Σήμερα, 12 Νοεμβρίου, η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, των Νεομαρτύρων Νικολάου (†1732) καί Σάββα, των Οσίων Νείλου ασκητού του Σιναΐτου και Νείλου του Μυροβλύτου.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων γεννήθηκε στην Αμαθούντα της Κύπρου. Είχε μεγάλη περιουσία και ως χριστιανός ένιωθε πως σε όλους χρωστούσε. «Αφού έχω τη δυνατότητα να δώσω στους αδελφούς μου, έλεγε, άρα είμαι και υποχρεωμένος να δώσω. Η περιουσία μου δεν μπορεί να είναι ανώτερη από το χρέος προς το συνάνθρωπό μου».
Για τη λαμπρότητα της ζωής του, ο Ιωάννης έγινε αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας, αφού οι ίδιοι οι πιστοί της Αλεξάνδρειας τον ζήτησαν από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο. Διέπρεψε ως πνευματική λυχνία για πολλά χρόνια και έκανε πολλά θαύματα. Για το λόγο ότι μοίραζε πλουσιοπάροχα στους φτωχούς την ελεημοσύνη, ονομάστηκε Ελεήμων.
Ήταν τόσο σεβάσμιος, ώστε και οι ειδωλολάτρες τον αναγνώριζαν και σέβονταν. Παρέδωσε τη μακαρία ψυχή του στο Θεό το 619 μ.Χ.
Γράφει ο υμνογράφος, σύμφωνα με τη συνείδηση του πιστού λαού για τον Άγιο Ιωάννη: Την καθαρότητά σου και του νου την ευθύτητα, και τον τρόπον τον ένθεον, ο βλέπων τα κρύφια, κατιδών ανάγει, εις μέγιστον θρόνον.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων διδάσκει τον άνθρωπο ότι «ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Και ότι η ελεημοσύνη καλύπτει πλήθος αμαρτιών προς την πορεία μας για ένωση με το Θεό.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χαρακτηρίζει την ελεημοσύνη ως βασίλισσα των αρετών. Μεγάλο πράγμα λέγει και ασύλληπτο είναι ο άνθρωπος ως δημιούργημα του Θεού και ως πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. Πολυτιμότερος όμως είναι ο ελεήμων χριστιανός, και μάλιστα αυτός που ελεεί με όλη του την καρδιά και κρυφά, αλλά και ιδιαιτέρως εκείνος που ελεεί δια πονεμένης προσευχής εν τω ταμείω αυτού. Κλεισμένος δηλαδή στο δωμάτιό του ή στο ταμείο της καρδιάς του. Έχει μεγάλα φτερά η ελεημοσύνη, συνεχίζει ο ιερός Χρυσόστομος, διότι είναι αυτή που διασχίζει όχι μόνον τους ουρανούς, αλλά προσπερνά και όλους τους χορούς των αγγέλων και αρχαγγέλων, και ίσταται μετά παρρησίας μπροστά στο Θρόνο του Θεού.
Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου