Κάποτε χάρισε κάποιος στoν Γέροντα Πορφύριο έναν ατίθασο και άγριο παπαγάλο.
Ο Γέροντας πολύ ευχαριστήθηκε με τούτο το απρόσμενο δώρο. Ό παπαγάλος όμως ήταν τόσο άγριος, που δεν μπορούσες ούτε να τον πλησιάσεις. Ορμούσε με το δυνατό του ράμφος να σέ τσιμπήσει.
Έτσι ό Γέροντας αποφάσισε να τον ημερέψει.
Πήρε ένα λεπτό βεργάκι και, ακουμπώντας τον παπαγάλο απαλά στα φτερά του, έλεγε την ευχή:
-«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Δεν πέρασε πολύς καιρός και ό παπαγάλος ημέρεψε τόσο που δεχόταν και το χέρι τού Γέροντα να τον χαϊδεύει.
Συχνά άκουγες τον παπαγάλο να φωνάζει:
«Γέροντα, ευλόγησον», «Γερόντισσα, ευλογείτε».
Έβγαινε θαρρετά από το κλουβί του, όταν ό Γέροντας άνοιγε την πόρτα, καθόταν στον ώμο του και έτρωγε μαζί του.
Έμαθε ακόμη να λέει:
«Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου».
Το πιο θαυμαστό, όμως, ήταν πού έμαθε να ψέλνει το «Κύριε, ελέησον!».
