Δεκατρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εκδημία την κοίμηση του μακαριστού Πατριάρχη Σερβίας κυρού Παύλου ο οποίος εκοιμήθη 96 ετών ύστερα από παραομονή 19 χρόνων στον Θρόνου του Αγίου Σάββα.
Ιστορικός παραμένει ο τρόπος με τον οποίο εξελέγη το 1990 Πατριάρχης Σερβίας καθώς ήταν ο μοναδικός από τους υποψηφίους που είπε ανοικτά ότι δεν επιθυμούσε να εκλεγεί. Ωστόσο, η ετυμηγορία της κάλπης και της βούλησης των μελών της Ιεράς Συνόδου των Επισκόπων τον ανέδειξε σε Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Σερβίας.
Κατά την πολυετή παραμονή του στον Θρόνο κλήθηκε να αντιμετωπίσει κρίσιμα ζητήματα και καταστάσεις όπως ο εμφύλιος πόλεμος μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας καθώς και τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο.
Ο Πατριάρχης Σερβίας Παύλος (Stojcevic) γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1914 στο χωριό Κούτσαντσι της Σλαβονίας (τωρινή Κροατία). Το κοσμικό του όνομα ήταν Γκόικο. Τελείωσε τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου στην Τούζλα και το εξαετές σεμινάριο στο Σαράγεβο τα έτη 1930-1936.
Λίγο πριν την έναρξη του Β/ Παγκοσμίου Πολέμου αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου (1936-1941), ενώ παράλληλα σπούδαζε στο Ιατρικό Ινστιτούτο (δύο χρόνια, διακόπτοντας τις σπουδές του εξαιτίας του πολέμου). Στις αρχές του πολέμου, για να επιβιώσει, ο μελλοντικός Πατριάρχης Σερβίας εργάστηκε ως οικοδόμος στα εργοτάξια του Βελιγραδίου. Το 1948 εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Παύλος. Τα έτη 1949-1955 ανήκε στην αδελφότητα της μονής Ράτσα στον ποταμό Ντρίνα. Από το μοναστήρι της Ράτσα ο Παύλος απεστάλη για σπουδές στην Αθήνα, όπου έμεινε από το 1955 έως το 1957.
Το 1957 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τον εξέλεξε Επίσκοπο Ράσκας και Πριζρένης, για να διακονήσει στο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια.
Το 1988 η Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου απονέμει στον επίσκοπο Παύλο τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα θεολογίας και λίγο αργότερα ο ίδιος τίτλος του απονεμήθηκε από τη Θεολογική Ακαδημία του Αγίου Βλαδιμήρου της Νέας Υόρκης. Την 1η Δεκεμβρίου 1990 ο επίσκοπος Παύλος εξελέγη από την ιερά Σύνοδο 44ος Προκαθήμενος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η πατριαρχεία του χαρακτηριζόταν από το ιδιαίτερο προσωπικό του ήθος, τη βαθιά ασκητικότητα και το φιλακόλουθο φρόνημά του, για τα οποία ο σερβικός λαός τον αγάπησε ως γνήσιο πνευματικό του πατέρα.
Εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω τον Νοέμβριο του 2009, έπειτα από διετή ασθένεια.
