τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου καί μετέχοντος ἀθρόου πανδήμου ἐκκλησιάσματος τῶν πιστῶν τῆς πόλεως, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τοῦ ναοῦ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Εὐαγγέλου Βλιώρα.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Κύριε, τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου; ἢ τίς κατασκηνώσει ἐν ὄρει ἁγίῳ σου; πορευόμενος ἄμωμος καί ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλῶν ἀλήθειαν ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ», (Ψαλμ. 14, 1-2), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Πάλιν καί πολλάκις εὐχαριστοῦμεν τῷ Ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ ἀξιώσαντι ἡμᾶς συναχθῆναι ἐν τῷ ἐπωνύμῳ ἱερῷ τούτῳ Ναῷ τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν σεπτήν μνήμην αὐτοῦ.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίνεται εἰς τό στερέωμα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, διότι οὗτος ἀπεδείχθη κατά τόν ψαλμῳδόν: «πορευόμενος ἄμωμος καί ἐργαζόμενος δικαιοσύνην, λαλῶν ἀλήθειαν ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ», ( Ψαλμ. 14,2).
Τοῦτο ἐξ ἄλλου ἐπιβεβαιοῖ καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων: «Προστάτης θερμότατος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ ἐδείχθης Νικόλαε, τά τῶν αἱρέσεων διδάγματα ἄθεα λύων σύν παρρησίᾳ· καί κανών ἀνεδείχθης πᾶσιν Ὀρθοδοξίας ὑπέρ πάντων πρεσβεύων τῶν ἐφεπομένων σου θείαις διδασκαλίαις καί εἰσηγήσεσι».
Ὄντως ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος ἀνεδείχθη «κανών Ὀρθοδοξίας», δηλονότι ὑπερασπιστής τῆς σωζούσης Ὀρθοδόξου πίστεως. Καί τοῦτο διότι ἤκουε ἀφ’ ἑνός εἰς τό παράγγελμα τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου λέγοντος: «γίνεσθε δέ ποιηταί λόγου καί μή μόνον ἀκροαταί», (Ἰακ. 1,22) καί ἀφ’ ἑτέρου εἰς τόν Κυριακόν λόγον: «Ὅς δ’ ἄν ποιήσῃ καί διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν», (Ματθ. 5,19).
Μέ ἄλλα λόγια, οἱ ἁγιογραφικοί οὗτοι λόγοι ἐγένοντο ἔργον καί τρόπος ζωῆς τοῦ πνευματικοῦ ποιμενάρχου τῆς Ἐκκλησίας Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ φήμη διεδόθη εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην. Διό οὗτος παροικεῖ ἐν τῷ σκηνώματι Κυρίου καί κατασκηνοῖ ἐν ὄρει ἁγίῳ Αὐτοῦ, τουτέστιν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
Ἐν τῷ ἱερῷ προσώπῳ τοῦ θεσπεσίου Νικολάου διακρίνεται καί ἀποτυπώνεται τό ἰδιαίτερον γνώρισμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Καί διερωτώμεθα: Ποῖον εἶναι τό ἰδιαίτερον τοῦτο γνώρισμα; Εἶναι ἡ ἁγιωσύνη, κατά τόν θεῖον Παῦλον λέγοντα: «ἀγαπητοί καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ», (Β΄ Κορ. 7,1). Κατά δέ τόν κορυφαῖον Ἀπόστολον Πέτρον τό ἰδιαίτερον γνώρισμα εἶναι καί πάλιν ἡ ἁγιότης, ὡς διδάσκει ἐπικαλούμενος τήν ἁγίαν Γραφήν: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν», (Α΄Πέτρ. 1,16/Λευϊτικ. 20,7).
Ἁγιωσύνη καί ἁγιότης σημαίνει προσκόλλησιν εἰς τόν Θεόν, τοὐτέστιν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὡς γέγραπται περί Μωϋσέως καί Ἀαρών καί Σαμουήλ: «οὗτοι ἐπεκαλοῦντο τόν Κύριον, καί αὐτός εἰσήκουσεν αὐτῶν, ἐν στύλῳ νεφέλης [ὁ Θεός] ἐλάλει πρός αὐτούς· ὅτι ἐφύλασσον τά μαρτύρια αὐτοῦ καί τά προστάγματα αὐτοῦ, ἃ ἔδωκεν αὐτοῖς» (Ψαλμ. 6-7). Τά μαρτύρια ἐν προκειμένῳ εἶναι αἱ θεῖαι ἐντολαί, δηλαδή τά προστάγματα τοῦ Θεοῦ .
