Ο Πατήρ Παΐσιος, αν και είχε φθάσει σε τέτοια πνευματική κατάσταση που θα ήθελε να αφοσιωθή μόνο στην προσευχή, έκανε αρκετές ώρες την ημέρα εργόχειρο, για να μπορή να αγοράζη πράγματα για τους Βεδουίνους [όταν βρισκόταν στο Σινά].
Μια μέρα όμως σκέφθηκε:
«Ήρθα εδώ, για να βοηθώ τους Βεδουίνους η για να κάνω προσευχή για όλον τον κόσμο»;
Και αποφάσισε να περιορίση το εργόχειρο.
Την ίδια ημέρα – ήταν Δεκέμβριος του 1963 – τον επισκέφθηκε ένας Έλληνας γιατρός που ζούσε στην Βιέννη.
Ο Όσιος, μόλις τον είδε, του είπε: «Έλα, σε περίμενα».
Και συζητώντας μαζί του, του αποκάλυψε με διορατικό χάρισμα και κάποια πράγματα από την προσωπική του ζωή.
Τότε αυτός συγκλονίσθηκε και του έδωσε εκατό λίρες λέγοντας:
«Πάρε, Πάτερ, αυτές τις λίρες, για να μπορής να βοηθάς τα Βεδουινάκια χωρίς να βγαίνης από το πρόγραμμά σου».
Ο Πατήρ Παΐσιος δεν άντεξε την συγκίνηση· άφησε τον γιατρό μόνο του και μπήκε στο κελλί του για ένα τέταρτο. Η πρόνοια και η αγάπη του Θεού τον είχαν «διαλύσει».
Ο γιατρός έμεινε στην Αγία Επιστήμη δύο ημέρες και, όταν γύρισε στην Μονή, ήταν αλλοιωμένος· έδειχνε ότι στον Πατέρα Παΐσιο δεν είχε βρει απλώς παρηγοριά αλλά κάτι βαθύτερο και ουσιαστικώτερο.
Ως γιατρός όμως εξέφρασε την γνώμη ότι ο άγιος αυτός άνθρωπος δεν θα άντεχε για πολύ την ασκητική ζωή στην έρημο.
Από το βιβλίο ο «Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης» Ιερόν Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Βασιλικά Θεσσαλονίκης.