77. Όπως ακριβώς οι κύριοι του κόσμου έχουν διαφόρους υπηρεσίας διά τους δούλους των, και άλλους μεν στέλλουν εις τα χωράφια, διά να καλλιεργούν την γην και να διατηρούν την διαδοχήν του γένους, άλλους δε, εάν διακρίνουν κάποιους καιλούς και όμορφους, τους μεταφέρουν εις τας οικίας των διά να υπηρετούν αυτούς τους ιδίους, έτσι και ο Κύριος, εκείνους οι οποίοι προετίμησαν τον σεμνόν γάμον, τους ετοποθέτησεν εις τον αγρόν του κόσμου, τους καλυτέρους όμως απ’ αυτούς, όσοι μάλιστα έχουν αγαθήν προαίρεσιν, τους εχρησιμοποίησε διά τον εαυτόν του διά να τον υπηρετούν.
- (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αυτοί είνε αποξενωμένοι απ’ όλα τα γήινα πράγματα, διότι κατέστησαν άξιοι της δεσποτικής τραπέζης. Δεν μεριμνούν διά την αμφίεσιν, διότι έχουν ενδυθή τον Χριστόν.
78. Και των δύο ταγμάτων ένας είνε αφέντης, ο Κύριος. Όπως από τον ίδιον κόκκον σίτου προέρχεται και το άχυρον και το σπέρμα, έτσι από τον ίδιον Θεόν κατάγονται και όσοι ζουν σεμνώς εις τον κόσμον και όσοι εξέλεξαν τον μοναχικόν βίον.
Υπάρχει ανάγκη και των δύο· υπάρχει ανάγκη των φύλλων, διότι τα χρειάζεται το σπέρμα διά να φυλαχθή, και του καρπού η απόκτησις είνε επίσης αναγκαία, διότι απ’ αυτόν τα πάντα γεννώνται.
Και όπως ακριβώς δεν είνε δυνατόν να έχωμεν συγχρόνως και χόρτον και σπέρμα, έτσι είνε αδύνατον, ενώ μας περιβάλλη η δόξα του κόσμου, να παράγωμεν καρπούς ουρανίους.
Όταν δε πέσουν τα φύλλα και ξηρανθή το καλάμι, ο στάχυς είνε κατάλληλος διά θερισμόν.
Και ημείς λοιπόν, εάν αποβάλωμεν την γηίνην φαντασίαν σαν φύλλα, και εάν μαράνωμεν το σώμα μας σαν το καλάμι και ανυψώσωμεν τον νουν μας, θα δυνηθούμεν να παράγωμεν σπέρμα σωτηρίας.
Απόσπασμα από τον «Βίο και πολιτεία της αγίας και μακαρίας Συγκλητικής», όπως περιέχεται στον τόμο «Αθανασίου Αλεξανδρείας τους Μεγάλου, Άπαντα τα έργα 11, Ασκητικά» των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1976. Εισαγωγή, κείμενο μετάφραση, σχόλια Παυσανίας Κουτλεμάνης.
Πηγή: pemptousia.gr