Συνάντηση με τους ιερείς της περιοχής της Ραμάλλας είχε χθες ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά την Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε στον Ιερόν Ναό Μεταμορφώσεως του Κυρίου με αφορμή την εορτή του αγίου ενδόξου αποστόλου Θωμά (6/19 Οκτωβρίου).
Στην Λειτουργία συνελειτούργησαν ή συνεπροσευχήθηκαν οι ιερείς της περιοχής Ραμάλλας της Δυτικής Όχθης, “ήτοι ο π. Ιάκωβος ιερεύς Ραμάλλας, ο π. Τζώρτζ Αουάδ ιερεύς Τζίφνας, ο π Νικόλαος ιερεύς Άιν Αρίκ, ο π. Δαυΐδ ιερεύς Τάϋμπε, ο π. Αθανάσιος ιερεύς Ζαπάμπδε, ο Αρχιμανδρίτης π. Ιγνάτιος ηγούμενος Μπετζάλλας και Μονής Ποιμένων, ο π. Ιωσήφ Χόδαλη, ο π. Παύλος και ο π. Ηλίας, ιερείς Μπετζάλλας, ο π. Συμεών εφημέριος Ναζαρέτ, ο Πατριαρχικός Επίτροπος Άκκρης-Πτολεμαΐδος Αρχιμανδρίτης π. Φιλόθεος, ο Αρχιμανδρίτης π. Αρτέμιος ηγούμενος Χάιφας, ο π. Σάββας ιερεύς Αμπελίν, ο Αρχιμανδρίτης Λεόντιος ηγούμενος Ραφιδίων, ο μοναχός Βησσαρίων Επιστάτης Μπουρκίν, ο π. Κωνσταντίν ιερεύς Ιόππης, ο π. Ανδρέας πρώην ιερεύς Τζίφνας, ο π. Γεώργιος Μπαράμκη ιερεύς του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ιακώβου, οι π. Σπυρίδων και π. Ήσσα Θαλτζήε και ο π. Τζωρτζ Ζακαμάν ιερείς Βηθλεέμ”, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Αρχιγραμματείας.
Της θείας Λειτουργίας μετείχε και ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, μετά συνοδείας του Γέροντος Αρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Αριστάρχου, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ελενουπόλεως κ. Ιωακείμ και του Αρχιδιακόνου π. Μάρκου, ιερέων και λαού.
Στην προσφώνησή του προς τους ιερείς ο Μακαριώτατος, μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι “η ιερά των κληρικών ημών σύναξις, η λαμβάνουσα χώραν εν τοις εδάφοις του υπό Ισραηλινήν τελούντος κατοχήν Παλαιστινιακού Κράτους, ενέχει ιδιαιτέραν σημασίαν, τόσον διά το ευσεβές Χριστεπώνυμον ημών ποίμνιον, όσον και διά τους κατά τόπους και πόλεις ποιμαίνοντας ημών σεβαστούς ιερείς, των οποίων η λειτουργική, δηλονότι ευχαριστιακή διακονία και η ποιμαντική αυτών μέριμνα είναι όντως μεγάλη και αναγκαία όσον ποτέ άλλοτε”.
Τον Μακαριώτατο και την ιερατική σύναξη καλωσόρισε ο Δήμαρχος Ραμάλλας κ. Φάραχ Χαντίντ.
Ολόκληρη η προσφώνηση του Μακαριωτάτου στους ιερείς:
“Ἰδού δή εὐλογεῖτε τόν Κύριον πάντες οἱ δούλοι Κυρίου, οἱ ἑστῶτες ἐν οἴκῳ Κυρίου ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν, (Ψαλμ. 133-1), ψάλλει ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Εὐλογήσωμεν τόν ἅγιον Τριαδικόν ἡμῶν Θεόν, τόν ἀξιώσαντα πάντας ἡμᾶς τούς λειτουργούς Αὐτοῦ συναχθῆναι ἐν τῇ ὡραιοτάτῃ πόλει Ramallah, ὑπό τάς πτέρυγας τῆς ἀγίας τῶν Ἱεροσολύμων Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκλησίας, ἵνα καταδείξωμεν ἀφ’ ἑνός μέν τήν ἐν Χριστῷ ἑνότητά μας, «ὅτι ἐσμέν ἀλλήλων μέλη [ἐν Χριστῷ] (Ἐφ. 4,25) καί ἀφ’ ἑτέρου τήν ἐν Χριστῷ ταυτότητά μας, «ὡς ἀνῆκεν ἐν Κυρίῳ» (Κολ. 3, 18).
