Θυμήθηκε ο μακάριος Αββάς Ζωσιμάς κάποιον αββά πραότατο, που για τη μεγάλη του αρετή και τα θαυμαστά σημεία που επιτελούσε, όλη η χώρα τον τιμούσε σαν άγγελο Θεού:
“Μια μέρα πήγε κάποιος παρακινημένος από τον πονηρό και τον έβρισε βαριά μπροστά σε όλους.
Ο γέροντας στεκόταν προσέχοντάς τον μέσα στο στόμα και λέγοντας
– Χάρη Θεού στο στόμα σου αδελφέ.
– Ναι, φαύλε, γεροφαγά!…
Συνέχιζε μανιασμένος εκείνος.
– Αυτά τα λες για να φανείς στους άλλους πράος.
– Πράγματι, αδελφέ μου, παραδέχτηκε ο γέροντας, αυτό που λες είναι αληθινό.
Μετά το επεισόδιο τον ρώτησε κάποιος:
– Δεν ταράχτηκες καθόλου καλόγερε;
– Όχι! αποκρίθηκε. Αλλά ένιωθα σαν να σκέπαζε την ψυχή μου ο Θεός.
Από Την Περιοδική Έκδοση “Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία”, Τεύχος 23-24, Σ. 123.