(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
[Γράφει ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης]: Ήξερα ένα παιδί. Η όψη του ήταν αγγελική, ταπεινή, σεμνή, πράα· πρόσωπο λευκό και ρόδινο, μάτια φωτεινά, γαλανά, αγαθά και ήρεμα.
Όταν όμως μεγάλωσε, άρχισε την ανήθικη ζωή και έχασε τη χάρη του Θεού.
Και σε ηλικία περίπου τριάντα ετών έμοιαζε άνθρωπος μαζί και δαίμονας, θηρίο και ληστής, κι η όψη του ήταν φοβερή και απαίσια.
Ήξερα ακόμα μια πολύ ωραία κοπέλα, με πρόσωπο φωτεινό και ευχάριστο, ώστε πολλοί φθονούσαν το κάλλος της.
Με την αμαρτωλή ζωή της όμως έχασε τη χάρη κι έγινε βδελυρή στη θέα.
Είδα όμως και το αντίθετο: ανθρώπους να μπαίνουν στο μοναστήρι με πρόσωπο παραμορφωμένο από την αμαρτία και τα πάθη, άλλα με τη μετάνοια και την ευσεβή ζωή άλλαξαν κι έγιναν πολύ ευχάριστοι στην όψη.
Επίσης στο Παλαιό Ρωσικό ο Κύριος μου έδωσε να δω την ώρα της εξομολογήσεως τον Πνευματικό όμοιο με το Χριστό.
Στεκόταν αστραφτερός κατά θαυμάσιο τρόπο και, παρότι ήταν γέροντας κατάλευκος, το πρόσωπό του ήταν λαμπρό και νεανικό.
Το ίδιο είδα κι έναν επίσκοπο την ώρα της Θείας Λειτουργίας.
Είδα ακόμα τον πατέρα Ιωάννη της Κροστάνδης [νυν άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης], που παρ’ όλο που ήταν από φυσικού του άνθρωπος με συνηθισμένη όψη, εν τούτοις από τη χάρη του Θεού το πρόσωπό του ήταν όμορφο σαν αγγέλου κι ευχαριστιόταν κανείς να τον βλέπη.
Έτσι, λοιπόν, η αμαρτία παραμορφώνει τον άνθρωπο, ενώ η χάρη τον στολίζει.
Από το βιβλίο, ο «Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης», έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 1990.
(Πηγή: pemptousia.gr)