Γέρων Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα
Η «Εκατοντάδα της Βιτόβνιτσα»
1. Ο Θεός μας ήρθε εδώ, ανάμεσα μας, για να μας επαναφέρει στην πρωταρχική κατάσταση, όπως μας δημιούργησε.
Έκανε τα πάντα, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να Τον καταλάβει.
Θα μπορούσε να σώσει το ανθρώπινο γένος και με άλλον τρόπο, αλλά ο άνθρωπος, από τότε που έπεσε, μόνος διατάραξε ολόκληρο τον εσωτερικό του μηχανισμό της νόησης και κατέστησε τον εαυτό του ανίκανο για το αγαθό.
Έπεσε υπό την κυριαρχία των πνευμάτων του κακού, εκουσίως παραδόθηκε στην εξουσία τους και στην υποδούλωση
2. Το κακό, που υπάρχει δεν το δημιούργησε ο Θεός.
Το κακό προέρχεται από τα νοερά πνεύματα της σκέψης που έπεσαν από τη θεϊκή αγάπη στρεφόμενα προς την προσωπικότητά τους (στον εαυτό τους) και έγιναν απείθαρχα κι άρχισαν να κρίνουν με τη δική τους νόηση.
Αλλά όσο κι αν κάθε νοερά δύναμη που δεν είναι ενωμένη με την Πηγή της ζωής, προσπαθούσε να κάνει ή να πει κάτι καλό όλα αυτά τα φαινομενικά καλά λόγια, οι όποιες πράξεις ήταν αλατισμένα με τη δυσωδία της κόλασης, αφού μόνον ο Θεός είναι Πηγή της ειρήνης και της χαράς, του δικαίου και της αγαθότητας.
3. Όλα τα δημιουργημένα όντα είναι περιορισμένα, κι εκείνο που είναι περιορισμένο δεν είναι τέλειο, αλλά δημιουργημένα όντα έχει δοθεί η δυνατότητα να τελειοποιούνται.
4. Όμως τα δημιουργημένα όντα έπεσαν.
Πρώτα δεν κράτησαν την αξιοπρέπεια τους (κάποιοι) Άγγελοι και κατόπιν λόγω του φθόνου αυτών των πεπτωκότων πνευμάτων έπεσαν και οι δικοί μας πρόγονοι, ο Αδάμ και η Εύα.
Και σε μας αγκυροβόλησε αυτή η ιδιότητα – ο κολάσιμος φθόνος.
Ο φθόνος δεν οπισθοχωρεί πουθενά και κατά πρόσωπο στον Θεό διαρκώς μιλά ενάντια παντού και σε κάθε τόπο.
5. Τι κάνει ο φθόνος; Το πνεύμα της κόλασης, φθόνος, παλεύει διαρκώς και ακατάπαυστα ενάντια στο δίκαιο, ενάντια στον Θεό.
Ο Θεός είναι όλος αγάπη, ενώ ο φθόνος δεν ανέχεται να κάνεις κάποιο καλό για τον πλησίον.
Όταν ο Κύριος, ολόκληρος αγάπη, θεράπευσε εκείνη τη γυναίκα, τη γερόντισσα που ασθενούσε και για 18 χρόνια ήταν συγκύπτουσα, αμέσως το κακό εμφανίστηκε και άρχισε να ξεσηκώνεται, επειδή ο φθόνος δεν αντέχει να γίνει κάποιο καλό σε κάποιον.
Ο φθόνος διαρκώς ζηλεύει όλους σε όλα.
6. Ένας από τους θεοφόρους πατέρες, ο όσιος Νείλος ο Μυροβλύτης (εμφανίστηκε στον μοναχό Θεοφάνη που ζούσε στη σπηλιά του κατά τον 18ο αιώνα) εξήγησε πολλά μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. Και αυτός λέει ότι ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντίχριστου στην καρδιά του ανθρώπου.
Βλέπετε πόσο φοβερό πράγμα είναι αυτό για μας!
Κι εμείς συχνά φθονούμε τους πλησίον μας, ακόμη και τους συγγενείς μας για κάτι τους φθονούμε.
Και δεν στρέφουμε την προσοχή μας στο να θεραπευθούμε (από τον φθόνο) και να συνέλθουμε.
Απόσπασμα από το βιβλίο, «Όποιον σκέφτεσαι σ’ εκείνον ανήκεις» των εκδόσεων Πορφύρα. Μετάφραση Σβετλάνα Πέτσιν, επιμέλεια Ηλίας Σαραγούδας.
Ο Σέρβος Γέροντας, Ιερομόναχος Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας (1914-2003).
Πηγή: pemptousia.gr (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)