Η Καθηγουμένη Ταξιαρχία, γράφει:
«Είχα μία φίλη που ήταν αρραβωνιασμένη. Ο νέος όμως δεν ήθελε να εξομολογηθή. Τελικώς τον πείσαμε.
Όταν πήγαμε στον Γέροντα του είπα:
– Γέροντα, ο νέος θέλει να εξομολογηθή.
Τότε λέει ο Γέροντας:
– Πήγαινε, παιδί μου, στην εκκλησία να κάμης προσευχή, θα κάνω και εγώ εδώ και όταν επιτρέψη ο Θεός θα σε φωνάξω.
Πράγματι, πήγε ο νέος στην εκκλησία και περίμενε κάτω από την εικόνα του Χριστού.
Μετά από πολλή ώρα πήγε ο Γέροντας να τον φωνάξη και τον βρήκε να κλαίη.
Τον ρωτήσαμε, γιατί έκλαιγε και μας είπε, πως όταν τον έδιωξε ο πατήρ νόμισε ότι τον έδιωξε ο Θεός.
Επίσης μας είπε, ότι του ανέφερε ο Γέροντας αμαρτίες που δεν γνώριζε κανείς και ο ίδιος είχε σχεδόν λησμονήσει και τον βοήθησε να πη και αυτές που δεν ήθελε να πη από ντροπή».
*****
Η μοναχή Χριστοφόρα, αναφέρει:
«Είχε αξιωθεί αναμφισβητήτως του προορατικού χαρίσματος και μπορούσε να διαβάζη εις τις ψυχές των εξομολογουμένων όσα ‘εν λόγω, έργω ή κατά διάνοιαν’ είχαν γίνει ή επρόκειτο να συμβούν.
Πολλές φορές όταν εξωμολογούμην έλεγα:
– Γέροντα, σήμερα έσφαλα, έκανα αυτό ή εκείνο και εκείνος απαντούσε απαθώς, το ξέρω ή άλλοτε προλάβαινε και συνέχιζε ο ίδιος την υπόθεσιν, σαν να ήταν παρών.
Και όταν αφελώς τον ερωτούσα, πού το ξέρει, απέφευγε να απαντήση και έδινε συμβουλες σχετικές με την εξομολόγησιν.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσή, «Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, ο «Γέρων της Αναλήψεως», έκδοση Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους.)