Όταν συζητάμε συνήθως κατακρίνουμε, κατακρεουργούμε τους ανθρώπους με το στόμα μας.
Η καταστροφή, που επιφέρει ο κάθε λόγος μας στην ζωή του άλλου, δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με την υδρογονοβόμβα.
Ο κάθε λόγος που λέμε είναι δολοφονία του άλλου, προ πάντων δε του εαυτού μας, λόγῳ της τέλειας απομονώσεως στην οποία πέφτομε.
Και επειδή οι άνθρωποι, όταν συζητούν, ως επί το πλείστον αστειεύονται, ειρωνεύονται, εμπαίζουν και αργολογούν, οδηγούνται στην κατάκριση του άλλου.
Επειδή δεν έχομε δικό μας περιεχόμενο, περιεχόμενό μας γίνεται η θεωρία των έξω ανθρώπων.
