“Αν η πίστη είναι ατομική και ανεξάρτητη, τότε είναι αιρετική”, είπε χαρακτηριστικά στην ομιλία του ο Πατριάρχης Σερβίας κ.κ. Πορφύριος την Κυριακή Β’ Νηστειών, 20 Μαρτίου 2022, κατά την επίσκεψή του στην ιστορική Επισκοπή Μπρανιτσέβου.
Ο Μακαριώτατος προέστη της Θείας Λειτουργίας στον Καθεδρικό Ιερό Ναό του Ποζάρεβατς με χοροστατούντες τον Επίσκοπο Μπρανιτσέβου κ. Ιγνάτιο και τον εκλεγέντα Επίσκοπο Hvostan κ. Ιουστίνο.
“Πολλοί άνθρωποι από όλες τις πλευρές έρχονται στην Επισκοπή Μπρανιτσέβου για να αναζητήσουν παρηγοριά στους αγίους του Θεού”, υπογράμμισε ο Μακαριώτατος.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε αποσπάσματα από το κήρυγμα του Μακαριωτάτου:
“Είμαι γεμάτος χαρά γιατί ο Θεός με τίμησε να προσευχηθώ μαζί σας στον Κύριο και Σωτήρα μας και με ευλόγησε να έρθω στην πόλη Ποζάρεβατς, στην ιστορική Επισκοπή Μπρανιτσέβου, η οποία ονομαζόταν αρχικά Viminacium.
Όταν αρρωσταίνουμε, ποτέ δεν πονάει μόνο η μια πλευρά της ύπαρξης του ανθρώπου. Ολόκληρη η ύπαρξή του αρρωσταίνει.
Η πίστη στον Θεό δεν είναι ατομικό πράγμα, και δεν αφορά μόνο έναν άνθρωπο. Η πίστη αφορά όλη την κοινότητα. Αν η πίστη είναι ατομική και ανεξάρτητη, τότε είναι αιρετική, γιατί αυτός που θέλει να είναι ελεύθερος, ξεχωρίζει τον εαυτό του από τους άλλους, και αυτό σημαίνει ουσιαστικά αιρετικός.
Η πίστη της κοινότητας, η πίστη της Εκκλησίας είναι μια πίστη που έχει δύναμη. Είναι μια πίστη που δεν είναι μόνο για τον εαυτό της, αλλά αφορά τη σωτηρία όλου του κόσμου.
Το πρόβλημα δεν είναι αν υπάρχουν ή όχι άνθρωποι που δεν πιστεύουν. Το βασικό ερώτημα είναι ποια είναι η πίστη μας.
Είναι η πίστη μας της οικογένειάς μας και της Εκκλησίας μας; Ο γονιός, με την πίστη του πιστεύει από αγάπη και στη σωτηρία του πλησίον τους; Πιστεύει στη σωτηρία της οικογένειάς του και του πλησίον του, ακόμη και του εχθρού του;
Η πίστη δεν είναι παρά η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας, που ουσιαστικά δείχνει και φανερώνει τη συμμετοχή μας στη Θεία Λειτουργία. Αυτή είναι η Εκκλησία και αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας.
Είθε ο Θεός να επιτρέψει οι προσευχές μας να μην είναι έκφραση της πίστης μας που έχει να κάνει μόνο με εμάς, να μην είναι ένα απλό συνηθισμένο συναίσθημα που μας συνδέει μαζί με τον εαυτό μας και μας βάζει στο επίκεντρο της προσοχής και της προσευχής. Αλλά, να είναι η πίστη που μας συνδέει με τους γείτονές μας και με τον Κύριο.
Από αυτή τη σύνδεση και αυτή τη σχέση και την κοινωνία με τον Θεό, επικοινωνούμε μεταξύ μας ως ένα σώμα, ένα μυαλό και μια καρδιά”.