Τά μαρτύρια ταῦτα, τάς θείας δηλονότι ἐντολάς, ἐφύλασσεν καί ὁ θεσπέσιος Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος, διό καί ἠξιώθη «εἰς τό μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ», (Πρβλ. Ἑβρ. 12,10), τοὐτέστιν τῆς καθαρότητος, κατά τόν Ἱερόν Χρυσόστομον καί τῶν ἀγαθῶν αὐτοῦ κατά τόν Οἰκουμένιον. Τούτου ἕνεκεν ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ τοῦ θεηγόρου Νικολάου ἐπικαλούμενος τήν βοήθειαν αὐτοῦ λέγει: «Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ καί πιστέ θεράπον, λειτουργέ Κυρίου, ἄνερ ἐπιθυμιῶν, σκεῦος ἐκλογῆς, στῦλε καί ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας, Βασιλείας κληρονόμε, μή παρασιωπήσῃς τοῦ βοᾶν ὑπέρ ἡμῶν πρός Κύριον».
Ἡ καθαρότης τῆς καρδίας, τό ἡγεμονικόν πνεῦμα καί αἱ κατά Χριστόν ἀρεταί τοῦ Ἐπισκόπου τῶν Μύρων τῆς Λυκίας κατέστησαν αὐτόν οὐ μόνον κήρυκα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κατά τῆς ἐπαράτου αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου ἐν τῇ πρώτῃ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ, τῇ συνελθούσῃ ἐπί Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐν Νικαίᾳ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τῷ 325 μ.Χ. ἀλλά ποιητήν πολλῶν θαυμάτων, διό καί θαυματουργός ἐκλήθη. Ἐπί πλέον ὁ θεῖος Νικόλαος εἶναι ἰδιαιτέρως γνωστός ὡς ὁ προστάτης τῶν πενήτων, τῶν ὀρφανῶν, τῶν χηρῶν καί ὁδηγός τῶν τυφλῶν.
Ὡς ἄλλος Παῦλος ὁ Ὅσιος Νικόλαος ἐγένετο ζηλωτής τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ λέγων: «οὐδείς γάρ ἡμῶν ἑαυτῷ ζῇ καί οὐδείς ἑαυτῷ ἀποθνήσκει· ἐάν τε γάρ ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν· ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν», (Ρωμ. 14, 7-8). Διά τοῦτο οὗτος ὁ ἱερός ἡμῶν Πατήρ προβάλλεται ὡς πρότυπον ποιμένος καί διδασκάλου ἀλλά καί τῆς εἰς Χριστόν πίστεως, προσευχόμενος καί λέγων: «Γνώρισόν με Κύριε ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ᾖρα τήν ψυχήν μου», ὅτι «ἐπί σέ ἐπερρίφην ἐκ μήτρας, ἐκ κοιλίας μητρός μου Θεός μου εἶ σύ·», (Ψαλμ. 21,11). Ἤκουε δέ καί τοῦ Δαυΐδ λέγοντος: «Πλοῦτος ἐάν ρέῃ, μή προστίθεσθε καρδίαν» (Ψαλμ. 61,11). Πρός δέ καί τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος : «ἐλεημοσύναι καί πίστεις μή ἐκλιπέτωσάν σε», (Παροιμ. 3,3).
Ἡ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας του καί ἐξ ὅλης τῆς τῆς ψυχῆς του καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του ἀγάπης τοῦ Πατρός ἡμῶν Νικολάου πρός τόν Θεόν ὡδήγησαν τά διαβήματά του εἰς τούς τόπους τούς ἁγίους, δηλονότι τόν τόπον τῆς Γεννήσεως, τῆς Σταυρώσεως καί τῆς τριημέρου ταφῆς καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, γενόμενος οὕτω προσκυνητής αὐτῶν.
Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὄντες αὐτόπται καί ἀψευδεῖς μάρτυρες τῶν σεβασμάτων [Παναγίων Προσκυνημάτων] τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας καλούμεθα ἵνα προσκυνήσωμεν ἐν τῷ Σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ τόν γεννηθέντα ἐκ τῶν ἁγνών αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, Ἐκκλησιαστικῶς καί οὐχί κοσμικῶς, πνευματικῶς καί οὐχί ὑλικῶς, «τά ἄνω φρονοῦντες μή τά ἐπί γῆς» (Κολ. 3,2), ὡς παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος. Καί ὡς ἄλλοι μάγοι προσφέρωμεν αὐτῷ [τῷ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου γεννηθέντι Χριστῷ] τά δῶρα ἡμῶν, τοὐτέστιν τήν ταπείνωσιν τῆς καρδίας ἡμῶν, τήν μετάνοιαν καί τήν πρός ἀλλήλους συγχώρησιν, ἵνα ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ ἑορτάσωμεν τήν μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν αἰνοῦντες τόν Θεόν καί λέγοντες «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2,11). Ἔτη πολλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν παρετέθη κέρασμα καί ἠκολούθησε μεσημβρινόν γεῦμα.
