Παιδιά μου, να κάνουμε ό,τι μπορούμε αγαθοεργίες, να έχουμε μετάνοια και τις προσευχές στον Θεό, διότι λέγει ο Κύριος «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν».
Πάντως παιδιά μου, η προσευχή στηρίζει τον άνθρωπο. Και κάποτε όταν είχα έρθη στο μοναστήρι πριν 35 χρόνια, λέγω «Άγιε Δαυίδ, ήρθα σε σένα για να (με) φωτίσης, να μου δώση ο Θεός και εμένα φώτιση, να μην κάνω πράξεις κακές και αμαρτίες, μόνο το καλό έργο».
Λοιπόν, και εκεί που προσευχόμουν, λέγω «να μου δώση πίστη». Πιστεύω από παιδί, αλλά θέλω να με δώση πίστη. Εκεί μέσα που προσευχόμουν, τι έπαθα και μου ήρθε! (στο νου εκείνο που λέει το Ευαγγέλιο): «Όταν προσεύχεσαι να λες, Κύριε, πρόσθεσε πίστη».
Με συγχωρείτε, παιδιά μου, εγώ δεν το ’χα διαβάση στα χαρτιά μας, εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε τίποτε, μια Σύνοψη είχα μόνο, ό,τι είχαμε τα αφήσαμε στην πατρίδα μου στην Μικρά Ασία και εδώ δεν είχαμε τίποτε, δεν υπήρχαν θεολόγοι πατέρες εκείνη την εποχή. Ένας Ιεροκήρυκας ήταν στην Χαλκίδα και ο Επίσκοπος.
Απόσπασμα Από Το Βιβλίο Ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, Νουθεσίες, Μαρτυρίες», Έκδοση Ενωμένη Ρωμηοσύνη.