Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μποτοσανίου κ. Νικηφόρος τέλεσε τη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, στο 151 Τάγμα Πεζικού «Πολεμιστές-Μαύροι Λύκοι», στο Ιάσιο. Συμμετείχε τόσο το στρατιωτικό προσωπικό όσο και οι οικογένειές τους.
«Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες υπέφεραν την εποχή του Λικινίου το έτος 320. Δεν διέφεραν καθόλου στην υπηρεσία τους από τους άλλους. Ωστόσο, όταν ο αυτοκράτορας διέταξε να αποτίνουν φόρο τιμής στον εαυτό του σαν να είναι “θεός”, καθώς και στους ειδωλολατρικούς “θεούς”, οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες αρνήθηκαν. Αυτή τους η πράξη φαινόταν ακατανόητη για τους άλλους. Επίσης το ότι άλλοι έκαναν αυτό που τους ζήτησε ο αυτοκράτορας, δεν σημαίνει ότι πίστευαν πραγματικά ότι ο αυτοκράτορας ήταν “θεός”. Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα συνειδητά επέλεξαν να αρνηθούν διότι ήξεραν ότι τα πάντα στη ζωή μας έχουν σημασία, και πολύ περισσότερο αυτό που κάνουμε να το κάνουμε στο όνομα του Αληθινού Θεού», είπε ο Θεοφιλέστατος.
«Έως το τέλος της ζωής τους οι Άγιοι παρέμειναν πιστοί στον Κύριο. Με τη δύναμη της πίστης τους έδειξαν ότι δεν πρέπει να αρνηθούμε τον Θεό ούτε στιγμή», είπε χαρακτηριστικά.
Στο τέλος, ο Διοικητής του 151 Τάγματος Πεζικού, Αντισυνταγματάρχης Marius Butilă, δώρισε στον Θεοφιλέστατο πλακέτα του 151ου Τάγματος, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Λίγα λόγια για τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες
Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες είναι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι μαρτύρησαν στη Σεβάστεια της Μικράς Ασίας, και η μνήμη τους τιμάται στις 9 Μαρτίου. Και οι σαράντα αυτοί Άγιοι ήταν στρατιώτες στο πιο επίλεκτο τάγμα του στρατού του Λικινίου.
Όταν αυτός εξαπέλυσε διωγμό κατά των χριστιανών, οι Άγιοι σαράντα συλλαμβάνονται αμέσως από τον έπαρχο Αγρικόλα (στη Σεβάστεια). Στην αρχή τους επαινεί και τους υπόσχεται αμοιβές και αξιώματα, για να αρνηθούν την πίστη τους. Τότε ένας από τους σαράντα, ο Κάνδιδος, απαντά: «Ευχαριστούμε για τους επαίνους της ανδρείας μας. Άλλ’ ο Χριστός, στον όποιο πιστεύουμε, μας διδάσκει ότι στον καθένα άρχοντα πρέπει να του προσφέρουμε ό,τι του ανήκει. Και γι’ αυτό στο βασιλέα προσφέρουμε τη στρατιωτική υπακοή. Αν, όμως, ενώ ακολουθούμε το Ευαγγέλιο, δεν ζημιώνουμε το κράτος, αλλά μάλλον το ωφελούμε με την υπηρεσία μας, γιατί μας ανακρίνεις για την πίστη πού μορφώνει τέτοιους χαρακτήρες και οδηγεί σε τέτοια έργα;».
Ο Αγρικόλας κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να τους επιβληθεί με ήρεμο τρόπο και διέταξε να τους βασανίσουν. Οπότε, μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα, τους ρίχνουν στα κρύα νερά μιας λίμνης. Το μαρτύριο ήταν φρικτό. Τα σώματα άρχισαν να μελανιάζουν. Αλλά αυτοί ενθάρρυναν ο ένας τον άλλο, λέγοντας: «Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος. Λίγο ας υπομείνουμε και σε μια νύχτα θα κερδίσουμε ολόκληρη την αιωνιότητα».
Ενώ προχωρούσε το μαρτύριο, ένας μόνο λιποψύχησε και βγήκε από τη λίμνη. Τον αντικατέστησε όμως ο φρουρός (Αγλάϊος), που είδε τα στεφάνια πάνω από τα κεφάλια τους. Ομολόγησε το Χριστό, μπήκε στη λίμνη και μαζί με τους 39 παίρνει και αυτός το στεφάνι του μαρτυρίου, αφού μισοπεθαμένους τους έβγαλαν το πρωί από τη λίμνη και τους συνέτριψαν τα σκέλη. Τα μαρτυρικά λείψανα ευρέθησαν από τους Χριστιανούς σε κάποιο γκρεμό, όπου είχαν συναχθεί κατά θεία οικονομία και ενταφιάσθηκαν με ευλάβεια.
Κατά τους Παρισινούς Κώδικες 1575 και 1476 τα ονόματα τους ήταν: Κυρίων, Κάνδιδος (ή Κλαύδιος), Δόμνας, Ευτύχιος (ή Ευτυχής), Σεβηριανός, Κύριλλος, Θεόδουλος, Βιβιανός, Αγγίας, Ησύχιος, Ευνοϊκός, Μελίτων, Ηλιάδης (ή Ηλίας), Αλέξανδρος, Σακεδών (ή Σακερδών), Ουάλης, Πρίσκος, Χουδίων, Ηράκλειος, Εκδίκιος, (ή Ευδίκιος), Ιωάννης, Φιλοκτήμων, Φλάβιος, Ξάνθιος, (ή Ξανθιάς), Ουαλέριος, Νικόλαος, Αθανάσιος, Θεόφιλος, Λυσίμαχος, Γάϊος, Κλαύδιος, Σμάραγδος, Σισίνιος, Λεόντιος, Αέτιος, Ακάκιος, Δομετιανός (ή Δομέτιος), δυο Γοργόνιοι, Ιουλιανός, (ή Ελιανός ή Ηλιανός), και Αγλάϊος ο καπικλάριος. (Ορισμένοι Κώδικες αναφέρουν και επιπλέον των σαράντα ονόματα, όπως αυτά των Αγίων Αειθάλα, άλλου Γοργονίου κ.λ.π.).
Πηγή: Baisilica (Iustin Gheorghe), Ορθόδοξος Συναξαριστής
Φωτογραφίες: Doxologia