Διαρκοῦντος τούτου ὁ Μακαριώτατος καί πάλιν προσεφώνησε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:
«Μεγάλως σε ἐδόξασεν, ἐν θαύμασιν ὁ Κύριος, καί ζῶντα καί μετά τέλος, Νικόλαε Ἱεράρχα· τίς γάρ ἐξ ὅλης πίστεως, μόνον ἐπεκαλέσατο, τό ἅγιόν σου ὄνομα, καί οὐκ εὐθύς εἰσηκούσθη, θερμόν προστάτην εὑρών σε;»
Ἀξιότιμε κύριε Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ὁ μέγας προστάτης τῆς ἱστορικῆς ὑμῶν πόλεως Μπετζάλλας, Ἅγιος Νικόλαος Ἐπίσκοπος Μύρων τῆς Λυκίας, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς κλῆρον καί λαόν ἐπί τῷ αὐτῷ, ἵνα δοξάσωμεν τόν δοξάσαντα αὐτόν.
Ἡ σημερινή λαμπρά ἑορτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τοῦ ἐπισκεφθέντος τήν πόλιν ὑμῶν κατά τήν προσκυνηματικήν αὐτοῦ μετάβασιν εἰς τόν τόπον τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ κατά τόν τέταρτον (4ον) μ.Χ. αἰῶνα, ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διά τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων καί τό χριστεπώνυμον αὐτῆς ποίμνιον.
Ἡ διά μέσου τῶν αἰώνων Χριστιανική παρουσία τῶν Χριστιανῶν καί δή τῶν Ρούμ Ὀρτοντόξ ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ τῆς Παλαιστίνης ἀπεδείχθη ὅτι ἀποτελεῖ τό ἅλας αὐτῆς τῆς γῆς. Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία καί ὁ εὐσεβῆς αὐτῆς λαός μαρτυροῦν μετά πάσης δυνάμεως τήν ἀδιάκοπον ἱστορικήν διαδρομήν τῶν ἁγίων τόπων ἀπό τῆς ἐνδόξου ἐποχῆς τῶν Ἁγίων καί μεγάλων ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης μέχρι σήμερον.
Τό Ρωμαιορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δηλονότι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί πάσης Παλαιστίνης παραμένει ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς ἐγγυήσεως τῆς πολιτισμικῆς, θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς ταυτότητος τῶν ἐνταῦθα διαβιούντων Χριστιανῶν, ὡς καταγγέλλει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 2, 19-20).
Πράγματι ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔχομεν τόν Ἅγιον Νικόλαον συμπολίτην καί προστάτην ἡμῶν, διό καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας βοᾷ καί λέγει: «Τίς γάρ ἐξ ὅλης πίστεως, μόνον ἐπεκαλέσατο τό ἅγιόν σου ὄνομα καί οὐκ εὐθύς εἰσηκούσθη θερμόν προστάτην εὑρών σε Νικόλαε» ;
Ὁ δέ Ἅγιος Νικόλαος καλεῖ πάντας ἡμᾶς, ἵνα διαφυλάξωμεν ἀκεραίαν καί ἀνόθευτον τήν πίστιν ἡμῶν, τήν ὁποίαν παρελάβομεν ἐκ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἀκούοντες εἰς τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου λέγοντος: «Ἡμεῖς θεολογοῦμεν οὐχί ἀριστοτελικῶς [=φιλοσοφικῶς], ἀλλά ἁλιευτικῶς [=κατά τήν πίστιν τῶν ἁλιέων Ἀποστόλων].
Ἐπί δέ τούτοις ἐπιτρέψατε Ἡμῖν, ὅπως ὑψώσωμεν τό ποτήριον ἡμῶν καί εὐχηθῶμεν τοῖς πᾶσιν ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί ὑγιεινά καί καλά Χριστούγεννα. Προσέτι δέ εὐχαριστήσωμεν ἐκ βάθους καρδίας τάς τοπικάς ἀρχάς καί ἰδιαιτέρως τήν Ἀστυνομίαν καί ἰδιαιτέρως τόν ἐξοχώτατον καί ἀγαπητόν ἡμῖν Πρόεδρον τοῦ Παλαιστινιακοῦ κράτους κ. Μαχμούντ Ἀμπάς, εὐχόμενοι αὐτῷ ὑγιείαν, μακροημέρευσιν καί Κυβερνητικήν δύναμιν. Καί πάλιν ἔτη πολλά».
