Την Παρασκευή 12/25 Ιουνίου εορτάστηκε στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων η εορτή του Οσίου Ονουφρίου του Αιγυπτίου όπου εορτάζει η Εκκλησία τη μνήμη του Αγίου ο οποίος με καταγωγή από την Αίγυπτο εξήλθε από το Κοινόβιο για να ασκηθεί και να απομονωθεί στην έρημο για εξήντα έτη.
Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων τίμησε τη μνήμη του Οσίου με επίκεντρο την Ιερά Μονή του Οσίου Ονουφρίου, έναντι της Κολυμβήθρας του Σιλωάμ και στην περιοχή του Αγρού του Κεραμέως, τον οποίο αγόρασαν οι Αρχιερείς των Ιουδαίων με τα τριάκοντα αργύρια που επέστρεψε ο Ιούδας όταν μεταμέλησε για την ταφή των ξένων.
Στα λαξευμένα κοιμητήρια μέσα και γύρω από την Μονή βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου Ιουβεναλίου του Πατριάρχου Ιεροσολύμων (451 μ.Χ.).
Στον Ιερό Ναό της Ιεράς Μονής που έχει λαξευτεί στο βράχο προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος και συλλειτούργησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιος και ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Αρίσταρχος με Αγιοταφίτες Ιερομονάχους και του Δραγουμάνου Αρχιμανδρίτη π. Ματθαίου, του Αρχιμανδρίτη π. Μακαρίου και τους Αραβόφωνους πρεσβύτερους π. Γιούσεφ, π. Ηλία και π. Συμεών, του Αρχιμανδρίτη π. Ισιδώρου του Αρχιδιακόνου π. Μάρκου και του Ιεροδιακόνου π. Ευλογίου ενώ έψαλλαν ο κ. Βασίλειος Γκοτσόπουλος και ο Πρωτοψάλτης Αρχιμανδρίτης π. Ευσέβιος με τη συμμετοχή μοναχών, μοναζουσών και πιστών ενώ παρέστη και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στα Ιεροσόλυμα κ. Ευάγγελος Βλιώρας.
Παρακολουθήστε το σχετικό βίντεο:
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Οὐ γάρ ἐπαισχύνομαι τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ· δύναμις γάρ Θεοῦ ἐστιν εἰς σωτηρίαν παντί τῷ πιστεύσαντι, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καί Ἕλληνι. Δικαιοσύνη γάρ Θεοῦ ἐν αὐτῷ ἀποκαλύπτεται ἐκ πίστεως εἰς πίστιν, καθώς γέγραπται: ὁ δέ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται (Ρωμ. 1, 16-17), λέγει ὁ μακάριος Παῦλος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καταπεμφθέντος ἐπί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί μαθητῶν τοῦ Κυρίου, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ «τοῦ ἀγροῦ τοῦ Κεραμέως», τοῦ ἐπικληθέντος «ἀγρός τοῦ αἵματος», (Ματθ. 27, 7-8), ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἱεράν μνήμην τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ὀνουφρίου τοῦ Αἰγυπτίου ἐν τῇ φερωνύμῳ αὐτοῦ Μονῇ, τῇ ἐνταῦθα ἱδρυθείσῃ ὑπό τῶν σεβασμίων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων.
Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος τήν ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ ζηλώσας πολιτείαν, ὡς καί τοῦ συντοπίτου αὐτοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, ἐξῆλθεν εἰς τήν ἔρημον, ἔνθα «ᾢκησεν ἐπί ἐξήκοντα ἔτη, ἄνθρωπον μή ἑωρακώς τό σύνολον» κατά τόν Συναξαριστήν αὐτοῦ.
