Με σκληρή άσκηση, με αδιάλειπτη προσευχή, με αυστηρή νηστεία, με σωματικούς κόπους και με σιωπή ο όσιος Μάρκος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου είχε νεκρώσει τη σάρκα και το σαρκικό φρόνημα. Άλλο πόθο δεν είχε πια παρά να φύγει το συντομότερο για τον ουράνιο κόσμο και να συναντήσει τον Κύριο. Ο θάνατος όχι μόνο...

Κάποια από τις επόμενες μέρες που δούλευα στον κήπο, πρωί, παρέα με την Πρακάς, την γερμανίδα, της λέω: – Αποφάσισα να πάω να ζήσω στο Άγιον Όρος μαζί με κείνον τον ασκητή που σου είπα. – Αυτό είναι δύσκολο, είναι για εξελιγμένες ψυχές, μου απάντησε, στενοχωρημένη. Ήθελε από καλοσύνη να μείνω στο άσραμ [ινδουιστικό μοναστήρι]....

Το 1985 επισκέφθηκε τον Πατέρα Παΐσιο στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου μία καρκινοπαθής γυναίκα τριαντά έξι ετών από την Θάσο. Ήταν σε κακή κατάσταση, και οι γιατροί της είχαν δώσει ελάχιστο χρόνο ζωής. Ο Γέροντας την σταύρωσε με τον Σταυρό του, προσευχήθηκε για λίγη ώρα και αμέσως της είπε: – Μη φοβάσαι, έχεις...

Με την ευκαιρία της μνήμης των αγίων εξακοσίων τριάντα θεοφόρων Πατέρων, οι οποίοι συγκρότησαν την αγία Δ’ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα, η Εκκλησία μας έρχεται να υπενθυμίσει την απάντησή της στον πάντα επίκαιρο προβληματισμό, ο οποίος βεβαίως κατά εποχές εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο, για τη μέθοδο και το μέτρο της συνεργασίας Θεού και ανθρώπου. Και...

Ώστε έτσι λοιπόν, τελείωσαν όλα Δεσπότη μου, και εσύ τώρα βρίσκεσαι στον τάφο. Μακάριος και χαμογελαστός. Ενδεδυμένος την Αρχιερατική σου φορεσιά να αναμένεις την εκ νεκρών Ανάσταση. Αλήθεια! Πόσες φορές μας μίλησες για την Ανάσταση; Νομίζω άπειρες. Κάθε λόγος σου έκρυβε μέσα Ανάσταση. Κάθε πράξη το ίδιο. Ίσως γι’ αυτό σήμερα μπορούμε και αρθρώνουμε λόγο...