Καί ἡ μέν ἑνότης ἀφορᾷ εἰς τήν ἀποστολήν τοῦ ὑπό τῆς Ἐκκλησίας κεχειροτονημένου πνευματικοῦ ποιμένος κατά τόν Παύλειον λόγον: «καί αὐτός ἔδωκε τούς μέν ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ», (Ἐφ. 4, 11-13)
Ἡ δέ ταυτότης ἀφορᾷ εἰς τόν ἄρρηκτον δεσμόν ἡμῶν μετά τῆς εὐσεβοῦς ἡμῶν ἐπωνυμίας, τοὐτέστιν τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον «ὁ Θεός ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα», (Φιλιπ. 2,9), κατά τό λεγόμενον ὑπό τοῦ Παύλου.
Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἡ ἐν Χριστῷ ταυτότης ἐπ’ οὐδενί ἀναιρεῖ ἀλλά τουναντίον ἐνισχύει τήν φιλοπατρίαν, δηλονότι τήν ἀγάπην πρός τόν τόπον γεννήσεως ἡμῶν, κατά τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, Ὅστις «ἐλθών εἰς τήν πατρίδα Αὐτοῦ τήν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, ἐδίδασκεν αὐτούς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν» (Πρβλ. Ματθ. 13, 54/ Λουκ. 4,16). Οὐχ ἧττον ὅμως «οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», (Ἑβρ. 13, 14)
Ἡ ἱερά τῶν κληρικῶν ἡμῶν σύναξις, ἡ λαμβάνουσα χώραν ἐν τοῖς ἐδάφοις τοῦ ὑπό Ἰσραηλινήν τελοῦντος κατοχήν Παλαιστινιακοῦ Κράτους, ἐνέχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, τόσον διά τό εὐσεβές Χριστεπώνυμον ἡμῶν ποίμνιον, ὅσον καί διά τούς κατά τόπους καί πόλεις ποιμαίνοντας ἡμῶν σεβαστούς ἱερεῖς, τῶν ὁποίων ἡ λειτουργική, δηλονότι εὐχαριστιακή διακονία καί ἡ ποιμαντική αὐτῶν μέριμνα εἶναι ὄντως μεγάλη καί ἀναγκαία ὅσον ποτέ ἄλλοτε.
Λέγομεν δέ τοῦτο, διότι ὁ διάκονος, δηλαδή ὁ ἱερεύς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνεργός τοῦ ἀρχιποίμενος ἡμῶν Χριστοῦ καί «συνεργός εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Κολ. 4,11) κατά τό πρότυπον τῶν μεγάλων καί ἐγκρίτων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἱερωτάτου Παύλου, Ἀθανασίου καί Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας καί βεβαίως τῶν Καππαδοκῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί πολλῶν ἄλλων θεοφόρων Πατέρων.
Οἱ μεγάλοι καί πνευματοφόροι οὗτοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐγένοντο μιμηταί τοῦ θείου Παύλου κατά τό παράγγελμα αὐτοῦ: «ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ’ οὐ πολλούς πατέρας. Ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ἡμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορ. 4, 15-16).
Πράγματι οὗτοι ἀνεδείχθησαν μιμηταί τοῦ θεσπεσίου Παύλου ἀκούοντες εἰς τάς πρός Τιμόθεον προτροπάς αὐτοῦ: «Σύ δέ, ὦ [Τιμόθεε], ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, …· δίωκε δέ δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πραότητα…. τήν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας καί ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως», (Πρβλ. Α΄ Τιμ 6, 11-20).
Ἡ ἀγία ἡμῶν Ἐκκλησία καί δή τό Παλαίφατον Rum Orthodox ἡμῶν Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ὡς ἄλλη Κιβωτός καί φιλόστοργος μητέρα οὐκ ἐπαύσατο τήν μέριμναν αὐτῆς ὑπέρ τοῦ δοκιμαζομένου ἡμῶν ποιμνίου καί ὄχι μόνον, διά τῶν ἀδιαλείπτων προσευχῶν ἐπί τοῦ Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ἀλλά καί τῶν ἀγαθῶν ἔργων: «Τεκνία μου, μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ ἀλλ’ ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ», παραγγέλλει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. (Α΄ Ἰωάν. 3, 18).
Κατακλείοντες τόν Πατρικόν καί Πατριαρχικόν τοῦτον ἐν Κυρίῳ χαιρετισμόν ἡμῶν εὐχόμεθα εὐόδωσιν καί ἐν Χριστῷ αὔξησιν κατά τάς ἐργασίας τῆς συνάξεως ὑμῶν, φέροντες εἰς τάς διανοίας καί τάς καρδίας ὑμῶν τόν τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου λόγον: «Ἡ γάρ Ἱερωσύνη τελεῖται μέν ἐπί γῆς τάξιν δέ ἐπουρανίων ἔχει πραγμάτων».
Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν διά τῶν πρεσβειῶν τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας καί πάντων τῶν ἁγίων, εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν”.