Ὁ ὄντως ἀσκητικός καί ἀγγελικός αὐτοῦ βίος ἀνέδειξεν τόν ὅσιον Ὀνούφριον ἄξιον τοῦ στεφάνου τῆς δικαιοσύνης, ὅν ἡτοίμασε αὐτῷ ὁ Χριστός, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «Δρόμον τῆς ἀσκήσεως ἀπεριτρέπτως τετέλεκας καί τήν πίστιν τετήρηκας· ἐντεῦθεν καί στέφανον ἐκομίσω Πάτερ τῆς δικαιοσύνης, ὅν σοι ἡτοίμασε Χριστός, ὁ κατ’ ἀξίαν νέμων τά ἔπαθλα, καί γέρα χαριζόμενος καί τήν τῶν πόνων ἀντίδοσιν· ὅν καί νῦν ἡμᾶς ρύσασθαι ἐκ κινδύνων δυσώπησον».
Ποῖος δέ εἶναι ὁ στέφανος τῆς δικαιοσύνης, τόν ὁποῖον ἔλαβεν ἀπό τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος;
Ἀκούομεν τόν Ἱερώτατον Παῦλον λέγοντα: «Ἐάν δέ καί ἀθλῇ τις οὐ στεφανοῦται, ἐάν μή νομίμως ἀθλήσῃ», (Β΄ Τιμ. 2,5). Καί πάλιν ὁ Παῦλος ἀναφερόμενος εἰς ἑαυτόν λέγει: «Τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἡγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα λοιπόν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ», (Β΄ Τιμ. 4,7-8).
Ἑρμηνεύων τόν Παύλειον τοῦτον λόγον, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ὁ ἀγαπῶν αὐτοῦ [τοῦ δικαίου Κριτοῦ τοῦ Κυρίου] τήν ἐπιφάνειαν [παρουσίαν] πάντα πράξει, ὥστε καί πρό ἐκείνης τῆς καθολικῆς [τῆς δευτέρας Παρουσίας] γενέσθαι αὐτῷ τήν μερικήν [τήν κατ’ ἰδίαν παρουσίαν] συμφώνως τῷ εὐαγγελιστῇ Ἰωάννῃ: « ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν», (Ἰωάν. 14,23).
Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Οἱ διά πάσης ἀρετῆς τόν οἰκεῖον καταλαμπρύνοντες νοῦν, ἔχοντές τε ἤδη πρός τό μανθάνειν ἐπιτηδείως τά τε θεῖα τε καί κεκρυμμένα μυστήρια, τήν διά τοῦ Πνεύματος λήψονται δαδουχίαν καί αὐτόν ἐν ἑαυτοῖς ἐναυλισθέντα τόν Κύριον τοῖς τῆς διανοίας ἐπαθρήσουσιν ὀφθαλμοῖς. Οὐκοῦν οὐ κοινή τοῖς ἄλλοις τῶν ἁγίων ἡ γνῶσις, ἀλλ’ ἐξαίρετός τις καί διωρισμένη καί πολλήν ἔχουσα τήν διαφοράν».
[Καί ἁπλούστερον, αὐτῶν τῶν ὁποίων ὁ νοῦς φωτίζεται ὑπερβαλλόντως ἀπό κάθε ἀρετήν καί ἔτσι γίνονται ἱκανοί νά μανθάνουν τά θεῖα καί κεκρυμμένα μυστήρια, αὐτοί θά φέρουν τήν δᾶδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί θα βλέπουν μέ τά μάτια τῆς διανοίας τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος ἔχει κατοικήσει ἐντός αὐτῶν. Ἡ γνῶσις λοιπόν τῶν ἁγίων δέν εἶναι κοινή εἰς ὅλους, ἀλλ’ ἀποτελεῖ κάτι τι τό ἰδιαίτερον καί ἐξαίρετον καί διαφέρει κατά πολύ ἀπό τήν γνῶσιν τῶν ἄλλων πιστῶν.
Καθίσταται σαφές λοιπόν, ὅτι ὁ στέφανος τῆς δικαιοσύνης, τόν ὁποῖον ἔλαβεν ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος εἶναι ἡ «ἐξαίρετος καί διωρισμένη καί πολλήν ἔχουσα τήν διαφοράν γνῶσις». Ἡ γνῶσις δέ αὐτή εἶναι ἡ καταλάμπρυνσις τοῦ νοῦ διά τῆς φωτιστικῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Χριστός, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος, εἶναι Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος μᾶς βοηθεῖ μέ κάθε λόγον καί τρόπον πρῶτον, Αὐτός, [ὁ Χριστός] εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος καθορίζει ἀκριβῶς ποῖος εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος Τόν ἀγαπᾷ καί ποῖος εἶναι ἄξιος νά λάβῃ τήν δύναμιν τοῦ χαρίσματος, δηλονότι τήν φωτιστικήν ἐνέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἔχων καύχημα τήν γνησιότητα τῆς σχέσεως αὐτοῦ μέ τόν Χριστόν διά τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ.
Ἰδού λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διά τί ἡ ἁγία ἡμῶν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τιμᾷ καί προβάλλει τήν μνήμην τῶν ἁγίων ἀφ’ ἑνός καί καλεῖ πάντας ἡμᾶς διά στόματος τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Πέτρου ἀφ’ ἑτέρου, ἵνα : «κατά τόν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καί αὐτοί ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, διότι γέγραπται· ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι», (Α΄ Πετρ. 1, 15-16).
Ὁ καλέσας ἡμᾶς Θεός Πατήρ, ὡς κεχωρισμένος παντός μολυσμοῦ εἶναι ἅγιος καί οὐδείς δύναται νά πλησιάσῃ Αὐτόν, διότι θά κατακαῇ, ἐπειδή «ὁ Θεός ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον», (Ἑβρ. 12,29)· εἶναι ἀπείραστος κακῶν (Ἰάκ. 1,13) καί οἰκεῖ φῶς ἀπρόσιτον, (Α΄ Τιμ. 6,16).
Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος κατώρθωσε διά τοῦ αὐστηροῦ ἀσκητικοῦ αὐτοῦ ἀγῶνος ἐν τῇ ἐρήμῳ νά καθαρίσῃ τήν καρδίαν αὐτοῦ κατά τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται», (Ματθ. 5,8) καί νά ἀνέλθῃ τήν κλίμακα τῆς δικαιοσύνης τοὐτέστιν τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς θεώσεως, γενόμενος οὕτω «θείας κοινωνός φύσεως», (Β΄ Πέτρ. 1,4).
Τοῦ στεφανώσαντος τῷ στεφάνῳ τῆς δόξης καί δικαιοσύνης Αὐτοῦ Ὀνούφριον, τόν ὅσιον Πατέρα ἡμῶν, Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δεηθῶμεν καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Τῶν μοναστῶν τά πλήθη τόν καθηγητήν σέ τιμῶμεν Ὀνούφριε· διά σοῦ γάρ τήν τρίβον τήν ὄντως εὐθεῖαν πορεύεσθαι ἔγνωμεν. Μακάριος εἶ τῷ Χριστῷ δουλεύσας καί ἐχθροῦ θριαμβεύσας τήν δύναμιν, Ἀγγέλων συνόμιλε, Ὁσίων συμμέτοχε καί δικαίων· μεθ’ ὧν [σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας] ἱκέτευε τῷ Κυρίῳ ἐλέηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν» Ἀμήν.
Μετά τήν Ἀπόλυσιν τῆς θείας Λειτουργίας ἐγένετο Μνημόσυνον ἐπί τῶν τάφων τῶν κτιτόρων καί τῆς πρό ἐτῶν κοιμηθείσης μοναχῆς Σεραφείμας καί ἀνεγνώσθη ἡ εὐχή τῶν ὀπωρῶν, σύκων και σταφυλῶν.
Τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν ἐδεξιώθη ἐν διαθέσει φιλοξενίας ἀναψυχῆς ἡ καλῶς ἐπιμελουμένη τῶν τῆς Μονῆς καί ἀνακαινίστρια ταύτης ὁσιωτάτη μοναχή Παϊσία.
